Link's

75 Uitgesloten

"Niet doen!", Moussa lacht luid als Toby hem iets wil aandoen waardoor ik bijna met mijn ogen rol.
"En hoe laat ben je precies gaan slapen?" Eric lacht naar me, ik lach lui terug en schud mijn hoofd. Als mijn voeten gras voelen, ben ik meteen in een betere stemming. Er staan verschillende poppen op de grasmat aangezien we straks match hebben, thuis. Ik gooi mijn flesje richting zijlijn en warm mee op. Mijn benen voelen goed aan, mijn hoofd herhaalt de normale tactiek en de tegenstanders speelwijze. Ik sluit aan bij het verdedigende ploegje van Niall als we oefeningen met de bal gaan doen, zij zijn meester in je de bal afhandig maken, dus is het een extra uitdaging. Als ik met de bal loop en hem naar Jan tik, voel ik iets verschuiven en roep ik het uit. Mijn handen vinden bruut te grond terwijl ik meteen bezorgde mannen boven me hoor praten en ademen. Het besef dat het dezelfde enkel is, komt laat.
"Gewoon rustig Louis. Het kan ook kramp zijn." Ik vind Nialls blauwe ogen en negeer Dele's bemoedigende woorden.
"Ik weet wel hoe kramp aanvoelt hoor. Het is niet dit." Ik vloek in mezelf en sta dan op. Het doet pijn als ik wandel, om niet te zeggen verschrikkelijk veel pijn. De hulpcoach staat meteen bij me.
"Probeer rustig een stukje te lopen Louis. Ben je getapet?" Ik knik en negeer de blikken van mijn teammaten als ik van ze weg jog en de pijn verbijt. Ik pik een bal mee terug en geef nu ook de aangekomen kinésitherapeuten een blik.
"Spelen vanavond zal niet lukken. Ik denk dat het wel beter word." Niall geeft me een bedenkelijke blik als ik aan de kant ga zitten met een zak ijs.
"Tien minuten en dan mag je even aanvoelen wat gaat. Het is gewoon weer een beetje verrekt." Ik knik en staar naar het gras voor me uit. De tranen willen komen, maar ik verbijt ze en negeer de ziltige smaak in mijn keel. Echt alles zit de laatste tijd tegen. En de rechtszaak, en de enkel, en mijn arme verleden en zorgen en alles samen. Mijn vingers trillen, maar ik duw de zak nog steeds even stevig tegen mijn sok aan. Ik heb de neiging om te huilen uit pure frustratie, maar zet die woede om in acute actie door een paar keer intensief sprintjes te trekken met de bal en dan de denkbeeldige spelers voorbij schiet om het in een mini goaltje te knallen. Weg basisplaats deze namiddag. Altijd hetzelfde. Ik zucht en besluit rustig de training uit te tikken.
"Louis?" Ik jog naar de coach toe en doe teken naar Niall dat hij een voorzet mag geven aan Son. "Hoe voelt het aan?" Ik bijt twijfelend op mijn lip, liegen heeft ook geen zin.
"Het gaat nog qua pijn, maar voluit 90 minuten spelen gaat te veel gevraagd zijn." Hij knikt, zijn blauwe ogen krijgen een verdrietige gloed.
"Ik zal proberen een wissel aan je op te offeren." Dat is wat het is, opofferen. Iemand vervangen zodat ik toch nog kan spelen terwijl anderen op de bank zitten en elke training knokken om enkele speelminuten.
"Dat is niet perse nodig, coach. Anderen verdienen ook een kans." Ik heb al genoeg mensen hun tijd verspild. Ik slik als ik hem zie glimlachen, hij kent me, en hij weet dat ik het meen, maar ergens toch ook hoop dat ik mag spelen.
"Het is goed, Louis." Hij geeft me een schouderklopje waarna ik terug naar de stip loop en een vliegende bal net naast de paal kop, met troebele ogen.

