ငါဒီရုပ်ရှင်ထဲကူးပြောင်းလာဖူးတယ် « 这个电影我穿过 »

အခန်း ၁၆၀: ကိုယ့်ကိုနာကျင်စေတဲ့အရာ

{Unicode}

အခန်း ၁၆၀: ကိုယ့်ကိုနာကျင်စေတဲ့အရာ

ဒါရိုက်တာချန်ရောဂါရင့်နေပြီဖြစ်တယ်။

သတင်းတွေက တောမီးလိုမျိုး ပျံ့နှံ့လို့သွားတယ်။ အတင်းအဖျင်းသတင်းစာတိုက်တွေက သူ့ရဲ့နာရေးသတင်းတွေကိုတောင် ထုတ်ဝေထားကြတယ်။

"အခုသူက နောက်ဆုံးလက်ကျန်အချိန်ကို တင်းခံထားတာ" လီပေါ်ယွဲ့က စာချုပ်တစ်စောင်ကို နင်နင့်အရှေ့ချပေးလာတယ်။ "ဒီရိုက်ကူးရေးပြီးရင် သူ့အချိန်လည်းကုန်လောက်ပြီ၊ ဒီသတင်းတွေက မှားနေတာတော့လည်းမဟုတ်ဘူး၊ ဒါကသူ့ဘဝရဲ့ နောက်ဆုံးရုပ်ရှင်ပဲဖြစ်လောက်တယ်"

တစ်နည်းပြောရရင် ဒါကသူ့ရဲ့နောက်ဆုံးပိတ်လက်ရာပင်။

နင်နင်ထိုစာချုပ်ကိုကြည့်ရင်း‌ မေးခွန်းတစ်ခုကို သာမန်ကာလျှံကာမေးလိုက်တယ်။ "နောက်တော့ ရွာသားတွေ ဘာဖြစ်သွားလဲ?"

ထိုစကားက ဆိုင်းမဆင့်ဗုံမဆင့် ထွက်ပေါ်လာတာဖြစ်ပေမဲ့ လီပေါ်ယွဲ့ကထိုအကြောင်းကို ဆက်ပြောလာနေနိုင်တယ်။

"မင်း <တရုတ်တစ္ဆေပုံပြင်> ကို အပြီးထိမကြည့်ဘဲ ထွက်လာတာလား?" သူကအပြုံးတစ်ခုနဲ့ပြောလာတယ်။

ဆိုရိုးစကားတစ်ခုရှိတယ်: <လူတိုင်းကသူတို့ဘဝရဲ့သရုပ်ဆောင်တွေ> တဲ့။

နင်နင်အဲ့ဒါကို အခုအချိန်အထိ မယုံကြည်ခဲ့ပေမဲ့ အခုတော့ယုံလာရပြီဖြစ်တယ်။

အကောင်းဆုံးသရုပ်ဆောင်က အခုသူမရဲ့အရှေ့မှာရှိနေတယ်။ လီပေါ်ယွဲ့က ဘဝရုပ်ရှင်ရုံအကြောင်းကို သိထားခဲ့တာ ကြာလှပြီဖြစ်တယ်။ မေမေက သရုပ်ဆောင်အရည်အချင်းအတွက် ဘဝရုပ်ရှင်ရုံထဲကို ဝင်သွားနေခဲ့တယ်ဆိုတာကို သူသိထားသလို သူမကအဲ့လိုပဲဆိုတာကိုလည်း သူသိထားမှာပင်။

"...ကျွန်မအရင်က တိုက်ဆိုက်မှုသက်သက်ပါပဲလို့ ထင်ထားခဲ့မိတာ တစ်ခုရှိတယ်" နင်နင်ပြောလိုက်တယ်။ "ရုပ်ရှင်ရုံကနေပြန်ထွက်လာတိုင်း ကျွန်မကူးပြောင်းသွားခဲ့တဲ့ ဇာတ်ကောင်တွေနဲ့ အရမ်းအရမ်းဆင်တူတဲ့ ဇာတ်ကောင်တွေကို အမြဲအလုပ်လက်ခံရတယ်..."