SOMEDAY

CHAPTER 60

HARDISON's POINT OF VIEW

I could clearly remember when I was at the age of 17 when mom and dad wanted me visit a doctor with them. I was so confused back then because I don't think something's wrong with me.

"Hardison son, why don't you come with us to your Tito Shan at his clinic? Let's pay him a visit." Ani ni dad habang kumakain kami.

"No, dad. I'm tired--no scratch that, I'm lazy to go outside. I just want to play computer instead. Sina Hibben na lang po ang isama ninyo. Tutal he loves hanging outside, partying with friends and bla bla." Bored kong sagot sa kanya.

Tito Shan he was talking about is a Psychiatric Doctor. And I don't know why these past few days they've been really eager to bring me with them in visiting Tito Shan. Pwede namang iba nalang ang isama nila. Bakit ako pa, eh alam naman nilang palagi akong tamad kumilos at ayaw kong maggagagala. At isa pa, it's winter season. Ayaw ko pa naman na nalalamigan ako dahil sakitin pa man din ako.

"Hardison, ayaw mo bang bisitahin ang Tito Shan mo?" Tanong pa ni mommy.

And this time parang naubos na ang pasensya ko sa paulit-ulit nilang tanong. I think I know where this talk going.

Marahas kong binitawan ang aking kubyertos dahil tuluyan na akong nawalan ng gana. Nakakarindi na rin kasi ang paulit-ulit nilang tanong eh pareho lang naman palagi ang sagot ko.

"Pwede ba mom, dad?! Stop asking me the same questions again and again! Bakit hindi na lang kayo ang bumisita kay Tito?! Bakit kailangang kasama pa ako?!" Naiinis kong sigaw.

Tuluyan na din silang napatigil sa pagkain.

"DON'T TALK TO US LIKE THAT!" Tila kulog na sigaw ni dad sabay marahas na tumayo.

Dahil sa inis ko din ay marahas din akong tumayo para mapantayan siya.

"THEN STOP ASKING THE SAME QUESTION AGAIN AND AGAIN! AT SA TONO NG PAULIT-ULIT NIYONG PAGTATANONG SA AKIN NIYAN, PARANG MAY IBA PA KAYONG GUSTONG IPARATING!" Nanggagalaiti kong sigaw pabalik sa kanya.

Kitang-kita ko ang pamumula ng mukha ni daddy dahil sa galit at ang mabilis iyang panghinga.

"YOU KNOW TO YOUR SELF THAT SOMETHING IS GOING ON TO YOU!"

"THERE'S NO PROBLEM WITH ME DAD! I'M COMPLETELY FINE! ANONG GUSTO NIYONG SABIHIN? NA BALIW AKO?! HUH? IYON BA?!"

"HINDI IYON ANG GUSTO KONG SABIHIN, HARDISON! ALAM MO YAN! ANG AKIN LANG AY PUMAYAG KANG SUMAMA SA AMIN NG MOMMY MO SA TITO SHAN MO AT NANG MAPATINGNAN KA NAMIN KUNG ANONG PROBLEMA SAYO!"

"Anak, hon, tama na yan. Mag-usap naman kayo ng mahinahon please." Naiiyak na pakiusap sa amin ni mommy. Pero hindi ko siya pinansin dahil naiinis talaga ako sa klase ng pakikipag-usap nila sa akin. Parang mas kilala pa nila ako kaysa sa sarili ko.

"THERE'S NOTHING WRONG WITH ME, DAD! I'M COMPLETELY FINE AND I'M GOING TO TELL THAT TO YOU OVER AND OVER AGAIN! PAULIT-ULIT NA LANG TAYO DITO!"

"HARDISON, ENOUGH!" Sigaw ni Kuya Hibben.

"ANO KUYA?! PATI BA NAMAN IKAW, HUH?!"

Bakit feeling ko ay pinagkakaisahan nila ako ngayon. Alam ko sa sarili ko na wala akong sakit. Hindi ako baliw. Walang deperensya ang utak ko. Imahinasyon lang nila yan. Gawa-gawa lang nila yan na may sakit ako! Alam ko sa sarili ko na walang mali sa akin! Okay lang ako! Normal ako!

"Hardison bro, prove to us that there is really nothing to worry about. Visit Tito Shan's clinic and let him check you. Then if there's really nothing wrong then, fine. Wala namang mawawala kung ita-try diba?" Mahinahon niyang sabi pero parang mas nainis ako.