Ghost Rockers ~ JILA FOREVER

Deel 133: Revalidatie

Wanneer Olivier in slaap lag, brachten ze Mila binnen. "Ze moet nu goed rusten en ze moet ook goed haar medicijnen innemen, als ze wilt dat de stamcellen niet gaat afsterven, doordat ze die afstoot." legde de dokter uit. "Ik zal wel zorgen voor dat ze die allemaal in neemt." zei Jonas. "Hier dit moet ze al innemen als ze wakker wordt." gaf de dokter een potje aan Jonas. Jonas ging op het bed zitten en wreef over haar arm. Arnout kroop ook op het bed en legde zich tegen Mila. "Ga maar slapen." zei Jonas. Hij deed zijn schoenen uit en legde het deken ook over hem. Jonas zette zich tussen Mila en Olivier. Zonder hij het wou viel Jonas ook in slaap. Maar niet voor lang, want Mila haar verdoving was uitgewerkt en ze is wakker geworden. "Jonas." zei ze stil. "Je moet niets zeggen. Rust gewoon." zei Jonas. Hij nam het potje met de medicatie en een flesje water. "Je moet wel als je wakker wordt dit hier in nemen." zei Jonas. Mila zette haar bed een beetje hoger en nam het geneesmiddel in. "Waarom ligt Arnout hier?" vroeg Mila. "Hij legde zich daar en hij viel bijna in slaap, dus had ik zijn schoenen uitgedaan en het deken over hem gezet." legde Jonas uit. "En hoe gaat het met Olivier?" vroeg ze. "Hij was al wakker geworden en slaap nu daar." wees Jonas hem aan.

De volgende dag kwam de dokter hun waarden nakijken en gaf de geneesmiddelen voor Mila. "We doen vandaag enkele testjes om te zien of de stamcellen niet afstoot. Zo weten we ook of je kan genezen of niet." verklaarde de dokter. Daarna ging hij weg. Jonas keek Mila verliefd aan. "Stop met me zo aan te staren." lachte Mila. "Waarom? Ik mag toch kijken naar de mooie dingen in het leven?" reageerde Mila. "Ja, kijk dan naar uw zoon." lachte Mila. Jonas keek naar Olivier en zag dat hij wakker werd. Jonas stond op en liep naar Olivier. "Hey erwtje." zei Jonas. "Hey." reageerde hij. "Makkertje, je bent heel erg bedankt dat je dit hebt willen doen." zei Mila. "Dat is graag gedaan." reageerde hij. Ze bleven de hele dag praten. De testen van Mila leverde goed nieuws. De stamcellen werden niet afgestoten en ze deden al goed werk. Olivier recupereerde vrij snel en mocht al de dag erna naar huis.

Mila moest nog twee dagen later naar huis. Ze deden nog eerst veel testen om alles op te volgen. "Ik ben blij om thuis te zijn." zei Mila. Olivier ging naast haar zitten en legde zich op haar. Jonas trok er een foto van en zette die online. 'Onze held en zijn heldendaden zijn het dapperste wat hij doen.' schreef hij erbij. Hij kreeg veel positieve reacties, maar ook veel vragen wat er gebeurt is. "Zullen we iets eten?" vroeg Jonas. "Ja, eten we pizza?" vroeg Olivier. "Ja, pizza." werd Arnout enthousiast. "Oke, dan zullen we pizza bestellen." zei Jonas.

De avond werd nog zeer gezellig en leuk. Ze waren elk aan het lachen. Gedaan met al die problemen. "Kijken we deze film?" kwam Arnout met een film afgelopen. "Ja, dat is goed. Start het maar op." zei Jonas. "Jonas, kom wij gaan de chips halen." zei Mila. Hij zag dat ze met iets zat. Jonas volgde haar. "Wat scheelt er?" vroeg Jonas. "Het is die film." antwoordde ze. "Wat is er met die film?" polste hij. "Ik heb gezien dat het 'Achtste groepers huilen niet' is en die film gaat over een meisje die kanker heeft. Op het einde sterft ze. Ik ga dat niet aan kunnen." zei ze en liet enkele vragen stromen. "Hey, als jij niet wil meekijken moet dat niet. Je kan bij ons zitten en op de computer zitten." stelde Jonas voor. Mila knikte. Ze namen alle chips en popcorn die hadden en gingen in de zetel zitten. Mila nam nog snel de laptop. Arnout ging in Jonas benen zitten en Olivier ging in de andere zetel zitten. Ze keken heel de film. Het einde van de film naderde en Olivier begon toch moeilijk te krijgen. "Oli, gaat het?" vroeg Jonas bezorgd. "Ja, hoor." antwoordde hij. Toen het meisje gestorven was, liep Olivier naar boven. "Ik zal wel gaan." reageerde ze. Mila stapte voorzichtig de kamer van Olivier in. "Kleine schat, wat is er?" vroeg ze voorzichtig. Olivier zei niets en keerde zich juist weg van Mila. Ze ging dichter bij Olivier zitten en nam hem in haar armen. Hopelijk kalmeerde hij en begon hij dan te praten.

