Deel 73: Naar school

49 3 0
                                    

De maanden erna vlogen voorbij. Het was tien november. Olivier zat in het derde leerjaar en Arnout zat juist in het peuterklasje. Jonas was op zijn werk bezig met zijn videoclip. Die komt de twintigste november online. En Mila zat thuis. Ze mocht niets doen en kon ook niets. Ze was namelijk acht maanden en half zwanger. Olivier was super blij dat er nog een kindje was en Arnout had het nog niet echt goed begrepen. Charlie had een vrije dag en besloot om Mila gezelschap te houden. "Wat wil je doen?" vroeg Charlie. "Niet veel." zei Mila. "Kom je straks mee de kinderen halen?" "Ja, dat lijkt me leuk." zei Charlie. "Ik ben die buik echt kotsbeu." zei Mila geïrriteerd. "In jouw buik zit wel iets heel moois." "Ja, dat weet ik maar hier hele dagen zitten is niet gezellig." zei ze. "Binnenkort zal je het kunnen vastnemen en dan heb je geen buik meer." reageerde Charlie. "Ja, daar kijk ik naar uit." antwoordde Mila. "En weet je al wat het wordt?" informeerde Charlie. "Nee, dat is een verrassing tot we haar of hem in de armen hebben." antwoordde Mila.

Tegen drie uur in de namiddag ging Mila naar boven en verkleedde haar. "Charlie, help je mij even?" riep Mila naar Charlie. "Wat kan ik doen?" polste ze. "Ik heb niet echt iets deftig om aan te doen. Enkel deze kleren en die ik aan heb." reageerde Mila. "Wat heb jij dan al die tijd gedragen?" vroeg Charlie verwonderlijk. "Deze broek en die broek." ging Mila op Charlie in. Uiteindelijk gooide Charlie een T- shirt die het deftigste was en ze ze daarna: "Hou die broek dan maar aan. Heb je misschien niets van vorige zwangerschappen?" "Nee, dat is allemaal te klein." reageerde Mila. Na een tijdje was Mila klaar en vertrokken ze beide naar de school van hun kinderen. Ze liepen heel traag naar de school. "Gaat het?" vroeg Charlie. "Ja, dat gaat. Het is alleen heel vermoeiend." antwoordde ze. Het was drie uur vijfentwintig voor ze aan het school waren. "Eindelijk." zei Mila lachend. Nog geen minuut later ging de bel en kwamen allemaal kinderen naar buiten gelopen. Olivier kwam samen met Arnout in de hand naar Mila. "Dag jongens, was het leuk op school?" vroeg Mila. "Dat ging." zei Olivier. Opeens kreeg Mila een harde steek. Het was op haar gezicht af te lezen. "Gaat het?" vroeg Charlie. "Dit doet veel meer pijn dan normaal." antwoordde ze. "Kom, ik breng je naar het ziekenhuis." zei Charlie. "En de kinderen dan?" vroeg Mila. "Die laten we even hier in de opvang." reageerde Mila. Mila ging op een bankje zitten en wachtte op Charlie die snel naar huis is gegaan voor de auto te gaan halen. Mila besloot om Jonas al te verwittigen. "Jonas, ga direct naar het ziekenhuis. Ons kindje komt." zei Mila. "Echt en hoe geraak jij in het ziekenhuis?" vroeg hij bezorgd. "Charlie komt me halen met haar auto terwijl de kinderen nog even op school blijven en daarna komt Charlie ze ophalen en blijven ze deze nacht bij hen." zei Mila.

Niet veel later was Charlie bij Mila aangekomen. "Kom, ik zal je helpen." riep Charlie. Charlie reed zo snel mogelijk naar het ziekenhuis en bleef bij haar tot Jonas aankwam. "Hier de sleutel zo kun je bij ons binnen en spullen voor Arnout en Olivier halen." zei Jonas en overhandigde zijn sleutels aan haar. "Oké, succes en doet het het goed." zei Charlie. Jonas ging bij Mila zitten en nam haar hand vast. "Straks kunnen we ons zoontje of dochtertje vast houden." zei Jonas. Mila schonk hem een glimlach die al snel verdween door een wee... Jonas wreef in over haar haar. Het duurde allemaal veel te lang. Vond Mila. Het was al zeker een uur. De bevalling duurde al negen uur. "Jonas, duurt dit toch veel te lang?" vroeg ze. "Ik zal nog eens een dokter halen." zei Jonas. Niet veel later kwam Jonas met een dokter de kamer binnen. "Is alles goed?" informeerde de dokter. "Ik vind dat het te lang duurt en mijn energie raakt op." zei Mila. "Ik zal nog eens zien hoe ver je bent." zei de dokter. "Je hebt al zes centimeter ontsluiting." zei de dokter. "Is er niet dat het versnelt?" polste Mila moe. "Nee, enkel keizersnede. Maar dat is enkel in nood." antwoordde de dokter. "Nog even doorbijten, Mila. Je bent goed bezig." Daarna vertrok de dokter. Jonas en Mila bleven helemaal alleen in de kamer. "We zijn er bijna." moedigde Jonas haar aan. "Wil je even bij mij op het bed liggen?" vroeg Mila. Ze schoof op en liet Jonas naast haar liggen.

Na een tijdje ging Mila's gsm en Jonas nam op. "Met Jonas." zei hij. "Dag Jonas. Hoe gaat het daar?" vroeg Charlie. "Het gaat langzaam. Mila haar energie is ook heel laag." antwoordde hij. "Ik zal het doorgeven. Olivier wou weten hoe het ging." zei Charlie. "Doe hem de groeten van mij en geef hem een dikke kus." sloot Jonas het gesprek af. Het was juist iets na acht uur toen had Mila eindelijk tien centimeter en mocht ze met haar laatste krachten die ze nog had persen. "Nog een keer en het is voorbij." zei de dokter. Jonas gaf Mila een kus op haar voorhoofd. Vervolgens perste Mila nog een keer zo hard ze kon. Toen ze haar hoofd op het kussen had gelegd voelde ze zo goed als geen pijn meer en viel ze direct in slaap. "Proficiat! Jullie hebben een dochter." zei de dokter en gaf de schaar aan Jonas. Hij knipte de navelstreng door en mits Mila in slaap was gevallen, kreeg Jonas zijn dochter in zijn armen. "Dag, kleine meid." zei hij en wreef over haar handje. "Sorry, maar we gaan haar meten en wegen." zei een verpleegster en nam ze uit Jonas' armen. Nadien reden ze Mila naar haar kamer. Jonas was over Mila haar arm aan het wrijven. Het was ook al negen uur 's morgens. Hij schoof Mila een beetje aan de kant en ging achter haar liggen. Met zijn armen om haar heen. Zo viel hij ook in slaap. 

Ghost Rockers ~ JILA FOREVERWaar verhalen tot leven komen. Ontdek het nu