Ghost Rockers ~ JILA FOREVER

Deel 20: Keldermomentje

Maandag waren Jonas en Mila al vroeg op school. Ze gingen eens praten met mevrouw Vermeer. "Hoe regelen we het?" vroeg Mila. "Ik heb gezien dat het examen dertig maart is. Misschien kan je het doen als het er al is. Of nog niet is. Als je nog in het ziekenhuis bent. Mag je het enkel voor mevrouw Van Der Donck doen via computer." vertelde Vermeer. "Voor de lessen kan je best binnenkort gewoon thuis blijven en via computer meedoen. We zorgen wel voor alternatieve opdrachten voor jou. En bij Dans moet je choreografieën maken. Maar die moet je niet zelf doen." Mila knikte. "En wanneer mag ik thuis blijven?" vroeg Mila. "Dat mag je zelf kiezen, maar best melden op voorhand zodat we alles klaar kunnen zetten." antwoordde Vermeer. "En dans?" polste Jonas. "Je mag meedoen zolang je kan. En als het niet gaat mag je aan de kant zitten. Of je krijgt ook een alternatieve opdracht als je het niet mee kunt doen." legde Belle uit. De twee waren ermee akkoord. Het was een goede overeenkomst. "Is het goed dat ik ergens midden of eind februari thuis blijf?" informeerde Mila haar. "Ja, dat is prima." reageerde de onderdirectrice. "Leuk, dat we het zo snel hebben kunnen regelen." zei Jonas. "Ja, vind ik ook. Maar ik ga het hier wel missen. Zo achter een computer is niet hetzelfde als hier." reageerde Mila. Ze gingen samen naar de les. "Sorry, dat we te laat zijn. Mevrouw Vermeer wou ons spreken." zei Jonas. "Het is goed. Ga al maar zitten en neem je boek op pagina vijftig." zei de leerkracht.

Na de les liepen Jonas en Mila naar de volgende les. Vandaag hadden ze de hele dag samen les. Een paar jongens begonnen te lachen. En wezen naar Jonas en Mila. Ze zag het gebeuren. Jonas keek om en trok Mila weg van de jongens. Maar ze volgden hen. "Kunnen jullie ons gerust laten. We hebben niets van jullie aan." zei Jonas. "We mogen hier toch lopen. Het is een school. Wij moeten hier ook zijn." reageerde Lex, de leider van de bende. "Ja, maar het ziet er niet naar uit dat jullie iets in onze buurt te zoeken hebben. Jullie lockers zijn daar." wees Jonas naar een andere rij lockers. "Ja, dat is waar. Maar we zijn geïnteresseerd in jullie. Wat jullie doen is zo goed." overdreef Lex. "Wat is jullie probleem zelfs." zei Jonas. "Dat jullie er zijn. Dat is mijn probleem. Jullie krijgen altijd alle aandacht. Maar iedereen heeft een zwakke plek. Ik vind die nog wel." zei Lex. "Heb je dat buikje gezien?" vroeg Michaël fluisterend. Lex keek Mila aan. "Awel Mila? Teveel gegeten of iets te veel plezier gehad?" vroeg Lex. "Waar heb je het over? Mila is niet dik of zo." verdedigde Jonas haar. Lex haalde zijn schouders op en daarna liepen ze weg.

Mila was blij dat ze weg waren. "Wat was dat?" vroeg Mila. "Geen idee." antwoordde Jonas. Mila had het lang kunnen volhouden, maar nu niet meer. Ze begon te wenen. Jonas nam haar vast. "Kom, we gaan naar de kelder." zei Jonas. "De les gaat zo beginnen. We kunnen toch geen les skippen?" polste Mila. "Jawel, dat kunnen we wel. Je bent nu net beledigd geweest. Dat is niets." ging hij op haar in. "Ik wil niet dat iemand op school het weet van de zwangerschap. Wat zullen ze dan denken." zei Mila. "Laat ze maar denken wat ze willen. Daar moet jij je niets van aantrekken. En ze gaan niets van de zwangerschap te weten komen zolang wij niets zeggen." vertelde Jonas. Hij nam Mila in zijn armen en zij legde haar dichter tegen hem aan. "Wij blijven hier tot je weer bekomen bent. Is dat goed?" informeerde Jonas zich. Mila knikte.

"Gaan we straks naar het park gaan?" vroeg Mila. "Ik ken daar een mooi plekje." "Ja, dat is goed. Ken ik het plekje?" polste Jonas. "Misschien? Ik denk het niet. Ik zit er vaak als ik even alleen wil zijn." antwoordde Mila. "Schopt het nog veel?" vroeg Jonas. "Ja, bijna elke dag. Dat is echt een leuk gevoel. Ik zal het eens zeggen als je het kan voelen." reageerde ze. Jonas legde zijn hand op haar buik. "Ik kan het nog altijd niet geloven." zei hij. "Ik ook niet." ging ze op hem in. Opeens voelde Jonas iets. "Was dat...?" informeerde Jonas zich. Mila knikte. "Dat was ze." vertelde ze erbij. "Hoezo ze? Wie zegt het dat het een meisje is?" plaagde Jonas haar. "Ik zeg gewoon iets. Ik kan moeilijk erwtje blijven zeggen als het al groter is." reageerde Mila en sloeg hem op zijn arm. Hij stopte met lachen. "Gaat het al een beetje beter?" vroeg hij en wreef door haar haar. Mila knikte. "Ja, ik voel me beter. En dat dankzij jou. Dank je wel daarvoor." reageerde ze. "Wil je stilaan terug gaan? Of voor de zekerheid nog even blijven?" polste hij. "Misschien nog even blijven. Het is zo middagpauze. Dan kunnen we terug gaan. Anders gaat het opvallen als we nu naar de les gaan." antwoordde ze. Jonas was het met haar eens. Hij vond het leuk dat ze nu gewoon aan het lachen is en het voorval zo goed als vergeten is.

Als de bel weerklonk, gingen de twee naar boven. Ze voegde hen bij de rest van de groep. Mila deed alsof er niets gebeurd was, maar Jonas zag het. De andere vrienden niet. "Jonas, Mila, komen jullie even mee?" vroeg Van Der Donck. Alhoewel ze boos was, kon ze het goed verbergen. "Waar waren jullie tijdens de voormiddag? Elke leerkracht heeft gezegd dat jullie niet in de les waren?" informeerde ze haar. Jonas en Mila keken beschaamd naar beneden. "We zaten in de kelder." antwoordde Jonas. "Waarom zaten jullie daar?" polste Van Der Donck. "Deze morgen kwamen er een paar jongens op ons af en die vielen ons lastig. Erna hebben ze Mila beledigd." vertelde Jonas. "Ik was er echt van aangedaan en had echt geen zin om nog in hun buurt te zijn." vulde Mila hem aan. "Dat is toch geen reden om niet in de les te zitten." ging Dora op hen in. "Mevrouw Vermeer heeft me wel het een en het ander uitgelegd. Waardoor ik het deze keer door de vingers kijk. Maar laat het niet nog eens gebeuren." "Nee, dat zal zeker niet nog eens gebeuren." zei Jonas. "En als ze jullie nog lastig vallen, zeg het dan. Loop niet weg." vertelde ze nog voor de twee jongeren het kantoor mochten verlaten.