Siostra Jamesa Pottera

Rozdział 63: Dyrektor wie

~ James Potter ~

Wróciłem dopiero do pokoju wspólnego po 20⁰⁰. Jak już zaczęła się impreza.
Nie chciałem narażać się Evans.

Podchodzily do mnie różne osoby z różnych domów w celu złożenia życzeń. Przyjmowałem je z uśmiechem, choć tak naprawdę byłem przejęty tym, jak Evans zareaguje na wczorajsze wydarzenia.

Wypadałoby się czegoś napić na nerwy. Chociażby Ognistej Whisky. Muszę tylko znaleźć Syriusza. Nie będę przecież pił sam.

- Hej, James. Wszystkiego najlepszego! - przybiegła Mary i rzuciła mi się na szyję.
- Dzięki, Mar. Widziałaś może Syriusza? - pytam, rozglądając się.
- Niestety nie. Jak chcesz, to chodź do nas, to Remus...
- Nie, dzięki. Wiesz, muszę się napić.
- Oo, co tak wcześnie? Tylko nie namawiaj Remusa, bo nie może.
- Dlatego szukam Łapy.
- Może gdzieś się zaszył ze swoją dziewczyną. Ja spadam. - rzekła McDonald i odeszła ode mnie.
- Co? Jaką dziewczyną? - dogoniłem ją.
- Nie znam jej, przykro mi. Może jest z innego domu.
- Dobra, dzięki. Ale jak go spotkasz, to mu powiedz...
- Jasne, jak słońce. - odeszła, podskakując.
Ach, te dziewczyny...

- Hej, James. Wszystkiego dobrego. - przemijały mi przed oczami różne osobistości.
Ale jak Blacka nie było, tak nie ma.

Poszedłem do stołu z napojami. Odszukałem Ognistą Whisky i wziąłem całą butelkę. Później zapewne będę tego żałował, ale czym jest życie bez ryzyka?
Peter zajął stanowisko DJ, jak na każdej imprezie, jest w tym naprawdę niesamowity. To chyba jedyna rzecz, którą robi tak dobrze, a tak, zapomniałem, najlepiej to je i śpi.
Remus siedzi z Mary na kanapie i rozmawiają. Innych nie widzę. Nawet siostry. Gdzie ona jest...gdzieś wszyscy są...to też jej urodziny. Nie będę ich świętować sam.

- Hej, Jimi. - ktoś do mnie podszedł. Wnioskując po przesłodzonym głosie, jest to dziewczyna z fanklubu. Akurat zacząłem pić. Spojrzałem na tę osóbkę.
- Rachel. - powiedziałem cicho do siebie z rezygnacją. Przewodnicząca Rogaczek.
- Wszystkiego, co najlepsze. - dała mi buziaka w policzek.
- Zatańczymy? - nie czekając na odpowiedź, wzięła mnie za rękę i poprowadziłam parkiet. Poszedłem z butelką. Odstawiłem ją na ziemi i złapałem w talii Dowson. Ona zarzuciła mi ręce na szyję. Leciała wolna piosenka.

- Słuchaj...- mówiła, słuchałem jej, choć już byłem odrobinę podpity.
- ...tak sobie pomyślałam, że moglibyśmy wyjść do Hogsmede w najbliższe wyjście.
- Dzisiaj było. - wtrąciłem. I tak nie poszedłem, bo byłem potrenować na błoniach. Kiedy to robię, stres ze mnie schodzi.
- No tak, ale...to dziś nas ominęło, więc pójdziemy w następnym tygodniu, jeśli się oczywiście zgodzisz. - mówi.
- Zapraszasz mnie na randkę...?
- Dokładnie. To co powiesz? - spytała.
- Rach...przecież wiesz, że z tobą zawsze. - przytuliła mnie.

Nad jej głową zobaczyłem nieproszonego gościa, a dokładniej Deaborna. Co on tu u licha robi?
Muszę to obczaić.

- Muszę iść. Później się zobaczymy. -  Z żalem odeszła w drugą stronę.
Wziąłem moją butelkę i poszedłem na zwiady.

W tym samym momencie zrobiło się zamieszanie. Muzyka ucichła, światła zgasły, ludzie umilkli. Na środek salonu wjechał duży czekoladowy tort. Alicja i Dorcas go przyniosły na ogromnym wózku. Skrzaty się postarały. Chwilę później przybiegła Liv. Pogadam z nią sobie potem na temat takich szumowin tutaj.

- STO LAT, STO LAT, NIECH ŻYJĄ, ŻYJĄ NAM, JESZCZE RAZ, JESZCZE RAZ, NIECH ŻYJĄ, ŻYJĄ NAM! A KTO?LIV I JAMES! - wszyscy goście śpiewali, a później rozległy się oklaski.

Alicja pokwapiła się do krojenia tortu. Więc każdy do niej podchodzi i bierze jeden kawałek. Dla każdego na pewno starczy...

Teraz mam okazję, by porozmawiać z Livie. Nie wiem gdzie była ani co do tej pory robiła, ale to nie ważne, ważne jest to, żeby jej powiedzieć coś na temat Deaborna.