Ghost Rockers ~ JILA FOREVER

Deel 114: Welkom Thuis!

Eindelijk! Eindelijk mocht Mila naar huis. De draadjes zijn er al vier dagen uit en er was een al een kleine bolling zichtbaar. "Jonas, moeten we dan de kamer van Emilie veranderen?" vroeg Mila. "Misschien niet als het weer een meisje is kunnen we die kamer gebruiken. Maar eigenlijk hebben we neutrale kleuren gekozen." antwoordde Jonas. "Gaan we, als we thuis zijn, samen in bad gaan?" informeerde Mila haar. "Ja, dat is goed, maar eerst het feestje van Olivier en Arnout overleven." antwoordde hij. "Een feestje?" polste ze. "Olivier wou absoluut vieren dat je terug thuis bent." repliceerde hij. "Zo lief." reageerde ze.

Ze kwamen thuis en Jonas liet Mila eerst binnen. "Welkom thuis!" riepen Olivier, Arnout, Charlie, Jimmy, Nina, Noah, Alex, Jules en Ruby tezamen. "Dat is een leuke verrassing." zei Mila. "En heb je nog veel pijn?" informeerde Charlie haar. "Dat gaat al beter." antwoordde ze. "Ik ben super blij dat je terug thuis bent." knuffelde Olivier haar. "Ik ook, prinsje." repliceerde Mila. "Jimmy, doen we de verrassing?" informeerde Olivier zich. "Ja, kom maar." zei Jimmy. "Mila, jij mag je gewoon in de zetel zetten en wachten tot de jongens klaar zijn." legde Charlie uit. Mila ging zitten en Jonas kwam naast haar zitten. Hij legde een arm rond haar en ging met zijn hand naar haar buik. Het viel gelukkig niet op. Olivier kwam samen met Jimmy naar de woonkamer en gaf een grote taart aan Mila. "Gaan we die samen op eten?" polste ze. "Ja, het is zelfgemaak." zei hij trots. "Dan gaat hij heel lekker zijn." reageerde Mila. Jimmy verdeelde de taart en gaf iedereen een stuk. Ze aten het allemaal op. "Oh... We zijn bijna iets vergeten." bedacht Charlie haar en liep naar de keuken. "Een fles champagne." toonde ze. Mila begon te panikeren. "Mila mag dat niet drinken met de medicatie die ze krijgt." zei Jonas, omdat hij zag dat Mila aan het panikeren was. "Daar hebben we niet aan gedacht. Maar voor de kinderen is er kinderchampagne. Dus kan je daarvan drinken." reageerde Jimmy. Charlie schonk voor iedereen een glaasje uit.

"Mama, mag ik naar mijn kamer gaan?" vroeg Olivier. "Waarom? Het is hier toch leuk?" informeerde Mila haar. "De laatste tijd zit hij vaker op zijn kamer." fluisterde Jonas in haar oor. "Ik wil gewoon even alleen zijn." antwoordde Olivier. "Oké, dat is goed. Maar kom straks terug naar beneden." reageerde ze. Olivier ging naar boven en Mila keek hem na. "Wat is met Olivier?" vroeg Charlie. "Ik weet het niet. Sinds een weekje ongeveer gaat hij vaker naar boven en sluit hij zich op in de kamer." legde Jonas uit. "Zijn jullie niet naar de psycholoog gegaan?" polste Jimmy. "Ja, daar zijn we een tijdje bij geweest, maar alles ging goed. Tot Olivier zich opsluit." antwoordde Jonas. "Ik dacht dat was, omdat hij Mila miste. En dat hij om de beurt bij mij en mama was." "Ik zal wel eens gaan zien." zei Mila. "Misschien zegt hij wel iets." Ze gaf Jonas nog snel een kus en ging naar boven.

Mila klopte aan bij Oliviers kamer. "Olivier, mag ik binnenkomen?" vroeg Mila. Ze kreeg geen antwoord. "Olivier, wil je alsjeblief me binnenlaten?" polste ze. Olivier deed de deur op een kier en kroop terug onder zijn deken. "Wat scheelt er?" informeerde ze haar. Olivier bleef zwijgen. Mila nam Olivier dichter bij haar. "Zeg eens wat er scheelt. Het is niet goed om alles zo te verstoppen." zei Mila. "Weet je ik zal je eerst iets anders vertellen. Maar je mag het niet door vertellen aan niemand." "Oké, ik zeg niets door." reageerde hij. "Wel, wat zou jij denken van een als je er een broertje of een zusje bijkomt?" vroeg Mila. "Dat zou ik leuk vinden." zei hij. "En als ik zeg dat het echt zo is. Dat er hier binnen zes maanden een kindje is." reageerde ze. Olivier was super blij. "En nu vertel jij wat er scheelt. Dan hou ik dat ook geheim." "Ik ben gewoon bang dat alles opnieuw gebeurt. Dat we opnieuw ontvoert worden. Jij was wel bijna dood." begon Olivier te wenen. "Ik ben hier toch, alles is goed gekomen." troostte ze hem. "Ja, maar het was nipt geweest." reageerde hij. "Waarom heb je daar nooit iets over gezegd?" vroeg Mila. "Ik durfde niet. En ik was bang dat niemand me ging begrijpen." antwoordde hij. "Tegen papa kan je dat toch altijd vertellen. Hij gaat dat zeker begrijpen." reageerde ze. "Maar ik ben wel blij dat jij het gezegd hebt tegen mij. Zo kunnen we er iets aan doen." "Niet tegen papa zeggen. Ik wil niet dat iemand dit weet." smeekte hij. "Ik zal niets zeggen, maar ooit zal je het toch moeten zeggen. Dit zeg je veel beter." repliceerde Mila. Olivier schudde zijn hoofd. "Dan zeg je het maar als je er klaar voor bent." reageerde ze. "Gaan we naar beneden? Het is leuker met jou erbij." Mila stak haar hand uit en trok Olivier mee naar beneden. Ze gingen naar beneden.

Hij liep naar de andere kinderen. "En?" vroeg Jonas. "Hij heeft gezegd wat er scheelt." zei Mila. "Echt? En wat is er dan?" informeerde hij. "Olivier wilt dat ik er niets over zeg. En hij ging het doen als hij er klaar voor was." legde Mila uit. "Het is wel goed dat hij het al gezegd heeft." reageerde hij. "Waarover waren jullie bezig?" polste ze. "We waren bezig over Ruby." zei Jonas. "Ja, zij heeft gezien dat Alex en Jules in het busje werden gegooid en ze heeft het nummerplaat gefotografeerd en ze is dan naar de agent Tom gelopen." zei Charlie in het kort. "Dat is goed dat ze het gezien heeft." reageerde Mila. "Wij gaan doorgaan." zei Jules. Ruby ruimde haar spullen op en ze verlieten het huis. Jimmy, Charlie en de kinderen gingen een tijdje later naar huis. Olivier liep naar Mila en sprong op haar. "Rustig straks plet je het nog." lachte Mila. "Weet hij het al?" vroeg Jonas. Mila knikte. "Mama, gaan we eten." polste Olivier. "Ja, kom we gaan eten maken." zei ze. "Wanneer heb je het hem gezegd?" informeerde Jonas. "Ik had het gezegd zodat hij het ook zou zeggen." antwoordde ze.