Ghost Rockers ~ JILA FOREVER

Deel 54: Moeilijke nacht

Als ze thuis kwamen, ging iedereen naar huis. Arnout kreeg nog snel even eten. Daarna werd hij in zijn bedje gelegd. Olivier kroop ook direct in zijn bed. Hij was moe. Mila stopte Olivier in en ging naast Jonas liggen. "Ik ben blij dat we eindelijk kunnen slapen." zei Mila. "Over een paar uur zijn we toch weer wakker." lachte Jonas. "Niet lachen! Ik vind dat niet echt leuk. Daardoor ben ik overdag moe." zei Mila. "Blijf jij anders maar slapen, ik zal wel alleen gaan. Er ligt toch nog een flesje in de koelkast." zei Jonas. "Dank je, je bent echt lief." reageerde Mila.

De ochtend erna waren Jonas en Mila nog aan het slapen. Zelfs Olivier was nog aan het slapen. Normaal stond hij al om acht uur aan het bed van zijn ouders, maar deze keer nog niet. Jonas werd wakker omdat Arnout aan het wenen was. Ze hadden een vrij rustige nacht achter de rug. "Wat is er, kapoen?" vroeg Jonas. "Heb je honger?" nam Jonas zijn zoon uit het bedje. Hij liep naar de beneden. In de koelkast zag hij geen enkel flesje meer zitten. Nu moest hij Mila wel wakker maken. "Jij maakt mama en mij heel moe, kapoen. Weet je dat?" praatte Jonas tegen hem. "Mila, wordt je wakker. Er zijn geen flesjes in de koelkast." reageerde hij. Met een vermoeid hoofd zette ze haar hoger. Mila nam Arnout over en liet hem eten. Jonas ging naast haar liggen. "Die onderbroken nachten ga ik nooit missen later." zei Mila. "Ja, maar dat hoort erbij als je kinderen hebt." reageerde Jonas. Olivier kwam moe het bed in gesprongen. "Alles goed?" vroeg Jonas. "Ben moe. Arnout maakt veel lawaai." antwoordde hij. "Ik weet het. Ik en mama zijn ook nog moe." ging Jonas op Olivier in. "Kom hier." Olivier zette zich dichter tegen zijn vader en Jonas legde zijn arm over hem.

Even later gingen ze alle vier naar beneden. Arnout werd in zijn parkje gelegd. "Waarom is Arnout nog vermoeiender dan Olivier 's morgens." repliceerde ze. "Die was vroeger ook zo, hoor. Maar nu minder." Jonas begon een ontbijtje te maken voor hen beide. "Gaan we samen naar het park? Ik had eens gezegd dat ik je een ging meenemen naar een voor mij speciaal plekje." zei Jonas. Mila vond dat een goed idee en maakte haar en Olivier klaar. Arnout lieten ze rustig liggen met de babyfoon. Terwijl Jonas hem en Arnout warm aankleden. Ze wandelde alle vier rustig naar het park. Mila duwde de buggy en Jonas liep hand in hand met Olivier. "Hey Mila, dat is lang geleden." zei Brandon die langs achteren kwam. Mila draaide haar om. "Ja, inderdaad. Het is lang geleden." gaf Mila hem een knuffel. "Wie ligt er daar?" vroeg hij. "Dat is Arnout. Onze tweede zoon." antwoordde ze. "Hij is nog klein." merkte Brandon. "Ja, hij is een weekje oud ongeveer." reageerde Jonas. "Hij is heel mooi. Maar dat heeft hij van zijn moeder gekregen." zei Brandon. Daarvan moest Mila blozen. Jonas voelde in hem een lichte vorm van jaloezie. Mila had echt voor hem gekozen, maar niemand mocht zo slijmen bij Mila. "Ik ga jullie laten. Nog eens proficiat." zwaaide Brandon en uit. Jonas en Mila vervolgden hun weg naar het park. Jonas zijn plekje was een afgelegen plekje aan de buitenkant van het park. Rustig en zelf Mila kende het niet. Ze was sprakeloos. Het park had vele mooie plekjes en dit was er zeker en vast één.