SOMEDAY

CHAPTER 51

"It's simply because... I like you, Faye. No. I love you."

Napanganga ako sa sinabi niya. Alam ko. May hula na ako, kaso iba pala talaga kapag sa kanya na mismo galing.

Wala akong masabi. Wala akong mahanap na salita. Nakatulala lang ako sa kanya hanggang sa tumawa siya.

"No need to feel pressure, Faye. Sinabi ko lang ang nararamdaman ko, kasi feeling ko sasabog na ako pag hindi ko pa inilabas iyon. And besides, I understand what you're feeling right now. And I know that..." May pag-aalinlangan sa tingin at boses niya. "...you're still into him."

Medyo na loading pa ako sa sinabi niya pero kalaunan ay naintindihan ko rin ang nais niyang iparating sa him na sinasabi niya.

"I-I'm not." Pagtanggi ko.

"Yes you are. You maybe could say that you don't care for him at all, straight face. But I could see that it's opposite on what you really feels. I could feel that somehow, you're still into him. Am I wrong, Faye?"

Nag-iwas ako ng tingin.

"He hurt me, Jake. He made me feel what hell was. Inubos niya ako. And I hate him." Matigas niyang sabi.

"But just because you hate him, doesn't mean you don't love him anymore."

Sa sinabi iyon ni Jake ay may pumatak na luha sa pisngi ko.

Oo. Aaminin ko na mahal ko pa rin siya. Na sa kabila ng sakit na ibinigay at pinaramdam sa akin ng hayop na 'yun, ay mahal ko pa rin siya. Tangina. Mahal na mahal ko pa rin siya.

"Not all pain that we feel or we felt means to be forgotten. Sometimes, we should also learn to accept them. Acceptance in all things is a must. Because acceptance means maturity or moving forward."

Hindi maalis-alis ang sinabing iyon ni Jake sa utak ko. Hanggang sa maihatid na niya ako sa penthouse namin at makapasok na ako sa loob ay nakatulala pa rin ako.

"Mimi!"

"Momma!"

"Mommy!"

"Mami!"

Napatigil ako sa paglalakad at napabalik ako sa wisyo ko nang dahil sa boses ng mga anak ko. Nang tingnan ko sila ay umiiyak silang nagtatatakbo papalapit sa akin. Agad naman akong lumuhod para mapantay sa kanila at salubungin din sila ng yakap.

Nang mayakap na nila ako ay humagulhol sila ng iyak sa akin kaya naman nag-alala ako.

"What's wrong babies? Why are you crying?" Nag-aalalang tanong ko pero hindi nila ako sinagot. Walang nagsalita sa kanila miski isa.

"You're here."

Napaangat ako ng tingin sa boses na yun ni Ate na kasama na ang buong pamilya. Tinignan ko sila ng may pagtatanong sa inasta ng mga anak ko.

"Anong nagyayare? Bakit umiiyak ang mga anak ko?"

"It's because you're not here the whole afternoon at hanggang dumilim ay wala ka pa rin. Nag-aalala na kami sayo lalo na yang mga anak mo na tanong ng tanong kung asaan ka." Ani ni Kuya Michael.

Tinignan ko naman si Fykes dahil siya iyong sinabihan ko kanina na may lakad.

Mukhang nakuha naman niya ang tingin ko kaya nagsalita siya. "Ate, you only told me na may lakad ka at magkikita kayo ng mga kaibigan mo. But you didn't said where you will be or when you will be coming home." He reason out.

Napatingin ako sa mga anak ko. "Sorry babies. Hindi ko na natext or natawagan ang Tito Fykes niyo dahil napasarap ang kwento ni mommy sa mga friends ko. At saka isa pa, diba you went to you titas and other cousins earlier?"