Ghost Rockers ~ JILA FOREVER

Deel 85: Het verdriet

"Zijn jullie de ouders van Emilie van Loo?" vroeg hij. "Ja, dat zijn we." zei Jonas. "Het spijt me. We hadden nog alles geprobeerd om haar te redden, maar het is niet gelukt. Ze is gestorven." legde de dokter uit. Mila schrok en begon te wenen in de armen van Jonas. Dit ging een tijd van zwarte dagen worden voor de familie Van Loo- Santiago. "Mogen we haar nog eens zien?" vroeg Jonas. "Ja, dat kan. Volg me maar." antwoordde hij. "Hoe komt het dat ze..." begon Mila. Ze kon het woord 'sterven' niet uitspreken. De dokter begreep wat dat ze wou vragen en antwoordde: "Wiegendood was de oorzaak." Daarna kwamen ze aan de plek waar ze het kleine lichaampje van Emilie bewaarden. Ze namen voorzichtig hun kleine meisje in de armen. "Waarom is het nu al het tweede kindje dat we verliezen?" vroeg Mila. "Ik weet het niet." zei Jonas.

Als ze allebei afscheid van Emilie hebben genomen, gingen ze naar huis. "Wat moeten we tegen de jongens zeggen?" vroeg Mila. Jonas wist niet wat zeggen. "Ik zal het wel doen, als het moet." zei Jonas. "Dank je. Ik ga het zeker niet kunnen." zei Mila. Ze kwamen thuis en Arnout vloog direct naar zijn ouders. "Dag kapoen." zei Jonas. Mila zei zonder iets te zeggen naar hun terras en Jonas riep iedereen bij hun. "Wat is er gebeurd?" vroeg Tori, omdat ze Jonas rode ogen zag. "Emilie ademde heel slecht, dus besloten we om naar het ziekenhuis te gaan." begon Jonas te vertellen. "De dokters hebben alles gedaan wat ze konden, maar Emilie er niet meer. Ze is gestorven." Arnouts reactie was om Jonas te knuffelen. Olivier begon ook te wenen. Tori wreef troostend over Jonas rug. "Hoe komt het?" vroeg Tori voorzichtig. "Wiegendood." antwoordde hij. "Ik ga jullie laten. Als ik iets kan doen ze het mij." zei Tori en ze vertrok naar huis. Jonas zocht op zijn gsm een mooie foto van hem en Emilie. Maar hij koos uiteindelijk voor de zotte gezin selfie. Die zette hij op Instagram met een mooi tekstje.

Jij maakte ons gezinnetje compleet, maar nu hebben we je moeten afgeven. Hopelijk blijft je ons engeltje in de hemel.

"Waar is mama?" vroeg Olivier. "Ze is boven. Maar laat haar gerust." zei Jonas. "Ik zal eens gaan zien." Mila zat met haar knieën opgetrokken op de terrasstoel. "Hey." zei Jonas. Mila keek naar hem, maar reageerde niet. "De jongens weten het." Jonas nam Mila op en zette haar op zijn schoot. Ze gaf Jonas een knuffel en begon weer te wenen. "Shht... Ween maar eens goed uit. Dat lucht meestal op." zei Jonas. "Ik wil Emilie zo graag terug." reageerde ze door het wenen. "Ik ook, maar dat zal niet gaan." ging hij op Mila in. Terwijl zij op het terras zaten, ging de bel. Omdat Jonas en Mila boven waren. Deed Olivier open. "Hey vriendje." begroette Jimmy hem. "Zijn je ouders er niet?" vroeg Charlie. "Jawel, maar zijn zitten boven." antwoordde hij. "Wat scheelt er? Je bent aan het wenen?" vroeg Charlie. Hij toonde op de gsm van Jonas de foto die hij geplaatst had. Ze schrok. "Oei sorry. Dat wist ik niet." verontschuldigde ze haar. "Wanneer?" informeerde ze haar. "Deze nacht." antwoordde Olivier. Charlie gaf de gsm aan Jimmy, zodat hij het nieuw ook wist. "Mama is heel verdrietig en daarom is papa bij haar." zei Olivier. "En hoe gaat het met jullie?" vroeg Jimmy. "Verdrietig." reageerde Olivier. "En Arnout ook."

Niet veel later kwam Jonas beneden. "Hey, ik had jullie niet gehoord." zei hij. "Dat is niets. Je zal wel iets belangrijker te doen hebben." reageerde Charlie. "Ik zal eens naar Mila gaan." Jonas keurde het goed. "Wat gaat er nu gebeuren?" vroeg Jimmy. "Er moet een begrafenis voor haar geregeld worden en al die dingen." zei Jonas. "Als we kunnen helpen zeg je het maar." reageerde jimmy. "Dank je." zei Jonas. "Hey Mila." zei Charlie. Mila gaf haar een klein lachje. "Ik vind het echt heel erg voor jou." zei ze. "Ze was nog zo jong." weende Mila. "Jonas zei daarnet tegen mij dat Emilie nu bij mijn moeder is en het zijn sterretjes aan de hemel." "Dat is een heel mooie gedachte." reageerde Charlie. "Waarom verstop je je hier?" "Het is hier rustig en dan nam ik het op mijn manier verwerken." legde Mila uit. "Niet vergeten dat je Jonas en de kinderen niet mag uitsluiten. Je gaat ze nodig hebben en zij jou." zei Charlie. "Dit is iets wat je niet alleen kan verwerken." Mila keek Charlie aan. Ze wou iets zeggen, maar ze kreeg geen woord uit haar keel. Charlie ging binnen en Mila volgde haar. Ze verschenen beneden. Mila ging naast Jonas zitten en gaf hem een knuffel. "Wij gaan jullie laten. Nog veel sterkte." zei Jimmy en gaf Jonas en Mila nog een knuffel. "Dank je." antwoordde Jonas.

Tijdens de nacht lag Mila te wroeten. Ze droomde over vandaag. Olivier kon de slaap niet vatten en ging naar het terras. Hij deed dat wel heel stil, zo werden zijn ouders niet wakker. Hij ging op de ligstoel zitten. Vervolgens kwam Mila ook op het terras. "Awel erwtje, wat doe jij hier zo laat?" vroeg Mila. "Ik mis Emilie. Zelfs had ik ze maar vijf maanden gekend." zei hij, wanneer hij voor hem staarde in het niets. "Ik mis haar ook, maar nu is ze een sterretje aan de hemel." reageerde Mila. "Dat is mooi." deelde hij mee. Na een tijdje lag Olivier in slaap in Mila's armen. Ze nam hem op en ging naar zijn kamer. Daarna ging ze naar haar bed. "Hey, alles goed?" vroeg Jonas. "Olivier kon niet slapen." zei Mila. "En ik ook niet." "Dat voelde ik. Ik heb enkele blauwe plekken." probeerde Jonas te lachen. "Zullen we morgen naar de begrafenis regelen? Dan is dat al achter de rug." stelde Jonas voor. "Ja, dat is goed." zei Mila. "Ik zal mama en jouw papa wel vragen om te helpen." zei Jonas. Daarna vielen ze toch in slaap.

De volgende morgen werd Mila vroeg wakker. Maar ze had geen zin om op te staan. Ze nestelde haar dichter bij Jonas. "Normaal zou Emilie nu aan het wenen zijn." zei Mila. Jonas werd wakker van Mila. "Dit is zo raar." reageerde hij. De hele dag werd heel zwaar voor hen. Mila en Jonas hadden besloten voor Olivier en Arnout een dagje thuis te houden.