Xiao zhan's pov
ආදරේ ළඟ මිනිස්සු කවදාත් හරි බොළඳයි.
වයස කීය වුනත් ඒ බොළඳ ගති අඩු වෙන්නෙ නෑ.
එයාගෙයි මගෙයි ආදරේ මැද කාලය හරි වේගෙන් ගෙවිලා ගියාත් ඒ ගෙවුනෙ කාලේ විතරයි.මම තවමත් එදා හිටපු කෙනාමයි.
එදා වගේම අදත් මම හරි බොළඳයි.
Yibo
එයා හරි පරිනතයි.
කාලය,වයස,ළමයි,බිස්නස්
මේ හැමදේම එක්ක එයා හරි පරිනතයි.
ඒ පරිනතභාවය නිසාම එයාගෙයි මගෙයි අතර අහසට පොළව වගේ වෙනසක් තිබුනා.ඒත් ඒ වෙනස අපේ ආදරේට ප්‍රශ්නයක් වුනේ නෑ.ඒ හැමදේම අපි ගානට බැලන්ස් කරගත්තා.
ඒත් සමහර තැන් වල මාව රිද්දෙව්වා.
මම එයාට වඩා වැඩිමල් වුනත් මම නිතරම එයාගෙන් ආදරේ වගේම අවදානේ බලාපොරොත්තු වුනා. මම බලාපොරොත්තු වෙන දේ එයාගෙන් නොලැබෙද්දි මගෙ හිතට ඒක වේදනාවක් වුනා. එයා මට ආදරේ නැතුව නෙවෙයි එයාගෙ මුලු ලෝකෙම මම කියන්න හොඳාකාරවම දන්නවා ඒ වුනත් එයාගෙ Busy schedule එකත් එක්ක එයාට මාව සෑහෙන මඟ ඇරුනා. ඉස්සරම මෙහෙම වුනේ නෑ. ඒත් දැන් මාස දෙකක වෙලේ ඉදන් එයාට මං වෙනුවෙන් වෙන් කරන්න කාලය නැතිම තරම්.
ඒවෙලාවට මට කේන්තියකට වඩා ඇති වෙන්නෙ දුකක්.මොකද මට ඉන්නෙ එයා විතරයි.හැමදේම බෙදාගන්න මට ඉන්නෙ එයාම විතරයි. ඉතින් එයාට මං වෙනුවෙන් වෙන් කරන්න කාලය නැති වෙද්දි ඇත්තටම මට ඒක කියාගන්න බැරි තරමෙ වේදනාවක් වුනා.ඉවසලා ඉවසලා බැරි තැන මම එයාත් එක්ක රණ්ඩු වෙලා මමාලගෙ ගෙදර ආවේ ඒකයි.
මේ සැරේ නම් මම ඔය මිනිහාට සමාවක් දෙන්නෙම නෑ කියලා හිතුවාත් අර ආපු කෝල් එකෙන් පස්සෙ මගෙත් හිත වෙනස් වෙලා තිබුනා.
ඇරත් අපේ බොරු රණ්ඩු නිසා මට මගෙ ළමයින්ව රිද්දන්න හිතුනෙ නෑ.මොකද එයාලට මං වගේම එයාලගෙ ඩැඩාව ඕනෙ.
අපි දෙන්නා අතර ඕනෙ තරම් බහින් බස් වීම් වෙලා තියනවා.නෑ කියන්නෙ නෑ.මොකද අපි කියලා දෙවියො නෙවේනෙ ඒත් ඒවා දීර්ඝව යන ඒවා නෙවේ. රණ්ඩු වුනා ඒක එතනින් ඉවරයි.
අපි කවදාවත් දවසක් තරහා වෙලා ඉදලා නෑ.අපි තරහා වුනත් ඒක කවදාවත් අපේ ළමයි අතරට ගියෙ නෑ ඒත් මේක ටිකක් විතර දරුණු වුනා.මොකද මම උන්නෙ ගොඩාරියක් හිත රිද්දගෙන
