ANKA (BTS) ~ (Kaybediş Serisi ll)

♏4. Asiyiz Demek♏

Mediada Cole var. Uçakta yanımıza Cole oturdu da biz mi binmedik be sksjsjsh

Derin bir nefes aldım ve başımı geriye atıp gözlerimi kapadım. Annem... Beni ciddi anlamda sevmiyor. İzlenilmişlik hissiyle gözlerimi açtım ve başımı sol tarafıma çevirdim. Cole dikkatle beni izliyordu. Tabii ya, umursamaz ve bir o kadar da benden nefret eden annemin ne cevap verdiğini merak ediyordu. Dik bir şekilde oturdum ve vücudumu arabanın el verdiğince ona döndürdüm.

-Adresi aldım, kartları da annem iptal ettirmiş. Acabaa...

Cole
-Evet söyle.

Dedi sanki istediğim şeyi biliyormuş gibi. Sıkıntıyla ofladım. Kendimi acınası hissediyorum.

-Yani parayı sen öder misin? Ama söz ben sana geri ödeyeceğim. Telefonunu ver bana, seni bulacağım merak etme.

Beyaz dişlerini sergileyerek güldüğünde bakışlarım gülüşüne takıldı. Bu çocuğun hep gülmesi gerekiyor çünkü gerçekten tatlı bir gülümsemesi var.

Cole
-Tamam sen bilirsin. Ama telefonumu veremem, numarayı versem?

Dedi ve beni orada öldürdü. O nasıl şaka lan. Artık gülse bile kurtaramaz arkadaş. Kendimi gülmeye zorladım ve sahte bir kahkaha attım.

-aahahahaaaa...komik çocuk seni. O da olur.

Dedim ve telefonuma gelen adresi taksi şoförüne gösterdim. Başıyla onaylayıp yola devam etti. Gideceğimiz yere kadar Cole birkaç defa konuşma girişiminde bulunmuştu fakat ben kısa cevaplarla geçiştirmiştim. O da normal somurtup önüne dönmüştü. Ne? Bana yardım etti diye içli dışlı olacak halim yok.

-Efendim geldik.

Şoförün konuşmasıyla başımı soğuktan dolayı buğulanmış camdan çektim ve adama baktım.

Cole
-Yanımdaki kızı gideceği yere kadar bırak, ne kadar tutar bayım?

Adamın söylediği rakamı uzattı ve arabadan indi. Ardından da bana el salladı. Ne? Üzülmesin diye ben de ona el salladım. Ah, bir bu eksikti. Bir el sallamamıştım o da oldu. Taksi tekrar ilerlerlemeye başladığında başımı tekrar cama çevirdim.

✴️✴️✴️

Birinin beni dürtmesiyle gözlerimi açtım. Şoför emniyet kemerinin el verdiğince arkasına dönmüş bana bakıyordu.

-Geldik mi?

Diye sordum uyku mahmurluğuyla. Başını salladı.

-Efendim daha fazla ilerleyemem. Buralar genelde tehlikeli olur. Siz de hemen adrese gidin.

Neden tehlikeli olduğunu anlamasam da taksiden indim ve etrafıma bakındım. Burası nasıl bir yer böyle? Her yer yıkık dökük ve tek bir tane düzgün ev yok. O bunak cidden burada mı yaşıyor? Adrese tekrar baktım ve adresteki eve doğru yürümeye başladım. Yaklaşık on dakika yürüdükten sonra tekrar adrese bakmıştım. O kadın bana yanlış adresi mi verdi acaba. Ondan her şeyi beklerim, bunu yapmış olabilir. Belki de Korede kaybolmamı ve bir daha karşısına çıkmamamı istiyordur.

Kendi kendime düşünürken bir anda duyduğum bağırma sesi adım atmamı kesmeme neden olmuştu. Sesin geldiği tarafa bakmadan yürümeye çalıştım ancak merakımdan dolayı tekrar durdum. Yavaş adımlarla sesin geldiği tarafa doğru ilerlediğimde ara sokaklardan birine girmiştim. Yıkık dökük olan viranenin arkasına saklanarak ara sokağın sonuna baktım. Sokağın sonunda 7 ya da 8 kadar genç vardı. Yerdeki bir adamı ölesiye dövüyorlardı. Daha doğrusu bir kişi dövüyordu diğerleri ifadesiz bir suratla onları izliyordu. Olduğum yerde durdum ve onları izlemeye başladım. Evet, ben gecenin bir saatinde, bilmediğim bir şehirin bilmediğim bir sokağında, tehlikeli bir kavgayı bir bina arkasına saklanarak izliyorum. Bu da demek oluyor ki ben ciddi anlamda malım.