Ghost Rockers ~ JILA FOREVER

Deel 24: Geboorte

Mila en Jonas keken samen gezellig naar de televisie. Jonas was meer met het haar van Mila aan het spelen en Mila lag bijna in slaap. Ze was moe. De laatste tijd sliep ze niet zo goed. "Zullen we niet eerder naar bed gaan?" vroeg Jonas. "Misschien wel." antwoordde Mila. Hij stond op en hielp Mila uit de zetel. Maar bij die beweging kreeg Mila krampen. Het deed pijn en dat zag Jonas. "Gaat het?" polste hij. "Ja, ja. Het gaat. Hij was weer aan het schoppen. Dat gebeurt de laatste tijd wel meer." reageerde ze. De twee gingen naar boven. Mila's krampen waren nog altijd niet voorbij. Een paar minuten later voelde Mila iets warms tussen haar beneden. Ze keek en zag een kleine plek op haar broek. "Jonas." zei ze. Hij kwam bij haar staan. "Ik denk dat mijn water gebroken is." Jonas zette grote ogen op en ging vlug het koffertje halen en hielp Mila naar beneden. Ze gingen meteen naar de auto. Jonas had net zijn rijbewijs gehaald en mocht voor de moment de auto van Tori gebruiken. Het ging moeilijk voor Mila om in de auto te stappen, maar het moest. Die houding vond ze echt niet handig.

Hij reed vliegensvlug naar het ziekenhuis. "Rustig Mila. Niet panikeren." probeerde Jonas Mila te kalmeren. "Dat is makkelijker gezegd dan gedaan! Weet jij wel niet hoeveel pijn het doet!" riep ze. "Gelukkig is het ziekenhuis niet zover." zei Jonas. Onderweg kwamen ze veel kruispunten tegen en kregen bijna alle rode lichten. Eén keer was Jonas door het rood gereden, omdat er geen verkeer was. "We zijn er." zei Jonas en liep naar de deur van Mila om haar er uit te helpen. Ze liepen het ziekenhuis binnen. "Help, mijn vriendin is aan het bevallen." riep Jonas. Er kwamen direct een verpleegster die hun een rolstoel bracht waar Mila in mocht zitten. Om sneller naar een naar de verloskamer te gaan. "Hey liefje, je doet het super." zei Jonas. "Hoe pijnlijk is dit?" verging Mila van de pijn. "Dat is even, maar wanneer je haar of hem vast hebt vergeet je alle pijn." vertelde de verpleegster. "Dat dit dan maar snel gedaan is." verlangde Mila. Jonas vond het erg om Mila zo te af te zien, maar hij probeerde er wel voor haar te zijn. Hij had haar hand vast en af en toe wreef hij door haar haar.

De dokter kwam kijken hoeveel ontsluiting Mila al heeft. "Het is al vijf centimeter. Goed bezig, Mila." "Kan ik geen verdoving krijgen?" vroeg Mila. "Natuurlijk, we zullen het gaan halen." antwoordde de verpleegster. Toen verliet iedereen de kamer. "Jonas, ik kan dit niet." zei Mila en kreeg tranen in haar ogen. "Rustig sunshine, je kan het wel. Je hebt het tot nu toe al super goed gedaan. Je gaat het wel kunnen. En denk aan straks. Dan hebben we ons kindje in ons armen liggen." overtuigde Jonas haar. "Dank je." zei ze en gaf hem een kus.

Mila kreeg de epidurale verdoving en daarmee ging het al een stuk beter. Waardoor de tijd vloog en de weeën veel minder waren. Mila mocht persen. het laatste deel voor dat het kindje op de wereld was. "Komaan we zijn er bijna, het hoofdje is er al uit." zei de dokter. "Nog één keer." Dus bij de volgende wee, perste Mila nog heel hard. Ze zuchtte van opluchting en liet enkele tranen vloeien over haar wangen bij het horen van gekrijs. Mila kon haar ogen niet geloven. "Proficiat! Het is een jongetje." zei de dokter en deed teken naar Jonas dat hij de navelstreng mocht doorknippen. Dat deed hij met plezier. "Hoe gaan jullie hem noemen?" vroeg de verpleegster. "We noemen hem Olivier." zei Mila trots. Toen ze hem in haar armen kreeg. Jonas boog zich voorover en gaf Mila een kus op haar voorhoofd. "Zie je wel dat je het kon. Hij is prachtig." zei hij. In de kamer viel Mila in slaap. Ze was heel moe. Olivier lag in zijn bedje naast Mila's bed. Jonas legde hem naast Mila en viel zo ook in slaap. Hij zou morgen het nieuws vertellen. Eerst uitrusten. Het was ook al negen uur 's morgens. De hele bevalling had ongeveer twaalf uur geduurd.

