100 Days with My Badboy Crush (Completed)

Chapter 95: The Badboy & The Desperate Girl

Mhica

Blake never failed to make me feel that he love me everyday. He never failed to make me feel laugh and happy every time he gets a chance. All of his efforts I do appreciate it always. I never thought that we come this far. It's feel like yesterday. Sometimes I reminisce our past back then. We have different problems and arguments everyday back then but now none. We don't have any. He is now my everything.

We really never get into a fight. Tampuhan pero ilang minuto lang ay okay na agad kami. Kapag nahahalata niya na seryoso ako ay siya na ang nagpakumbaba dinadaan niya sa isang ngiti at yakap. Ayaw na ayaw niya talaga na nagsisimula kaming mag-away.

Hindi niya na talaga ako sinisigawan at pinagtataasan ng boses hindi tulad noon. Hindi na din siya cold dahil ibang-iba na siya kumpara noon. We wont ever go back to that treatment. Hindi na din ako nasasaktan pa. Wala na akong naramdaman na sakit sa dibdib ko kundi napalitan na ng saya. All sacrifices that I made are all worth it.

"Love, okay lang ba na palagi ko to'ng sinusuot? Ayoko kasing tanggalin." I asked him atsaka ko tinaas ang kanang kamay ko kung saan nandoon ang bracelet na bigay ni Matt noon. Alam naman niya kung kanino galing. He smiled.

"Yes, it's okay. I don't mind if you wear it or not. It's not a big deal. It's your choice."

"Thank you." I said and I hugged him from his back.

Nung isang araw ay may nakalimutan akong sagutan sa isang major subject ko na ipapasa din ngayong araw. Nakarating na kami sa school ng naalala ko. Nandito kami ngayon sa kotse niya at natataranta na ako. Terror pa naman ang prof ko. Nakalimutan ko dahil sa pagod ko kahapon nakatulog agad ako. May gagawin din ako na PowerPoint na kailangan kong ipasa dahil today din ang deadline. Sobrang nagpapanick na talaga ako.

"Love, what is your problem? Tell me so that I can help you." mahinanong sabi niya ng makita akong hindi na mapakali na nakaupo sa front seat.

"L-Love, I'm all done. Nakalimutan ko na may sasagutan pa pala dapat ako at dinagdagan pa ng PowerPoint na deadline din ngayon." Gusto ko ng umiyak dahil natataranta na talaga ako.

"Don't worry about it, magagawan mo to ng paraan at alam kong kaya mo." he smiled at lumabas na ng kotse atsaka siya umikot at pinagbuksan ako ng pintuan. Napatingin ako sa kanya ngumiti siya sa akin.

"Don't you try to cry, okay?" atsaka ako inalalayan sa paglabas at nagsimula na kaming maglakad nakahawak siya sa kamay ko at siya din ang nagdala ng bag ko kahit may bag din siyang dala.

"Let's go to library now. May oras pa tayo para makasagot ka at about sa PowerPoint mo ay ginawa ko na kagabi." he said while smiling kaya napahinto ako sa paglalakad at gulat na gulat na nakatingin sa kanya. Napahinto din siya at tumingin sa akin.

"W-Why did you do that? I didn't ask you." Naiyak na ako dahil sa sinabi niya.

"You didn't but I want it to be done immediately because I know that it's important for you at isa pa alam ko din naman yun dahil tinuro din sa amin yun last week." he said kaya napayakap ako sa kanya he just chuckle at ginulo ang buhok ko.

"Thank you so much, love. I really appreciate it."

"Let's go sa library dahil baka malate pa tayo." he said tumango naman ako

Marami siyang ginawa para sa akin na nagugulat na lang ako dahil tapos na niyang gawin. I didn't ask him to do everything for me but he insisted. I'm lucky to have him now.

Nang makarating kami sa library ay naghanap agad kami ng upuan at nilabas niya ang laptop niya galing sa backpack na dala niya. Malaki talagang bag ang dala niya araw-araw dahil marami silang ginagawa. Sinaksak niya sa USB port ang Flashdrive ko at binuksan ang ginawa niyang PowerPoint. Nakatingin lang ako sa kanya habang may ginagawa siya. Ang problema ko na dapat ay sa akin lang ay sinulosyunan niya agad.