Ghost Rockers ~ JILA FOREVER

Deel 103: De terugval

De volgende morgen gingen Jonas en Mila tegen het begin van de bezoekuren naar het ziekenhuis. Ze liepen naar de kamer waar Olivier lag. Ze kwamen de kamer binnen en ze zagen niet meer staan. Geen Olivier. Geen apparatuur. Niets. Enkel een leeg bed. Mila en Jonas waren in paniek. Ze ging uit de kamer en liepen naar de balie. "Waar is Olivier Van Loo?" vroeg Jonas. De verpleegster aan de balie haalde er een dokter bij. "Goedemorgen. Ik ben dokter De weert. Ik heb Olivier Van Loo gisteren verzorgd." stelde hij zich voor. "Wat scheelt er met hem." verloor Mila haar geduld. "Gisteren ging zijn hartslag omlaag en had hij problemen met zijn ademhaling. Hij kan niet meer zelfstandig ademen." legde Juan uit. "Jij ligt nu op intensieve zorgen." "Mogen we er naartoe?" informeerde Jonas zich. "Ja, maar enkel jullie. Geen andere mensen." antwoordde de dokter.

Hij bracht hen naar de kamer waar ze Olivier gezet hebben. Mila schrok toen ze haar zoon zag liggen. Nog erger dan ervoor, met nog veel meer apparaten rond hem. Jonas nam haar hand vast en trok haar dichter bij Olivier. "Wat gebeurt er hij nu nog achteruit gaat?" informeerde Mila haar. "Dan laten we hem gaan." antwoordde De Weert. Mila kreeg geen woord meer door haar keel en begon te wenen. De dokter verliet de kamer. "Jonas, ik wil hem echt niet verliezen." zei Mila bang. "Hey, hij gaat het halen. Olivier is een vechter." troostte hij haar. "En ze zeggen altijd na tegen regen komt zonneschijn." Mila forceerde een lach. "Vanaf nu wil ik bij hem blijven. Zo weet ik wat er gebeurd met Olivier." zei Mila standvast. "We mogen Arnout niet vergeten." zei Jonas. "Ja, dat weet ik." reageerde ze. Tegen negen uur werd Mila moe. "Slaap maar. Ik blijf wel wakker." zei Jonas en wreef over Mila's rug. Mila viel in slaap en Jonas nam haar op zijn schoot. Zo lag ze toch nog zachter dan op de stoel.

De volgende morgen werd Mila wakker. Ze zag dat ze in Jonas armen lag te slapen, dus nestelde ze dieper in zijn armen. Daarvan werd Jonas wakker. "Goedemorgen sunshine." zei hij. "Hmm..." antwoordde ze. Om negen uur kwam er een dokter de waarden van Olivier opschrijven. "Er is niets veranderd sinds gisteren. Dat is al een goed begin." zei de dokter. "Een goed begin? Het is als hij vorderingen maak dat het een goed begin is." werd Mila boos op de dokter. "Mila, schat. Boos worden heeft geen zin. Olivier zal vechten en wakker worden, daarvoor moet jij niet boos worden." probeerde Jonas haar te kalmeren. Ze ging op het bed zitten en nam Oliviers handje vast. Tegen de avond waren ze geen stap uit de kamer gegaan. Enkel Jonas op om iets te eten te gaan halen. "Mila, of je nu wilt of niet ga je met me mee." begon Jonas. "We gaan Arnout halen en we gaan gezellig doen onder ons drietjes." "Nee, Jonas. Ik wil niet. Ik blijf bij Olivier." riep ze naar hem. "Olivier heeft me nodig." "Arnout heeft je ook nodig. Hij ziet hier vanaf." gooide Jonas terug. "Wat als Olivier weer achteruit gaat. Dan gaat hij wel dood." reageerde ze wenend. "Rustig maar. De dokters hier houden hem constant in de gaten en gaan er alles aan doen om hem niet te verliezen." zei Jonas. Mila gaf hem een kus op wang. "Het is al goed." gaf ze toe. Ze gaf Olivier nog een kus op zijn voorhoofd en daarna verlieten ze de kamer.

Jonas en Mila stonden bij het huis van Tori. "Hey, is er al goed nieuws?" vroeg ze. Jonas knikte. "Hij is achteruit gegaan. Olivier wordt nu beademd door een machine en hij ligt op intensieve zorgen." antwoordde Mila. Tori was geschrokken van het nieuws. "We komen Arnout halen. We gaan iets samen doen, omdat we hem misschien een beetje verwaarlozen." legde Jonas uit. "Jullie hebben nu andere zorgen. Maar sinds hij hier is, weent hij vaak." merkte Tori op. "Arnout? Ben je daar?" riep Mila. Arnout zat in de zetel en toen hij Mila hoorde roepen, sprong hij recht en liep hij naar haar. "Echt sorry, dat we je weinig aandacht geven." knuffelde ze Arnout. "We gaan deze avond samen iets doen en jij mag kiezen wat." "Gaan we naar het park gaan en daar de vallende sterren zien?" vroeg hij. "Als jij dat wil, doen we dat." antwoordde Jonas. "Eerst gaan we samen nog iets eten." zei Mila. "Waar heb jij zin in, kleintje?" polste Jonas. "Frietjes!" werd hij enthousiast.

"Wij gaan doorgaan." zei Jonas. "Doe je schoenen en jas aan en raap je spullen maar bij een." beveelde Mila. Arnout deed wat ze zei en stond na vijf minuten klaar. Hij vond het leuk dat hij een avond met zijn ouders op stap ging. Eerst gingen ze naar de McDonalds en daarna vertrokken ze naar het parkje. Daar legde ze hen neer op een klein heuveltje. Jonas legde zich neer op het gras en Mila ging op hem liggen. Als laatste legde Arnout zich op zijn mama. Ze bleven de hele avond kijken, tot Arnout in slaap lag. Jonas nam hem op en ze liepen hand in hand naar huis.

Een paar dagen later lag Olivier nog steeds in coma. Mila kwam de kamer binnen. "Gelukkige verjaardag, vandaag wordt je tien jaar dat is al groot." zei ze. Ze gingen vandaag enkel onder hun gezin 'vieren'. Arnout had twee ballonnen vast. Eén met een tien erop en de tweede stond gelukkige verjaardag op. Jonas had een stukje cake gebakken. "Het is toch raar dat we het niet kunnen vieren met hem erbij. "Hij is er wel bij." probeerde Jonas een grapje te maken. Hij kreeg een dodelijke blik van Mila. "Ja, dat weet ik ook, maar hij is er niet geestelijk bij." reageerde ze. "Mama, waarom wordt Olivier niet wakker?" informeerde Arnout zich. "Ze hebben hem in een soort slaap gezet waardoor hij geen pijn voelt en hij rustig kan herstellen van het ongeluk. En hij zal niet wakker worden, omdat hij nog niet genoeg hersteld zal zijn." legde Mila uit. "Wie wilt er een stukje cake hebben?" vroeg Jonas. "Ikke!" riep Arnout. Mila kreeg er ook eentje. Ze werkte het met veel smaak binnen. "Hoort Olivier ons eigenlijk?" vroeg Arnout. "Dat hangt van persoon tot persoon." antwoordde de dokter, die juist binnen kwam. "Is er een feestje?" "Zoiets ja." reageerde Mila. "En waarom als ik vragen mag?" polste de dokter. "Olivier is vandaag jarig." ging Mila er op in. "Wat kunnen jullie wel eens proberen om hem wakker te krijgen, is tegen hem praten. Als hij dat kan horen, heeft hij het misschien makkelijker om te vechten." zei de dokter.