Olivier liet zijn tranen de vrije loop. "Rustig maar." zei Mila rustig. Olivier werd rustig en probeerde te praten. "Die... Die film..." begon hij. "Wat is er met die film?" informeerde ze haar. "D-Dat... Meisje..." reageerde hij. "Doe maar rustig." kalmeerde Mila hem. "Wat is er met dat meisje?" "Dat meisje is gestorven aan kanker. Ik moest opeens terugdenken aan toen dat jij in het ziekenhuis lag en er bijna niet meer was." legde Olivier uit. "Daar moet je niet meer aan denken. Die periode is voorbij. Ik ben genezen. En mij krijg je niet zomaar klein." reageerde Mila. "Ik vind het gewoon moeilijk. Er is zoveel gebeurd de laatste tijd. Jij die kanker had en dan papa die bedreigt werd en ontvoert net als ik..." zei Olivier. "Ik weet dat er de laatste tijd veel gebeurd is, maar we komen het wel door. Weet je wat, het school is toch bijna gedaan, we zullen eens naar ergens gaan waar jij heel graag naartoe wilt gaan." reageerde Mila. "Gaan we nog eens samen naar de kinderboerderij?" vroeg hij enthousiast. "Dat is goed, maar we gaan wel eens vragen aan papa en Arnout." reageerde Mila.

Ze kwamen beneden en keken de film af. Jonas en Mila zijn naar de keuken gegaan om alles op te ruimen. "Jonas, Olivier had het daarnet moeilijk met de film, omdat dat meisje gestorven is. Maar ik heb gezegd dat we eens iets samen gingen doen." zei Mila. "Dat is goed. Als hij daar gelukkig van word is dat goed." reageerde hij. "Hij heeft gevraagd of we nog eens naar de kinderboerderij gaan." zei Mila. "Dat is goed. We kunnen er een fietstochtje van maken." stelde Jonas voor.

De volgende dag maakte Jonas, Mila, Olivier en Arnout hun klaar. Daarna maakte Mila Billie'tje klaar en Jonas maakte de fietsen klaar. Olivier en Arnout gingen op hun eigen fiets fietsen, maar Billie ging in een fietskar achterop bij Jonas. Ze vertrokken op hun gemakje. Onderweg stopte ze vaak. Om een foto te maken of om gewoon te genieten van het samen zijn. Ze kwamen, na een half uurtje, bij de kinderboerderij aan. Olivier ging meteen naar de kleine geitjes. "Wil je ze eten geven?" vroeg de verzorger. "Ja, graag." antwoordde hij. De verzorger kieperde een beetje uit de zak in de hand van Olivier. Enkele geitjes begonnen uit zijn hand te eten. Mila trok er foto's van. Arnout kwam er bij staan en begon een geitje te aaien. Daarna gingen ze naar de volgende dieren. Ze gingen naar de kippen. "Daar ga ik niet meer binnen." zei Mila. "Allez mama, dat is toch niet eng." zei Olivier en trok haar toch mee. "Ik ga niet mee, Oli. Ik heb daar super veel schrik van." legde Mila uit. Mila bleef buiten met Billie en Jonas ging met Olivier en Arnout binnen. Ze mochten de eieren oprapen. Ze bleven er een bijna een hele dag. Ze gingen nog eerst naar de winkel. Ze kochten er een knuffel voor Arnout en voor Olivier een beeldje van een hond. Voor Billie'tje kochten ze ook een knuffeltje. Daarna fietste ze terug naar huis.