Xiao zhan's pov
" මට තමුන්ව අප්පිරිසයි"
මගෙ කටින් පිට වුනේ එච්චරයි
මගෙ වචන එයාට කොහොම දැනුනද කියන්න මම දන්නෙ නෑ.ඒ වෙලාවෙ එයාගෙ මූණෙ තිබුන මොන වගේ හැඟීමක්ද කියන එක ගැන මට අවබෝදයක් තිබුනෙ නෑ.මට එයාගෙ හැඟීම් තේරුම් ගන්න ඕනෙ කමක් තිබුනෙත් නෑ
මීට විනාඩි දෙක තුනකට කලින් එයාගෙ වචන වලින් එයා මගෙ හදවත බින්ඳා.
කෑලී කීයකට බිඳිලා ගියාද කියන්න මම දන්නෙ නෑ ඒත් මම දන්නවා ඒක බිඳිලා ඉවරයි.
තවත් එයාගෙ ඇස් ඉස්සරහා හිටන් ඉන්න තරම් හයියක් නොතිබ්බ මම බෙඩ් රූම් එකට එන්න ආවේ ඇස් අග්ගිස්සෙ ඉදන් එළියට පනින්න පොරකන කඳුලු එක්කමයි.
නෑ මම එයා ඉස්සරහා එක කඳුලක් හැලුවෙ නෑ.
ඇයි මම එහෙම කරන්නෙ
ඒ තරම් දුර්වල මනුස්සයෙක් නෙවේ මම
අන්තිම මොහොත වෙනකම් එයා ගැනම හිතපු මට එයා එහෙම කතා කරලා මදි.
හිතුමනාපෙට හැරුන හැරුන අතේ Yunxi ට ගහද්දි ගුටි කන Yunxi ගැන නෙවේ මට බය හිතුනෙ Yunxi ට ගහන Yibo ගැන
ගුටි කාලා ගුටි කාලා Yunxi ට මොකක් හරි වෙයි කියන බය නෙවේ මට දැනුනෙ Yunxi ට මොකක් හරි වුනොත් Yibo ට මොකද වෙන්නෙ කියන බයයි මට දැනුනෙ.අන්තිම මොහොම වෙනකම්ම එයාව නවත්තන්න හැදුවෙ වෙන දෙයක් නිසා නෙවේ එයාට ප්‍රශ්නයක් වෙයි කියලා මගෙ හිතට දැනිච්ච අසාමාන්‍ය බය නිසා
එහෙව් මටයි එයා අර වගේ පහත් කතාවක් කිව්වෙ.අවුරුදු විසි අටක් වෙච්ච මගෙ ජීවිතේ කිසිම කෙනෙක් මට ඒ විදිහට කතා කරලා නෑ
Yibo කියන්නෙ මගෙ ජීවිතේ විශේෂ කෙනෙක් බව ඇත්ත ඒත් එයාගෙන් වුනත් ඒ තරම් පහත් කතාවක් අහගන්න මම සූදානම් නෑ.
පාඩුවෙ ජීවත් වෙන මම මොකටද කාගෙන්වත් කතා අහගන්නෙ?
