Link's

9 Gestoord

"Lottie. Phoebe is gaan winkelen in het centrum met een vriendin maar er is een enge man die hen voortdurend achtervolgt. Kan je haar snel ophalen alsjeblieft?! Mam is weg met de auto en ik-" Ze klinkt zo opgejaagd. Haar ademhaling is haperig en ik hoor haar onrustige bewegingen op de achtergrond.
"Ik vertrek nu. Bel jij haar dat ze naar de Apple-shop gaat om zich te verstoppen. Ik haal haar daar op." Ik ben al binnen als ik een blik op Harry werp. "Noodgeval. Ga je mee?" Zijn hoofd knikt kort waarna hij me snel volgt. Ik loop van de trappen naar mijn auto en vertrek meteen als we er beiden inzitten.
"Wat is er eigenlijk aan de hand?" Zijn groene ogen staan verward om mijn zenuwachtig gedrag.
"Mijn jonger zusje zou achtervolgd worden in het winkelcentrum." Het is doodstil dus geef ik maar gas bij om mijn ontevredenheid met de situatie te laten blijken. Harry lijkt geen antwoord te vinden, maar voor mijn focus is de stilte niet slecht. Ik parkeer mijn auto achteraan het centrum op een leveranciersplaats en loop via de diensteningang naar binnen.
"Jij kent de weg nogal." Harry draagt een formeel hemd maar kan me wel goed bijhouden zo, waarschijnlijk door die enorm lange benen van hem.
"Dit is niet de eerste keer. Soms moet ik vluchten of kom ik 's avonds langs hier om te winkelen." Hij zegt niets maar ik begrijp hem, denk ik. Eenmaal tussen de mensen wandel ik terug op een hoog tempo, me irriterend aan de anderen hun slakkengangetje. De Applewinkel ligt vlakbij. Als Steve me vanachter zijn kassa ziet aankomen, glimlacht hij naar een willekeurige klant en neemt me mee naar het lokaaltje achterin. Harry volgt me en zo zitten we met vijf mensen in het magazijn.
"Phoebe toch." Ik zucht opgelucht als ze naar me glimlacht en opstaat om me een knuffel te geven. Typisch dat dit bij de bezorgdste en degene die het meest piekert, moet gebeuren.
"We hebben echt expres gek gelopen maar de man bleef maar volgen. Volgens mij was hij uit op seks." Haar vriendin waarvan ik de naam niet meer ken is nog zeer helder en legt het kort uit. Haar ogen gaan enkel onopvallend richting mijn adviseur naast me.
"Ik heb ze snel opgevangen toen ze kwamen." Ik draai me naar Steve toe en leg mijn hand dankbaar op zijn schouder.
"Je bent de beste maat." Hij grijnst en wijst met zijn vinger naar me.
"Zolang je hier klant blijft wel." Ik lach. Ik en Steve kennen elkaar van de middelbare school waardoor ik hem altijd vertrouw bij zaken als deze. Als iedereen mee de winkel terug inloopt, neem ik Phoebe haar hand vast om haar te verzekeren dat alles oké is. Eenmaal in het bevolkte gangpad hoor ik mensen fluisteren en weet ik dat er weer foto's getrokken worden. Ik negeer het echter allemaal, ze zijn veilig en daar gaat het om. Ik ben dan ook blij als we alle vier in mijn auto zitten en ik ontspannen kan zuchten. Ik draai me half om in mijn stoel om naar de twee meisjes op de achterbank te kijken.
"Ik zet jullie thuis wel af." Ze knikken waarna ik de radio op zet, de stilte is immers te knagend. Harry die naast me zit, leidt me ook enorm af. Hij is duidelijk aan het piekeren over dingen. Zijn blik gaat vaak onwetend in mijn richting terwijl ik probeer mezelf op de weg te concentreren en niet zijn vragende blik te beantwoorden. Ik stop de auto langs de stoep.
"Thanks Lou." Phoebe geeft me een snelle kus op mijn wang, aarzelt dan even en loopt het voetpad op. Ik wacht tot ze beiden binnen zijn voordat ik Harry eindelijk aankijk.
"Wil je de voetbalmatch nog verder kijken?" Even zie ik enkel de groene grote ogen waarna hij traag en vermoeid zijn hoofd schudt.
