Ghost Rockers ~ JILA FOREVER

Deel 63: Het proces

We zijn twee maanden later. Olivier en Arnout zijn bij Manuel. Terwijl Mila en Jonas in de rechtbank zijn. Charlie, Jimmy, Alex en Jules waren er ook bij om hun vrienden bij te staan. "Zijn jullie er klaar voor?" vroeg Charlie. "Nee, maar het moet." zei Jonas. "Ik hoop dat na dit het hier voorgoed voorbij zal zijn." zei Jimmy. "Ik ook." zuchtte Jonas. "De zaak Van Loo." riep er iemand af. Iedereen ging naar binnen. Jonas en Mila zaten recht tegenover Stan met zijn advocaat. "Laten we beginnen met het verhaal in het kort te vertellen." begon iemand. "Het gaat over Olivier Van Loo, de zoon van Mila Santiago en Jonas Van Loo. Als hij acht dagen oud was en Jonas Van Loo's grootmoeder was op hem aan het passen. Daar heeft de beklaagde hem voor de eerste keer ontvoerd. Vier jaar later gebeurt het nog eens Stan dringt het huis binnen. Hij gaat naar de kamer van Olivier en sluit zich met hem op."

Zo ging het nog een hele tijd verder. Mila zat heel dichtbij Jonas en kneep in zijn hand. "Gaat het?" fluisterde Jonas tegen haar. Mila knikte. "Het is echt zwaar." antwoordde ze stil. De advocaten praatten elk om de beurt bij Mila en Jonas om Stan zo groot mogelijk straf en bij Stan om een zo klein mogelijke straf. Na twee uur heeft de rechter een kleine pauze ingelast om te bekomen en iets te eten en drinken. "Gaat het met jullie?" vroeg Charlie en ze knuffelde Mila. "Het gaat. Het is gewoon zwaarder dan gedacht." antwoordde ze. "Dit is al zwaar en het is nog maar de inleidende zitting." zei Jonas. "We zullen er altijd voor jullie zijn." zei Jules. "Dank je. Dat appreciëren we echt." zei Mila. "Daar zijn vrienden voor." gaf Alex Mila een schouderklopje. Als iedereen iets gedronken en gegeten had, mochten ze allemaal naar binnen.

Twee uur had het nog geduurd en Mila en Jonas kwamen nu thuis met Arnout en Olivier. "Volgende week weten we wat dat hij krijgt en is het voorgoed voorbij." zei Jonas. "Ja, ik hoop echt dat hij zeker langer dan tien jaar vast moet zitten." zei Mila. "Hij heeft twee keer een minderjarige ontvoerd. Dat zal wel." reageerde hij. "Wat zijn jullie gaan doen." vroeg Olivier. "Euhm... We zijn iets gaan regelen. En volgende zaterdag ook." zei Mila. "Olivier, heb je zin om Arnout te helpen stappen?" "Ja!" antwoordde hij. Mila nam Arnout en ging op de grond zitten. Olivier ging recht tegenover haar zitten. Mila deed teken aan Arnout dat hij naar Olivier moet gaan. Hij zette drie stapjes en viel op de grond. Daarna kroop hij verder. Olivier zette hem recht en zei dat hij naar Jonas moest lopen. Olivier pakte de handjes van zijn kleine broer vast en stapte er voorzichtig naar Jonas. Mila had snel haar gsm gepakt en het gefilmd. Arnout kwam aan bij Jonas en hij hief hem in de lucht. het was zo schattig om te zien hoe Olivier met zijn broer om ging.

