Ghost Rockers ~ JILA FOREVER

Deel 83: De operatie

"Arnout, kom nu naar beneden!" riep Jonas. Arnout bleef koppig boven. Jonas ging dan maar naar boven. Ze moesten naar het ziekenhuis. Arnout moest zijn cochleair implant laten bijstellen. Het werkt niet meer honderd procent. Daarvoor had hij veel schrik en durfde het niet. "Mag ik binnenkomen?" vroeg Jonas. "Nee, ik wil niet mee!" riep Arnout boos en verdrietig. "Ik of mama blijf de hele tijd bij jou." zei Jonas toen hij Arnouts kamer binnen kwam. Hij ging naast hem op het bed zitten. "Waarom ben je er zo bang voor?" polste hij. "Dat het raar is." zei Arnout. "Je moet er geen schrik voor hebben. Je gaat niets voelen en het gaat zo voorbij zijn voor je het weet." sprak Jonas hem moed in. "Kom je mee?" vroeg Jonas. "Als je braaf bent gaan we samen naar de speelgoedwinkel en mag je iets kiezen." "Nee, geen speelgoed. Ik wil een hondje." zei Arnout. "Dat zal ik vragen aan mama. Maar je krijg sowieso iets." antwoordde Jonas. Daarna gaf Arnout een knuffel en gingen ze samen naar beneden. "Ben je er klaar voor?" informeerde Mila haar. "Papa heeft mij iets beloofd als ik flink ben." zei Arnout.

Ze gingen naar de auto en reden naar het ziekenhuis. Olivier en Emilie hadden ze ervoor snel naar Tori gebracht. Als ze in het ziekenhuis, schreven ze Arnout in. Hij kreeg een armbandje met zijn gegevens en een blad waar hij moet zijn. Ze liepen naar de wachtzaal. Daar moesten ze niet lang wachten. "Arnout Van Loo." roepen ze af. De verpleegster nam zijn handje en begeleidde hem naar een kamer. Na allerlei vragen maakte ze hem klaar voor de operatie. Ze brachten hem naar de operatiekamer. "Papa." zei hij bang. "Ik ben hier." zei Jonas. "Zou het mogen dat ik bij hem blijf tot bij slaapt?" "Ja, maar dan moet u wel even met mij meekomen." zei een verpleegster. Jonas trok een pak aan en kreeg een mondkapje en een haarkapje. Daarna mocht hij naar de operatiezaal gaan. Daar lag Arnout te wenen van de schrik. "Shht... Maar. Ik ben er." zei Jonas en nam de hand van Arnout vast. Ze gaven hem allemaal buisjes en verbonden hem met een cardiogram. Daarna lieten ze hem rustig onder narcose brengen. Jonas gaf nog snel een kus op zijn voorhoofd en verliet de ruimte. Dit deed hem veel pijn, maar erna zou Arnout veel beter horen. Hij kwam terug aan bij Mila en ging naast haar zitten. "Hij slaapt rustig." zei Jonas. "Dat is fijn om te horen. Dat dit maar snel gedaan is." zei Mila. "Ja, ik hoop het ook." reageerde Jonas. "Wat heb je daarnet beloofd aan Arnout." informeerde ze haar. "Ik ging hem sowieso iets geven, maar hij vroeg of hij een hondje kan krijgen." antwoordde Jonas. "Ik had daarna gezegd dat ik het eerst met jou ging bespreken." "Van mij mag hij een hondje krijgen. Dat zou leuk zijn." reageerde Mila.

Vier uur later mochten Mila en Jonas naar de kamer waar ze Arnout gebracht. Hij sliep nog, maar niet voor lang. "Ma.. Ma." probeerde hij te zeggen. "Rustig maar. Probeer niet te forceren." zei ze. "Alles is voorbij." reageerde Jonas. Bij Arnout verscheen er een glimlach. Hij was blij dat het voorbij was. Nu ging hij weer beter horen. Het is wel jammer dat het met een verdoving moest. Maar dat hadden de dokters besloten. Bij kinderen doen ze het onder volledige verdoving en bij volwassenen onder plaatselijke verdoving.