Ghost Rockers ~ JILA FOREVER

Deel 111: Mila's toestand

Jonas werd wakker door dat hij beweging hoorde. Hij deed zijn ogen open en zag dat Olivier wild in het rond aan het spartelen was. Jonas liep naar hem toe en probeerde om hem wakker te krijgen: "Olivier, wakker worden." Het lukte niet echt. Jonas nam Olivier in zijn armen en zo werd hij vanzelf rustig Jonas liet hem weer verder slapen en ging terug naar Mila. Hij zag dat haar ogen begonnen te knipperen. "Mila?" vroeg hij. Ze kneep in zijn hand. Daarna deed ze haar ogen helemaal open. "Hey liefje." zei hij blij. "Hey, alles goed met de jongens?" vroeg ze. "Ja, met hen is alles goed. Arnout ligt bij mama te slapen en Olivier wou mee naar hier komen, toen ik even bij hen ging kijken." antwoordde hij. "Maar nu moet jij je zorgen maken om jezelf. De dokter heeft gezegd dat je niet mag bewegen en dat je zo moet blijven liggen. Ga maar slapen." Mila deed haar ogen weer toe en viel terug in slaap. Jonas kon nu ook met een gerust hart slapen.

Om twee uur werd Jonas weer wakker door bewegingen. Nu was het Mila. Haar wakker maken lukte al zeker niet, dus nam hij direct vast. Ze werd wakker en greep onmiddellijk de arm van Jonas vast. "Is alles goed?" vroeg Jonas. "Ik droomde dat ik iedereen kwijt was. Dat jullie de ontvoering niet overleefd hadden." vertelde ze. "Wil je er nog iets over zeggen?" polste hij. "Voor jou was er nog een kans op overleven, maar je lag af een half jaar in coma. Dus hebben ze de stekker eruit getrokken." Jonas had haar stevig vast. "Ik ben hier, Olivier ook en Jimmy is daarnet ook geweest en de rest zit bij hen thuis." zei Jonas. Hij schoof Mila een beetje opzij en legde hem naast haar. Zo vielen ze beide weer in slaap.

De volgende morgen werden Jonas en Mila wakker door de dokter. Maar het was een andere dokter niet die van gisteren. "Ik ben dokter Vertongen." stelde hij zich voor. "Het is wel niet de bedoeling dat u beweegt, want als u beweegt dan begint de wonde te bloeden en u meneer, mag niet samen met haar in het bed liggen." Hij controleerde de waarden van Mila. "Als u pijn heeft mag u op dit knopje drukken, maar niet te veel. Dat is niet goed in u toestand." zei de dokter. Mila begreep er niets van. En keek verward naar Jonas.De dokter ging weg. "Jonas, waarover sprak hij? Wat bedoelde hij met 'mijn toestand'?" vroeg Mila. "Wel, tijdens dat ze je aan het opereren waren, hadden ze iets ontdekt." begon Jonas. "Wat dan?" werd Mila boos. "Ze zagen dat je zwanger bent." vertelde hij. Mila begon te wenen. "Dat kan toch helemaal niet?" informeerde ze haar. "Niet dat ik weet." antwoordde Jonas. "En hoe lang al?" polste ze. "Twee maanden." repliceerde hij. "Dag mama." zei Olivier moe. "Hey, hebben wij goed geslapen?" vroeg Jonas. Hij knikte. "Wat is er met mama?" vroeg Olivier. "Ze zit nog met die ontvoering in haar hoofd." antwoordde Jonas. "Zullen wij eten gaan halen?" "Ja, ik heb honger." reageerde hij. Samen gingen ze op pad achter eten.

Jonas en Olivier stapte snel terug naar Mila. "Dag Mila, ik ben Jana en kom je wonden verzorgen." zei de verpleegster. Mila deed het deken van haar en deed het ziekenhuishemd aan de kant. Ze haalde de plakker er af en kuiste de wonde. "Oei, hoe komt het dat de wonde zo vuil is?" vroeg de verpleegster haar af. "Deze nacht had ze een nachtmerrie. Waardoor ze had liggen woelen." legde Jonas uit. "Maar daar hebben we een oplossing voor. Maar dan moet ik naast haar liggen." "Zolang die wonde zo beter kan genezen, mag dat." reageerde de verpleegster. "Van u wel, maar van de de dokter niet." zei Jonas. "Dokter Degroote toch niet?" vroeg ze. "Nee, dokter Vertongen." antwoordde hij. "Moet ik zien of Degroote naar hier komt in de plaats dan Vertongen?" informeerde ze haar. "Ja, dat mag altijd." ging hij op haar in. Eerst verzorgde ze de wonde bovenaan, waar de kogel is ingegaan, en daarna die op haar rug, waar de kogel haar lichaam heeft verlaten. "Meneer, zou u even kunnen helpen?" polste de Jana. "Zeg maar wat ik kan doen." antwoordde Jonas. "Zou u haar even kunnen vasthouden, zodat ik de wonde op haar rug kan verzorgen?" vroeg ze.

Jonas nam Mila in zijn armen en nam haar zo voorzichtig mogelijk vast. Mila had Jonas ook vast met een arm om op zijn schouder en haar andere arm onder zijn arm. Die houding deed wel pijn.

"Weet je dat je het al een beetje ziet." fluisterde Jonas. -Waarom snapte Jonas niet dat kinderen krijgen niet mijn meest favoriete bezigheid is.- dacht Mila. "Hey sunshine. Gaat het?" vroeg Jonas bezorgd omdat hij tranen zag bij haar. "Het doet zo'n pijn." antwoordde ze. "Is het enkel dat? En er niets meer achter te zoeken?" polste hij. Mila begon harder te huilen. "Na de dood van Emilie wou ik geen kinderen. Om het daarna weer te verliezen, zeker." vertelde ze. "Mila, stop eens met te denken dat we de kinderen gaan verliezen." reageerde hij. "Oké, dat we al twee keer een kind zijn verloren, maar dat betekent toch niet dat we ze allemaal verliezen." "Emilie heb ik negen maanden in mijn buik gedragen. Dat schept een veel grotere band dan dat je ze vijf maanden hebt gezien hoor." werd Mila boos. "Het gaat er niet om of je ze gedragen hebt of niet. Ik hield van haar. Emilie was ook mijn dochter." zei Jonas. Jana klaar met verzorgen en hielp Mila weer liggen. Jana zag dat Olivier gevlucht was naar de badkamer.

Jana ging naar de badkamer om spullen weg te gooien. "Hallo. Wat is jouw naam?" informeerde ze haar. "Olivier." antwoordde hij. "En hij vind het niet leuk dat ze ruzie maken?" vroeg Jana. Olivier knikte. "Ik mis Emilie ook nog altijd." zei hij. "Wat wat als ik even zou vragen of je met mij mee komt. Wij hebben boven bij ons snoepjes liggen." zei ze. Olivier knikte. Jana verliet de ruimte en ging even storen bij Jonas en Mila die nog steeds ruzie aan het maken waren. Jonas zei dat het niet moest, omdat hij naar de cafetaria gaat om iets te gaan halen. Zo kon hij even weg gaan bij Mila.