Na een korte slaap werd Mila wakker van Olivier. Ze nam hem uit het bedje. Mila was al verliefd op hem vanaf het moment dat ze hem daarnet te zien kreeg. "Wat is er, kleine prins? Heb je honger?" vroeg Mila. Ze nam hem goed vast en liet Olivier drinken. Jonas werd ook wakker. "Hey." zei hij. "Hey." reageerde Mila. "Ben je al lang wakker?" vroeg hij. "Nee, pas. Olivier had honger." antwoordde Mila. "Ik ga snel naar mijn moeder bellen." ging Jonas op haar in. Mila knikte. "Mama, ik heb goed nieuws." zei hij. "Ik ben vader geworden van een jongen, Olivier." "Wat een geweldig nieuws. En zo een mooi naam." antwoordde Tori. "Je mag hem morgen komen bezoeken. Ik zou vandaag Mila laten rusten en er eerst zelf van genieten. Maar nog niet tegen onze vrienden zeggen, alstublieft." legde Jonas uit. "Ja, dat is goed. Doe Mila de groetjes." vertelde Tori. "Zal ik doen. Dag mama." sloot Jonas het gesprek af.

Jonas nam uit de zak die ze mee hadden al kleertjes klaar en de tut die ze gemaakt hadden. Als hij daarmee klaar was belde hij naar Vermeer. "Oma, ik ga vandaag niet naar school kunnen komen. Ik weet niet of je het al gemerkt heb, maar Mila is bevallen. We hebben een jongen gekregen." vertelde Jonas. "Oh, dat is geweldig nieuws. Ik zal je op afwezig zetten. Maar kan je misschien voor een doktersbriefje zorgen? Dan ben je gewettigd." reageerde Belle. "Ja, dat zal ik regelen." ging Jonas op haar in. "En hoe noemt hij?" polste Vermeer. "Olivier." antwoordde hij. "Mooie naam. Maar ik ga je laten. Hier wacht nog vele papieren op mijn." zei Belle. "Oké, dag oma." sloot Jonas het gesprek af. Hij ging terug naar Mila. Jonas gaf hem het tutje. Olivier nam het meteen aan. "Hij lijkt toch veel op jou." zei Jonas terwijl hij rustig in de stoel naast het bed ging zitten. "Hij lijkt wel ook op jou, hoor." zei Mila.

Er kwam een verpleegster langs om te zien of alles goed ging of ze geen hulp nodig hadden. Momenteel ging het. Ze legde Olivier in het bedje. Terwijl ze snel even naar de toilet ging. Maar dat ging moeizaam. Jonas ging aan het bedje staan. Hij kon het nog altijd niet geloven dat het zijn zoon was. Mila zag het en nam snel een foto van hem. Mila zette haar weer in het bed. "Ik ga snel naar de cafetaria. Moet je iets kleins hebben?" vroeg Jonas. "Ja, dat mag wel." antwoordde Mila. Tijdens het eten waren ze aan het praten over van alles wat er nog geregeld moest worden en over het bezoek. "Onze ouders komen morgen en onze vrienden overmorgen?" stelde Jonas voor. "Ja, dat is goed. Dan is er niet te veel volk per keer en hebben we nog rust." antwoordde Mila. "Wil je mijn pyjama pakken? Ik wil deze vuile T-shirt uit doen." zei Mila. Ze had nog altijd die vuile T-shirt aan omdat ze na de bevalling te moe was om het te verwisselen. Er werd een gezinsfoto genomen. Die stuurde ze naar de grootouders en hun vrienden met daarbij wie wanneer op bezoek mag komen.