Link's

67 Recuperatie

Doodmoe stap ik in een taxi om naar huis te gaan. Iets later gaat de liftdeur open, stap ik naar binnen en wrijf ik kort in mijn vermoeide ogen. Ik wil er goed uit zien, moest Harry er nog zijn. God, ik hoop het. Hij zag er op Skype zo verschrikkelijk knap uit en de gedachte aan hem doet me alleen maar meer verlangen naar ons samenzijn. De deur opent vanzelf als ik er voor sta waardoor ik zacht lach en mijn armen rond dat stevige grote lijf voor me sla.
"Harry..." Ik mompel het zowel slaperig als tevreden en schop mijn tas binnen zodat de deur dicht kan.
"Is dat een nieuwe tactiek om me sneller bij je in bed te krijgen?" Ik lach en voel me terug vrolijker bij hem. Alsof hij nieuwe energie uitdeelt.
"Je moet het ook altijd verpesten, he Styles."
"Jij verpest het ook altijd...voor de tegenstander." Ik glimlach en doe mijn schoenen en T-shirt uit. De jogging blijft lekker aan. "Stiekem hebben ze je gefilmd terwijl je op de bank zat. De pers en commentators smulden van je passie en ongeduldigheid." Ik knik en trek mijn wenkbrauwen naar hem op.
"Jij hopelijk ook." Hij lacht en komt met een speelse blik naar me toe. Ik ontvang hem zeer gretig, maar laat dat niet te hard merken. Wel, misschien zegt mijn broek genoeg. Hij negeert het niet helemaal; Harry ziet het als een toestemming om zijn heerlijke volle lippen met de mijne te verenigen. Zijn sterke handen en heupen leiden me dichter naar zijn lichaam toe waardoor ik mijn handen door dat weelderige bruine haar laat gaan.
"Het is vier uur in de namiddag en je bent kapot." Hij fluistert het met ingehouden adem doordat ik zacht zijn hals verder kus. Mijn hand glijdt via zijn open hemd verder naar zijn verborgen schat, maar bereikt die plaats uiteindelijk net niet.
"Jetlag en er was een klein feestje." Ik zucht bij die woorden en laat hem los om in bed te gaan liggen. "Je kan meedoen, of je kan weggaan. Aan jou de keuze." Eigenlijk is het niet helemaal zijn keuze. Ik weet ook wel dat ik verdomd verleidelijk ben gaan liggen en de twinkeling in zijn donkere ogen zegt hetzelfde. "Je ogen zijn donker." Hij knippert een keer, maar doet geen moeite om de kleurwisseling te verbergen.
"Dat komt door begeerte, Lou." Het oude woord doet me plaats maken voor zijn grote lichaam waar ik tegen aan ga liggen.
"Doe je dan geen stoute dingen terwijl ik slaap?" De man glimlacht scheef, ik kus onschuldig zijn vingertoppen.
"Ik bescherm je Boo. Van alles en iedereen inclusief mezelf..."
"Niet jezelf. Ik wil jou helemaal." Het is even muisstil in de kamer. Ik luister enkel naar zijn hart dat af en toe bloed rond pompt, compleet zuinig met energie. Als Har spreekt, is het met een zware stem en een dik oud accent.
"Dar zei je toen ook."

Harry is al weg als ik wakker word in mijn plotseling grote bed. De deur staat voorzichtig op een kier waardoor ik kreun om het innerlijke gevecht; opstaan en naar Har toe gaan, of gewoon nog heel even blijven liggen. Mijn hoofdpijn neemt toe als ik naar de lichtstraal blijf kijken waardoor ik me omdraai en zucht tegen de pijn. Het duurt niet lang voordat ik Har de deur hoor opendoen. Plotseling ruik ik eten. Mijn maag reageert onmiddellijk, als een blitzkrieg.
"Gaat het wel?" Zijn zware stem klinkt zo bezorgd dat ik alleen maar kan knikken en wensen dat hij dichter bij me is. Ik kom langzaamaan overeind.
"Kleine hoofdpijn." Nu ja, klein. Ik sta op met mijn broek laag op mijn heupen en strompel naar de wc.
"Moet ik iets...?"
"Een pijnstiller?" Ik was mijn handen en weiger om te kijken naar de grote spiegel in de badkamer. Ik glimlach als hij de medicijnendoos gevonden heeft, maar er wat klungelig blijft staan. "Alsof jij er iets van zou weten." Het is meer tegen mezelf als ik begin met een tablet in water te gooien. Het bruist netjes, Harry's groene ogen kijken me te intiem aan waardoor mijn hart even niet weet wat te doen. Onwennig om wat er dan mag zijn, kus ik hem kort. "Dankje voor het eten." Hij glimlacht ongemakkelijk, ik neem gewoon een bord en schep op. Na een hapje, drink ik de pijnstiller en haal ik nog een vitaminepil boven, ik voel me flauw en belabberd van het vliegtuig en de constante stress van de match. "Je bent zo stil?" Har glimlacht wel, maar er klopt iets niet. Zijn ogen ze, ik weet niet. Heel zijn houding schreeuwt iets onverstaanbaars. "Har?" Hij knikt kort en gaat tegenover me zitten.
"We hebben nog werk vandaag en je bent nu al...wel." Ik grijns om de woorden die hij niet zegt.
"Ik ben een voetballer, Harry. Maak je geen zorgen schat." Hij glimlacht om de speelse toon in mijn stem waarna ik verder eet en hem kort bekijk. "Dus, je eet niks?" Hij schudt kort zijn hoofd, de ogen worden weer donkerder. "Begeerte?" Er komt een wijnrood randje tevoorschijn.
"Honger...." Ik merk dat zijn lippen zich onwillekeurig optrekken als hij praat. "Maar dat heb ik altijd bij jou." Verbaasd schuif ik mijn bijna lege bord voor me uit zodat ik meer naar hem toe kan bewegen.
"Dan ben ik eigenlijk een marteling voor je?" Ik glimlach ondeugend om de sfeer te verlichten.
"Een hele mooie marteling." Hij gromt bijna naar me waardoor ik lach en mijn stoel naar achter schuif.
"Wel, we hebben nog wel wat tijd voor je werk begint?" Ik zie zowel de schittering in zijn ogen als de twijfel in zijn blik. "Har...?" Zijn stiekeme glimlach wordt breder waardoor hij opstaat en me zonder pardon optilt en mee neemt naar de zetel. Mijn vingers knopen behendig dat hemd van hem los waarna ik de leiding neem door hem te zoenen. "Niet zo terughoudend." Hij gromt opnieuw als een wild dier onder me.
"Ik wil je geen pijn doen Boo." Ik grijns.
"Dat is echt het minst van je zorgen." Ik lach om zijn blik als hij zich overgeeft aan mijn verleidingskrachten.

Cute cute