"Ik heb wel behoefte aan wat eten." Ik knik instemmend en zet mijn auto terug in eerste versnelling.
"Ik weet wel wat." Het is buiten de radio gerekend stil in de auto.
"Is dat al vaker gebeurd?" Ik frons om de plotselinge gedachtenkronkel van de grote man waar ik mee op moet proberen te springen.
"Niet op deze manier. Soms zijn er opdringerige of gevaarlijke fans, nu was het een mogelijke pedofiel." Ik haal mijn schouders op alsof ik het normaal vind, maar vanbinnen voel ik mijn maag zichzelf omdraaien.
"Niet doen alsof het je niets uit maakt." Ik reageer even niet en verstevig mijn grip rond het stuur. Hoe intiem gaan wij na deze samenwerking zijn? Hoe ver zullen we gaan? Hij merkt mijn twijfel op waardoor ik toch antwoord.
"Het is mijn zusje. En andere kinderen vaak. Natuurlijk maakt het me veel uit." Ik kauw op de binnenkant van mijn lip, proberend niet te piekeren of te botsen tegen een andere auto, mijn concentratie is zwak.
"Is het nog ver? Anders rijd ik wel even. Je bent te vermoeid en verward." Koppig schud ik mijn hoofd.
"Dit is mijn auto." Nog nooit heeft iemand anders dan mij erin gereden en dat blijft zo. Als ik plots moet remmen omdat een auto zijn voorrang gebruikte en ik het niet verwacht had, klikt Harry zijn gordel los en stapt hij uit. Ik zet me aan de kant van de weg waarna hij mijn deur open trekt.
"Wisselen, Louis." Zijn stem klinkt kalm maar de vastberadenheid in zijn houding en ogen vertellen me heel wat anders.
"Enkel ik rijd in dit ding." Hij lijkt het echt niet te begrijpen. Als zijn handen naar mijn gordel gaan, duw ik hem bruusk en met een snel kloppend hart weg. "Dit is mijn eigendom, Harry! Wat denk je zelfs dat je aan het doen bent?"
"Je doet gevaarlijk Louis! Laat mij het gewoon overnemen en dan kan jij zelfs nog leren! Ik weet dat je laptop in de koffer zit!" Gekwetst door zijn opdringerigheid in mijn comfortzone blijf ik even zitten. "Louis, alsjeblieft. Ik ben een prima chauffeur."
"Toon me je rijbewijs." Koppig staar ik uit het raam totdat hij een pasje voor mijn neus duwt. Op de foto heeft hij een wilde bos krullen, maar minder sprekende groene ogen als op dit moment.
"Oké, oké." Ik geef niet graag toe maar stap toch uit om mijn laptop uit de kofferbak te halen en me in de passagiersstoel te installeren. "Als er één schrammetje op staat hé !" Hij lacht ontspannen en klikt de gordel vast. Zijn stoel is naar achteren verschoven om plaats voor zijn lange benen te creëren. "Ik meen het." Nee, hier kan ik echt niet mee lachen.
"Ik heb het begrepen, Louis." Zijn stem is een stuk kalmer en serieuzer waardoor mijn hart even verbaasd reageert om dan terug verder te kloppen. Zeker met die groene ogen erbij. Ik wend mijn blik, nog steeds gekrenkt, af en start de computer op. Verder geef ik het nodige adres in, in de boordcomputer. "Waar gaan we zelfs naar toe?" Ik houd wantrouwig mijn blik op de weg voor de eerste halve kilometer maar hij had gelijk, het autorijden gaat hem makkelijk af.
"Dat zie je wel."
"Je bent nog steeds boos om de wissel." Ik zucht en kijk hem via de achteruitkijkspiegel aan.
"Jij bent de eerste vreemde persoon in mijn hard verdiende auto." Opnieuw is het stil waardoor ik mijn samenvatting nog eens kan bekijken.
"Wel, je ouders hebben een mooi huis. Wel anders dan jouw appartement." Ik knik maar weiger hem daar dan ook verder meer informatie over te geven. Het duurt lang voordat ik pas reageer op de man naast me. Als de leerstof overlopen is en ik vermoeid mijn hoofd tegen de leuning leg, kijkt hij me kort aan. "Hoe was je training vanmorgen?" Ik zucht en kijk terug naar de weg, we zijn er bijna.