De volgende zaterdag zaten Mila en Jonas weer in de rechtbank. Ze zaten met een bang hartje te luisteren naar alles wat er gezegd wordt. "Stan deed dit allemaal, omdat hij Olivier beter wou leren kennen." zei Stans advocaat. "Hij wou misschien dat mevrouw Santiago terug voor hem viel, maar dat doe je toch niet door haar zoon te ontvoeren." zei Mila's en Jonas' advocaat. Na een uur ging de rechter en de andere personen van de rechtbank overleggen welke straf Stan zou krijgen. Mila was super nerveus en Jonas probeerde haar te kalmeren. "Het gaat goed komen. Je zal het zien." "De zaak Van Loo." werd nog eens afgeroepen. Iedereen ging naar binnen. Eerst werd er nog vanalles gezegd en aansluitend zei de rechter om de straf voor te lezen. "We hebben alles goed bekeken en de straf van Stan is dat hij de psycholoog van Olivier Van Loo moet betalen en ook de gerechtskosten. De beklaagde moet ook twintig jaar naar de gevangenis." zei de rechter. Mila was heel blij en vloog Jonas in de armen.

Als ze uit de rechtbank liepen, vroeg Jonas of iedereen geen zin had om het bij hun een glas te drinken. Iedereen vond dat een leuk idee. "Gaan jullie hier iets over zeggen tegen hem?" vroeg Charlie aan Mila, wanneer ze bij hun thuis waren. "Nee, nu zeker nog niet." antwoordde Mila. "Wat willen jullie drinken?" vroeg Jonas. "We hebben Cola, Ice Tea, nono, Capri sun en noem maar op." "Doe voor mij maar cola." zei Charlie. "Voor mij ook." zei Alex. "Voor mij is water goed." zegt Jules. "Als je limonade heb, wil ik dat wel." zei Jimmy. "Ja, dat heb ik." zei Jonas en vertrok naar de keuken. "En groeit Noah goed?" polste Mila. "Ja en het is een heel ander karakter dan Nina. "Mama, waar heb ik de Triple memory gelegd?" vroeg Olivier die op Mila's schoot sprong. "Waar jij die het laatste keer heb achtergelaten." lachte ze. "Ga je dat nu spelen?" "Waarom niet." reageerde Olivier. "Jullie zijn maar met twee, Nina is veel te jong voor dat mee te spelen." zei Mila. "Dat mag toch?" gooide hij geïrriteerd terug. "Sorry, het was maar een vraag." zei Mila. "Ik denk dat je dat de laatste keer in de bakken met al je gezelschapsspelletjes hebt gelegd." zei Jonas. Olivier ging er direct achter. Mila was terug samen met Charlie bezig over Arnout en Noah.

Na vijf minuten begon Arnout te wenen. "Ssht... " suste Mila hem. "Jonas, wil je dat flesje dat nog in de koelkast staat nemen?" "Ja, dat is goed." zei Jonas en stond op. "Dat is toch handig als je kunt kolven." reageerde Mila. "Ja, maar zo geven is handiger. Moet je geen flesje klaarmaken." ging Charlie op haar in. "Ja, dat flesje stond al klaar van deze morgen. Dus gebruik ik het liever dan het weg te moeten gooien." zei Mila. Charlie knikte. "Papa, mag ik Arnout de fles geven?" kwam Olivier de keuken in gelopen. "Ja, dat is goed. Wil je deze avond hem zijn fruitpapje geven?" informeerde hij. "Ja!" riep Olivier en liep naar de zetel. "Zo enthousiast?" vroeg Mila. "Ik mag Arnout de fles geven en straks zijn fruitpapje." antwoordde Olivier. "En van wie mocht dat?" vroeg Mila plagend. "Van papa." zei hij. Mila schudde met haar hoofd. Mila geeft hem Arnout en ondersteund zijn arm waar Arnout op lag. Zodat hij goed lag om te drinken. Charlie gaf Noah ook eten.

Alex en Jules waren op dat moment even bezig met Ruby. "Jul, wanneer ga ik terug naar mama en papa?" vroeg ze. "Euhm..." wist Jules niet te antwoorden. "Ruby, er is iets wat je over je ouders moet weten." zei Alex. "Gaan we het echt nu zeggen?" informeerde Jules. "We kunnen het niet eeuwig verborgen houden. "Wat verborgen houden?" werd Ruby boos. "Ruby, je ouders zijn vorig week omgekomen bij een auto ongeluk." zei Jules.