ငါဒီရုပ်ရှင်ထဲကူးပြောင်းလာဖူးတယ် « 这个电影我穿过 »

အခန်း ၁၃၅: ပျောက်ကွယ်သွားတဲ့ဓား

{Unicode}

အခန်း ၁၃၅: ပျောက်ကွယ်သွားတဲ့ဓား

တစ်ဖက်ကဖုန်းခေါ်လာတဲ့လူရဲ့ နာမည်ကိုတွေ့လိုက်ရတာနဲ့ ချန်ရွှမ်းဟယ်တွေးမိလိုက်တာက: သွားပြီ။

ဖုန်းမြည်သံက သူ့ရဲ့တည်နေရာကို ပေါ်လွင်သွားစေပြီး ဓားတစ်ချောင်းက လူတစ်ယောက်ရဲ့ကိုယ်ပေါ်ကို စိုက်ကျလာခဲ့တယ်။

"အား!!!"

သူ့ရဲ့အော်ဟစ်သံနဲ့အတူ မီးတွေပြန်လင်းထိန်လာတယ်။

"ရှင်အဆင်ပြေလား?!" နင်နင် ချန်ရွှမ်းဟယ်ရဲ့လက်မောင်းကိုဆုပ်ကိုင်ပြီး ထိတ်ထိတ်ပျာပျာနဲ့မေးလိုက်တယ်။

"ငါဘာမှမဖြစ်ဘူး" ချန်ရွှမ်းဟယ်က ဖြူရော်နေတဲ့မျက်နှာနဲ့ အခန်းရဲ့တစ်ဖက်ခြမ်းကို ကြည့်လို့နေတယ်။ "အဆင်မပြေတာက သူ..."

သူကြည့်နေတဲ့ဦးတည်ရာဘက်ကို နင်နင်လိုက်ကြည့်လိုက်တော့ မျက်နှာကိုအုပ်ကိုင်ထားတဲ့ လူငယ်တစ်ယောက်ကို တွေ့လိုက်ရတယ်။ ချက်ချင်းပဲ ခြင်းခြင်းနီရဲနေတဲ့သွေးတွေက သူ့ရဲ့လက်ချောင်းတွေကြားကနေ စိမ့်ထွက်လို့လာတယ်။

ထိုလူငယ်က ကြမ်းပြင်ပေါ်ကျနေတဲ့ ဓားကိုငုံ့ကြည့်ပြီး ချန်ရွှမ်းဟယ်ကို ဖြည်းဖြည်းချင်း ပြန်မော့ကြည့်လာတယ်။ ပြီးတော့ ဒေါသရော အံ့အားသင့်မှုပါ ပြည့်နှက်နေတဲ့အမူအရာနဲ့ သူမုန်းတီးစွာပြောလာခဲ့တယ်။ "မင်းလား?"

"ငါမဟုတ်ဘူး..." ချန်ရွှမ်းဟယ်စကားမဆုံးသေးခင်မှာ တစ်ဖက်လူက ရူးသွပ်သွားသလိုအော်ဟစ်ရင်း သူ့အရှေ့ကို တစ်ဟုန်ထိုးပြေးလာတာကို တွေ့လိုက်ရတယ်— သူကချန်ရွှမ်းဟယ်ကို သူနဲ့အတူ သေစေချင်နေပုံပေါ်တယ်။ အနားကလူတွေက အော်ဟစ်ရင်းနဲ့ သူတို့နှစ်ယောက်ကိုဆွဲထားကြရတယ်။ ထိုရုတ်ရုတ်သဲသဲ အဖြစ်အပျက်အလယ်မှာ ကြမ်းပြင်ပေါ်ကဓား ပျောက်ကွယ်သွားတာကို ဘယ်သူမှသတိမထားမိလိုက်ကြပေ။

"သူဝှက်ထားတာပဲဖြစ်ရမယ်!" ရက်အနည်းငယ်ကြာပြီးနောက်မှာ ထိုလူငယ်က တီဗီပေါ်မှာပါလာခဲ့တယ်။ သူ့ရဲ့မျက်နှာက ပတ်တီးတွေနဲ့ပြည့်နေပြီး မိုက်ခရိုဖုန်းတွေက သူ့ကိုဝန်းရံလို့ထားတယ်။ သူကခိုင်မာတဲ့လေသံနဲ့ အမှန်တရားဘက်တော်သားလိုမျိုး ပြောလာခဲ့တယ်။ "ချန်ရွှမ်းဟယ်က အနုပညာလောကရဲ့ အဆိပ်အတောက်ပဲ! အစကတည်းက သူ့အဖေရဲ့နာမည်ကိုသုံးပြီး ဇာတ်လိုက်နေရာကိုလုခဲ့တယ်၊ အဲ့ဒါတောင် ကျွန်တော်ကသူ့ထက် သရုပ်ဆောင်ကောင်းနေတာကိုတွေ့တော့ သူမနာလိုဖြစ်ပြီး ကျွန်တော့်မျက်နှာကို ဓားနဲ့လှီးခဲ့တာ! လက်နက်ရှာမတွေ့ဘူးဆိုတာကတော့... ဟက်၊ သူနေတဲ့နေရာကို ရှာကြည့်လေ၊ သေချာပေါက်တွေ့လိမ့်မယ်!"