"Papbenen." Hij glimlacht stiekem. Ik kon er echter niet mee lachen en heb enorm hard getraind om mijn lichaam te laten weten dat ik het niet aanvaard. Met stijve spieren tot gevolg. Harry's blik staat terug bezorgd als hij me ziet nadenken. "Gaat het wel?"
"Moe en stijf, dat is alles. De kiné zal morgen wel wat werk met me hebben." Harry lijkt lichtjes verbaasd als hij ziet waar we een half uur voor in de auto gezeten hebben.
"Ben je zeker dat het hier is?"
"Het is hier, parkeer nou maar." We staan voor een kleine, gezellige brasserie. Ik wandel snel naar binnen voordat de mensen op het terras de kans krijgen nog eens naar mij of Harry te kijken. Linda merkt me glimlachend op en brengt me snel naar het achterste verlaten gedeelte van het restaurant. Eenmaal daar knuffel ik haar kort voordat ik ga zitten.
"Fijn dat je nog eens komt Louis." Ik glimlach en knik kort waarna ik een blik op Harry, die er niets van begrijpt, werp.
"Soms vergeet ik dat dingen al zo lang geleden zijn." Ze glimlacht en overhandigt enkel Harry een menukaart.
"Zolang je ons maar niet vergeet."
"Zeker niet." Als ze weg is gewandeld en ik even wil kijken of Maria gewonnen heeft, moet ik wel gestoord op kijken door de indringende blik van mijn adviseur. "Alles op de kaart is enorm goed, al zou ik een specialiteit uitkiezen als ik jou was." Nog steeds bekijkt hij me gek.
"Waarom hier?" Hij lijkt dit oma-achtig concept niet te vatten.
"Ik heb hier lang als jobstudent gewerkt."
"Drie kwartier van je huis af?" Ik zucht en kijk hem dan terug aan. Hij denkt te veel waardoor hij dicht bij mijn persoonlijkheid komt.
"Vroeger woonden we hier in de buurt." Ik zie hem zijn neus optrekken als hij beseft dat dit niet de rijkste buurt van de omgeving is, of misschien beeld ik me dat wel in. Linda loopt weer langs en kijkt me inschattend aan.
"Groentenlasagna?" Ik grijns naar haar.
"Altijd goed." Ik zet wel mijn eigen drinkbus op tafel, iets waar ze al aan gewend is.
"Ik zal veel maken want je ziet er maar mager uit lieve schat." Ik glimlach licht en kijk dan naar de man tegenover mij.
"Zeebaars met puree en broccoli alsjeblieft." Ze knikt liefjes.
"Nog iets te drinken?"
"Gewoon een cola." En weg is ons oud vrouwtje. Harry kijkt me terug aan op een manier zoals enkel hij dat kan. "Ben je voor je werk en studie verhuist?"
"Zoiets ja." Ik drink kort en glimlach als ik merk dat Maria met één tegen nul gewonnen heeft. "Waar woon jij eigenlijk?" Ik ben de vragen beu aan het worden. Om dat te laten merken, schiet ik een vraag terug. Eerlijk en onschuldig zoals alleen ik dat kan.
"Aan de rand van de stad."
"Vroeger was je een marginaal iemand geweest dan." Hij glimlacht terwijl zijn blik kort afwezig wordt waarna hij licht zijn hoofd schudt en me opnieuw aankijkt.
"Misschien wel ja." Linda geeft hem zijn cola waarna we weer verder kunnen praten.
"De planning was wel in orde geloof ik. Al is het anders dan normaal."
"Op mijn manier heb je meer rust." Ik knik en zucht, dat klinkt wel goed. Enorm goed. Harry glimlacht en lijkt mijn zucht naar rust te erkennen.
"Dat is wel welkom, ja." Ik beaam het toch nog eens mondeling net voordat Linda ons het eten brengt. "Dankjewel." Ik glimlach en Harry doet hetzelfde, enkel minder persoonlijk natuurlijk. Voor hem is dit vreemd terwijl hij net minder vreemd wordt voor mij.

Ze worden vriendjes.