Ghost Rockers ~ JILA FOREVER

Deel 86: De begrafenis

Jonas was Arnout aan het omkleden. "Waarom moeten wij zo donker gekleed zijn?" vroeg Arnout. "Dat is gewoon altijd dat je zwarte keren aandoet voor de begrafenis." antwoordde Jonas. Jonas ging met Arnout naar beneden. "Arnout en ik zijn al klaar." zei hij. "Olivier en ik ook." reageerde Mila. Ze vertrokken richting de kerk. "Niemand hier moet zich schamen omdat je weent." zei Jonas. "Ja, jullie hebben juist een zusje verloren." reageerde Mila. "Gaat het gaan om je tekstje op te zeggen?" informeerde Jonas zich. "Ja, maar wil je met me meekomen naar voor." vroeg ze. "Ja, zeker." zei Jonas. Als ze bij de kerk aankwamen stonden er al enkele familieleden van Jonas en de Ghost Rockers. Charlie kwam direct naar Mila en gaf haar een knuffel. "Ik weet echt niet of het zal lukken vandaag." zei Mila. "Jawel, dat zal lukken en je hebt Jonas en wij als het niet gaat." reageerde Charlie bemoedigend. "Na dit is Emilie echt voorgoed weg. En dat kan en wil ik niet geloven." ging Mila er op in. "Ik ook niet, schat. Maar we gaan ze nooit vergeten en ze leeft altijd verder in ons hart. Net zoals je moeder." deed Jonas mee aan het gesprek. Iedereen mocht in de kerk gaan zitten. Mila legde nog snel een klein roosje op Emilie's kistje. Daarna ging ze naast Jonas zitten. Hij legde zijn arm om haar heen. Wanneer iedereen in de kerk zat, begon de mis. "Emilie Van Loo was een heel lief en goedlachs meisje." begon de priester. "Ze was maar vijf maanden toen ze ons verliet. Dat is echt veel te jong." De priester deed nog een hele lange speech en daarna mocht Mila naar voor gaan. Zoals beloofd ging Jonas mee.

"Ik heb voor ons Emilietje een klein gedichtje geschreven.

Ik zou jouw stem niet meer horen

Een knuffel zou ik nooit meer krijgen
Even met je praten kan niet meer
Jouw lach zou ik nooit meer zien

Het is oneerlijk
Ik verlang er naar om je te spreken
Ik wens je ooit weer te zien
Maar ik weet dat het onmogelijk is

Je hebt een mooi plekje daarboven
Ik hoop dat je ons ziet
Je bent de mooiste ster die er is
De mooiste engel in de hemel

Je hebt een bijzondere plek in mijn hart
Waar je altijd zou blijven
Je naam staat in mijn hart geschreven
Waarom ben jij nou overleden."

Daarna liepen ze terug naar hun plaats. "Dat heb je goed gedaan." zei Jonas en knuffelde haar. Even later begon er ook een liedje af te spelen. Dat was het lievelingsliedje van Emilie. En natuurlijk was dat eentje van de Ghost Rockers. Tijdens de mis had Jonas ook nog een kort verhaaltje verteld en dan heeft de pastoor de mis afgerond. Nu gingen ze naar het kerkhof. Daar hadden Tori, Manuel en hun vrienden nog een kleine speech voorbereid. Daarna liepen ze de kist naar beneden en groeven ze het in. Aansluitend ging de familie naar de koffietafel. Mila zat stil aan de tafel. "Hey, alles goed?" vroeg Jonas. "Ik ben heel moe en ik wil Emi terug." reageerde ze. Jonas wreef over haar rug. "Ik ook, maar dat spijtig genoeg niet lukken om haar terug te krijgen." antwoordde hij.

Na de begrafenis kwamen ze thuis. Mila en Jonas lieten hen in de zetel vallen. Olivier liep naar Nona en begon met haar te spelen. "Kijk naar Olivier. Hij houdt zich bezig met Nona." wees Jonas hem aan. "Dit is zo schattig. Hij heeft veel verdriet." antwoordde Mila. "Ja, hij was super blij met haar." reageerde Jonas. "Ik ga haar ook missen." zei Mila. "Mama, gaan we iets eten?" vroeg Arnout. "Ja, we zullen snel iets maken om te eten." antwoordde ze. Die avond waren ze allemaal stil, Arnout begreep er niet veel van wat er gebeurde. "Mama, waarom is iedereen zo stil?" polste hij. "Wel, we missen Emilie allemaal en dat zijn we nu aan het verwerken." ging ze op Arnout in. "Kijken we straks een film, papa?" informeerde Arnout zich. "We zullen zien wat iedereen wilt." antwoordde hij. "Olivier, is het niets dat we morgen met Nona naar de hondenschool gaan?" vroeg Jonas. "Die les stond al heel lang vast." "Ja, dat is goed voor mij." reageerde hij. Als ze gedaan hadden met eten, ruimden ze alles op en zette Jonas zich in de zetel. Mila kwam op hem liggen. Jonas gaf haar een kus op haar muts. "Wat doen we nu?" vroeg Jonas. "We kunnen een filmpje zien, zoals Arnout daarnet vroeg." antwoordde Mila. "Welke wil jij zien?" polste Jonas. "We kunnnen 'The Good Dinosaur' kijken." zei Mila. Ze keken die film en Arnout en Olivier lagen al bij de helft van de film in slaap. "Die hebben ook een moeilijke dag gehad." zei Jonas. "Ja, zet de film even op pauze. We gaan ze in hun bed leggen" zei ze. "Ja, dat is misschien een goed idee." reageerde hij. Ze keken de film af en daarna besloten ze ook om te gaan slapen.

De volgende morgen maakten Jonas, Mila, Olivier en Arnout klaar om naar de hondenschool te gaan. "Jonas, zet je Arnout al in de auto vast?" vroeg Mila. "Ja, kom je mee Arnoutje." nam Jonas zijn handje vast. Olivier riep ondertussen Nona. "Nona, kom hier!" Ze kwam meteen tot bij Olivier en hij deed haar halsband en leiband aan. "Gaan wij wandelen?" vroeg Olivier. Ze zette het hondje in de koffer en daarna reden ze naar de hondenschool. "Goedendag. Wij hadden een afspraak op naam van Van Loo." zei Jonas. "Voor het hondje Nona?" vroeg de receptioniste. "Ja, dat is juist." zei Jonas. "Oké, u mag naar daar gaan." zei ze. "Wie gaat haar opleiden?" vroeg de leraar. "Ik ga het doen." zei Jonas. "We zullen beginnen met de makkelijke trucjes. Zoals zitten, liggen en nog andere belangrijke commando's." begon ze. Mila vond het leuk om Jonas zo bezig te zien. Nona luisterde heel goed en leerde snel bij.

Na een les kon Nona al zitten en bijna liggen. "Dit ging goed." zei Jonas blij. "Ja, als het zo doorgaat moeten we niet zo veel komen." reageerde Mila. "Mama, bang." zei Arnout en verstopte hem in haar trui. "Waarom ben je bang?" vroeg ze. Arnout wees. Hij wees naar een grote hond. Olivier liep er naartoe. "Mag ik hem aaien?" vroeg hij. "Ja, doe maar." zei het baasje. Mila en Arnout gingen er ook naartoe. Uiteindelijk begon Arnout de hond ook te aaien.