Shit, ik vloek als ik de opkomende melding van mijn telefoon bekijk en bel onmiddellijk mams. Ik moet het twee keer opnieuw proberen en de handsfree blijkt even tegen te pruttelen, maar ik krijg ze nu wel aan de lijn.
"Lou? Wat is er zo dringend?" Ik adem kort in voordat ik haar bombardeer met belangrijke informatie.
"Mam, ik was totaal vergeten dat ik vandaag mijn diploma mag afhalen om negen uur, kan je toch nog meekomen?" Ik hoor een korte aarzeling en voel mijn snel kloppende hart pijnlijk in elkaar zakken.
"Lou, ik zit net in een vergadering van mijn nieuwe job. Als ik nu terug kom ben ik pas rond tien bij je. Het spijt me zo schat." Ik hoor haar stembanden trillen en besluit haar moeder gevoel gerust te stellen.
"Het is oké mam, ik vraag Lottie of Phoebe wel." Ze zucht zwaar, ik voel gewoon dat ze aan het huilen is en negeer mijn opkomende verdriet. "Echt waar. Hou van je." De volgende die ik bel is Lottie, die nog een les heeft en voorstelt om Phoebe te bellen. Is echt niemand vrij? Heeft er niemand tijd voor een stom papier waar ik vijf jaar voor gestudeerd heb?
"Hé Lou, mam belde me. Alfie wil bij Daisy blijven, ik maak me nu klaar om met je mee te gaan." Ik zucht trillerig, opgelucht.
"Dankje Fee, je bent echt geweldig." Als ik Harry nog probeer te bereiken, hoor ik gewoon een dove pieptoon. Zijn telefoon staat steevast uit. De pijn in mijn hart neemt met de seconde toe, ik kan Fee daar ook niet alleen laten zitten...
"He Loulou." Ik glimlach triest als de Ier opneemt.
"Klein noodgeval Iertje, wil je vanavond mee mijn diploma afhalen?" Hij is mijn laatste hoop, ik moet hem dat niet zeggen, de opgebouwde spanning in mijn stembanden zegt genoeg.
"Netjes geregeld van je adviseur. Geen paniek, ik kom."

"He Niall, neemt Louis zijn gsm bij jou wel op?" Ik lig opgerold in de zetel, Harry staat op luidspreker terwijl Niall voor één keer is niet voor zichzelf eten maakt. De vampier klinkt ongerust, ik besluit ook simpel te reageren.
"Hij staat op stil, sorry Har." De koosnaam doet het helemaal niet boos klinken, terwijl ik dat wel ben. Ik zit er door. Mijn gevoelens zijn gewoon heel de dag verdrietig en somber, het gevoel alleen te zijn wordt met de seconde versterkt, totdat ik naar mijn beste vriend kijk. Hij is degene die mijn lege lichaam van de bank deed rijzen en mijn tranen droogde nadat we terug waren van de uitreiking. En nu staat hij hier.
"Waarom is Niall bij jou?" Het klinkt argwanend, omdat Harry ook zo is.
"Omdat Niall er altijd voor me is. Jij nam gisteren je telefoon ook niet op." Ik zucht en doe een gebaar naar Ni dat ik niet meer wil praten. Wel sta ik op, leg de zak ijs in het diepvriesvak en neem ik het roeren in de wok over. Niall loopt naar de badkamer, ik blijf roeren.

*derde persoon*
"Godverdomme Harry, die jongen zit er door mede door jou! Na al die stress over zijn enkel, raakte hij opnieuw geblesseerd gisteren voormiddag waardoor hij slechts tien minuten heeft kunnen spelen. We hebben verloren en verliezen belangrijke punten waar hij natuurlijk mee in zit. Aangezien jij je werk niet gedaan hebt, kon zijn eigen moeder en zus niet naar de diploma-uitreiking komen waardoor ik daar alleen stond met Phoebe. Hij is die avond huilend in mijn armen gevallen en heeft al bijna 18u niet meer gegeten of gedronken. Als jij nu gewoon eens je telefoon opgenomen had en er voor hem geweest was!" Niall ijsbeert verdomd boos doorheen de badkamer van zijn beste vriend. Hij fluistert zo enorm driftig. Mensen kennen hem niet op deze manier, maar hij is dan ook echt enorm boos. Aan de andere kant van de lijn is het stil.
"Ik-, ik kom nu naar hem toe."
"Ik ben al bij hem, je kan na de training rond zes even langs gaan. Als hij je binnen laat tenminste. Je bent nu niet welkom." Het antwoord is koud en zonder gevoel uitgesproken waarna Niall ophangt om niet naar de vloeken en kapotte meubels te moeten luisteren. Hij heeft al genoeg hooi op zijn vork genomen voor vanavond. Louis staat nog steeds te roeren in hun maaltijd als Niall de badkamerdeur achter zich sluit. "Gaat het, Lou?" De dunne man knikt en schenkt water in de glazen.
"Dankje Ni." Hij meent dat heel oprecht.

Wie vergeeft Harry? Zou Louis hem vergeven?