Ghost Rockers ~ JILA FOREVER

Deel 96: Nona vermist

"Gaan we nu samen een wandelingetje maken door de bossen met Nona?" vroeg Jonas. "Ja, dat is leuk." antwoordde Olivier. "Ga je dan snel omkleden." reageerde Mila. Iedereen was na een half uur klaar om te gaan wandelen. Jonas zette Arnout in zijn autostoeltje en de rest ging ook in de auto zitten. Als Jonas klaar was, zette hij zich ook in de auto. Daarna reed Jonas richting Nachtegalenpark. Het was gelukkig maar tien minuten rijden. "Olivier, je mag met Nona lopen maar niet te ver gaan." zei Mila. "Ja, wanneer mag ik haar loslaten?" vroeg hij. "Dat zullen we je wel zeggen." antwoordde Jonas. Mila zette Arnout in de buggy en liep achter Olivier. "Jonas, sloot de auto en ging naar de andere. Ze wandelde rustig door het park. Ze genoten van het samen zijn en het uitzicht. "Dit moeten we meer doen." zei Mila. "Ja, echt wel. Dit is zo leuk." reageerde Jonas.

Na een tijdje wandelen kwamen ze aan een veld waar de honden los mochten lopen. "Olivier, als je wilt mag je Nona laten lopen." zei Mila. Olivier liet Nona zitten en deed de leiband uit. Daarna liep ze weg. Mila, Jonas en Oliver gingen zitten op het bankje. "Wat vind jij van vandaag?" vroeg Jonas. "Leuk." antwoordde Arnout. Olivier zei niets, maar zocht Nona. "Olivier, wat vind jij?" vroeg Mila. "Tof, maar waar is Nona? Ik zie haar niet meer." ging hij erop in. "Ze zal in de bosjes zitten." reageerde Jonas. Olivier was zo gehecht geraakt aan Nona. Dat moest er iets zijn met haar dat hij heel verdrietig zou zijn. "Ze komt wel terug." verzekerde Mila. "Normaal blijft ze toch in onze buurt?" informeerde Olivier zich. "Ja, maar ze zal iets op spoor zijn, waardoor ze dat is beginnen volgen." antwoordde Mila. "Nona kan hier niet weg. Er zijn hier hekken." reageerde Jonas. Om Olivier van gedachten te veranderen nam Jonas Olivier als een baby'tje vast en liep er mee rond. Hij liep tot hij bij een plek vol zand en modder was. "Hou je goed vast of ik laat je vallen." lacht hij. "Nee, doe dat niet." riep Olivier. Jonas zette Olivier met zijn beide voeten op de grond net naast de plek. Mila haalde Arnout uit de buggy en liet hem tot bij Jonas wandelen. "Kijk eens wie we hier hebben." zei Jonas. "Wil jij wel in het zand rollen?" Arnout knikte van nee.

Na een tijdje was het vier uur. "Mama, gaan we naar huis?" vroeg Arnout. "Ja, we zullen doorgaan." antwoordde ze. "Wil je terug in de buggy? Of ga je lopen?" informeerde Mila haar. "Buggy." antwoordde hij. "Nona!" riep Olivier. En Jonas begon te fluiten. "Papa, waar is Nona?" vroeg Olivier met tranen in zijn ogen. "Rustig maar we vinden haar wel." antwoordde Jonas. "Ik hoop dat er niets met haar gebeurt is, anders vergeef ik het me nooit." zei Olivier. "Als ze weg is gelopen, is dat niet jouw fout hoor." reageerde Jonas. "Jawel, ik had haar aandacht gegeven toen ze los liep." zei Olivier en begon.te wenen. "We vinden haar wel." sprak Jonas hem moed in. "Papa, kijk hier is een gat in de omheining." merkte Olivier op. "Nee, dan kan het goed zijn dat Nona is weggelopen op straat." zei Jonas. Olivier begon te wenen. "We vinden haar wel." knuffelde Jonas zijn zoon. "Ga terug naar mama en ik krijg door de omheining en ga daar zoeken. Oké?" stelde stelde Jonas voor. Olivier knikte. Jonas kroop door het gat en zocht daar naar Nona. "Hey Olivier, gaat het?" vroeg Mila. "Nona is weg en papa denkt dat ze door een gat in de omheining is gelopen." legde hij uit. "Hey reusje, rustig maar we vinden haar wel." reageerde ze. "We zullen door het park wandelen en daar zoeken. Is dat goed?" stelde Mila voor. "Ja, ik wil haar zo graag terug." antwoordde hij. Mila stuurde een berichtje naar Jonas.

Hey lief,

Olivier voelt zich zo slecht dat wij door het park gaan zoeken achter Nona. Waar spreken we af? X Mila.

Jonas antwoordde direct:

Dat is goed. Ik vind haar niet en ik heb enkele personen aangesproken die haar niet gezien hebben. Ga maar naar huis als je niets vindt in het park.

Ze zochten een hele tijd. Het was ongeveer zestien uur. Mila en de kinderen waren al thuis. "Hey Olivier, het komt wel in orde." troostte Mila hem. Ze wreef over zijn rug. "Dat zeggen jullie nu al de hele tijd. We hebben Nona nog steeds niet terug." zei hij boos en verdrietig. Mila haar gsm ging toen. "Ja Jonas, heb je haar gevonden?" vroeg Mila. "Nee, ik ben heel de buurt afgelopen en ik heb haar niet gevonden. Ik ga nu het huis recht tegenover het gat in de omheining. En dan kom ik ook naar huis." antwoordde hij. "Ja, doe voorzichtig. Moet ik je niet komen halen?" informeerde Mila haar. "Ja, dat kan misschien." reageerde Jonas. "Ik was toch liever thuis gekomen met Nona. Voor Olivier." "Je hebt je best gedaan. Is dat erg dat ik snel iets om te eten maak voor Oli en Arnout?" zei Mila. "Nee, doe maar zal wel even hier blijven en bij de buren eens aanbellen erna." antwoordde Jonas. Mila maakte eten voor de kinderen. "Olivier, ik ga papa even halen. Blijf jij hier bij Arnout?" "Ja, dat is goed." reageerde hij. Mila haalde Jonas op. "En wat zei die personen?" vroeg ze. "Ze zei dat ze Nona heeft zien lopen en daarna heeft hij haar zien weglopen." antwoordde Jonas. "En verder niets?" informeerde Mila haar. "Nee." reageerde hij. "Maar de buren hebben hebben haar wel zien over straat rijden terwijl er een fietser die haar over reed." "Oh nee, weet je er iets van?" informeerde ze haar. "Nee, maar de buren kende de fietser en ze hebben het adres gegeven." antwoordde hij. "Gaan we er dan direct naartoe." reageerde ze. Jonas knikte. Ze reden naar het adres. Ze belde aan en er deed iemand open. "Goedenavond, waarmee kan ik je helpen." begroette de man hen. "Hier in de buurt heeft iemand gezien dat u een hondje heeft overreden." zei Jonas.