Link's

99 Bekentenis

De coach draagt een wit hemd, een pull en een jeansbroek. Hij lacht als hij me ziet en steekt iets in zijn voetbaltas.
"Louis, waar kan ik je mee helpen?" Ineens voelt het zo verkeerd om hier te staan. Ik voel me bang, wil me omdraaien om met de staart tussen mijn benen af te druipen als een bange hond. Ik slik moeilijk en richt mijn aandacht kort op de ruimte voordat ik weer naar de man kijk. Mauricio fronst inmiddels al. Ik heb te lang gewacht.
"Het is iets dat ik graag zou willen vertellen aan u, aan de ploeg, maar het is nogal moeilijk voor me."
"Toch geen transfer?" Dat kwam er snel uit. De vraag blaast me een beetje omver, ik had zoiets logisch niet verwacht, maar schud mijn hoofd. Aan de gevolgen mag ik niet denken, dan krijg ik helemaal niets meer gezegd met die strak gespannen stembanden en dichtgeknepen keel.
"Nee, ik weet niet of u het erger zal vinden dan dat. Voor mij is het iets goed." Ik steek een van mijn zweethanden in mijn joggingsbroek, de coach gaat automatisch zitten. Alsof hij denkt dat het nieuws zo erg is, dat hij zal omvallen. Ik negeer dat subtiel gebaar en ga verder. "Ik ben samen met een man, coach. Ik ben biseksueel." Hij reageert niet. Zijn gezicht is een ondoordringbare façade terwijl hij recht voor zich uitstaart; een blik die ongeveer halverwege mijn gezicht eindigt. Hij zucht en verplaatst dan toch ongemakkelijk zijn rechterbeen. De stilte leek eeuwig te duren. Als een oneindig monotone biebtoon die je merkt, maar probeert de vergeten omdat je weet dat je tinnitus aurium hebt.
"Ik denk niet dat het aan mij is om je de mogelijke gevolgen daarvan uit te leggen of om dat te bekritiseren. Je bent een verstandige kerel, Louis. Een van mijn gretigste spelers." Ik knik nederig en verzet me ook een beetje, de spanning wil me doen bewegen; zoals ik gewoon ben om er mee om te gaan. "Zal ik het brengen in de ploeg?" Ik slik, mijn vingers trillen opnieuw terwijl ik mijn droge lippen twijfelachtig open.
"Ik zou het wel willen doen, maar ik weet niet hoe. Ik... Ik weet niet of ik dat kan voor zo'n groep van mannen, die me voor alle duidelijkheid absoluut niet aantrekken, kan zeggen. Ik heb gewoon een speciale jongen ontmoet..." Mijn blik dwaalt, ik probeer Harry's gezicht uit mijn gedachten te krijgen door weer naar de coach te kijken. Mijn ademhaling is absurd wisselvallig waardoor ik me wazig in mijn hoofd voel. Alles is zo wazig, de toekomst, mijn gedachten...
"Het is helemaal jouw beslissing, jongen. Als je wilt dat ik het doe, dan zeg je het me maar. Voel je niet verplicht om dingen te doen die je niet wilt doen. Als je je bedenkt..."
"Ik bedenk me niet." Ik schud koppig mijn hoofd en voel het rood naar mijn wangen stijgen. Hem onderbreken was onbeleefd. Ik voel me schuldig en geef de nervositeit de schuld. "Sorry... Ik bedenk wel iets. Het enige wat ik van u vraag is uw volledige steun en vertrouwen in mij als voetballer."
"Ik vertrouw je al sinds de eerste keer dat ik je zag, Louis. Je vastberadenheid en hardheid is iets waardoor je die basisplaats meer dan genoeg verdient, ook al kon je de wedstrijd niet openbreken." Hij staat op en geeft me een schouderklopje. Het is geen apathisch klopje, nee, eerder alsof hij een vader is die me als grote zoon toch geen knuffel wilt geven. Ik geef hem er eentje terug waardoor we elkaar toch half omhelzen en glimlach dan.
"Bedankt, coach."

Fitness, ik haat fitness. Ik zucht en verplaats mijn zwetende lichaam dan toch maar naar het volgende toestel. Ik ben benieuwd hoe Harry reageert op het briefje dat ik heb achtergelaten. Een naïef gedeelte van me zegt dat hij het misschien nog niet gevonden heeft; maar hij is een vampier, dus dat kan ik absoluut uitsluiten.
"Lieve HarryBeer (ik ben er nog niet uit waarom ik je Beer noemde)
Jij was de zomer, die danste in de zon.
En ik was de winter, die ik niet ontkomen kon.
Elke vlam van jou, deed me smelten tot het diepste in mijn lichaam.
Maar ik ging door, niet bang van jouw warmte.
Dat was totdat
je me toonde dat je om me gaf.
Je toonde me een zachte herfst,
ik heb nog nooit zoiets beleefd."
(naar: http://data.whicdn.com/images/269517127/large.jpg )

"Ik heb je briefje ontvangen. Romantisch." Hij trekt plagerig zijn wenkbrauwen omhoog en doet me daardoor lachen terwijl ik mijn bord in het afwasmachine schuif. Zijn krullen veren enthousiast heen en weer terwijl hij praat.
"Alsof dat van jou niet romantisch was." Ik zucht en laat me eindelijk in mijn super comfortabele zetel vallen om daar languit te blijven liggen. "Zin in een film?" Mijn vriendje knikt, ik schuif op zodat zijn lange benen op de bank passen en kruip onder het deken tegen hem aan.
"Wie weet het al?" Weinig woorden, veel vragen die ik nu niet wil beantwoorden. Toch duw ik die tegenzin weg; hij verdient het om op de hoogte gehouden te woorden.
"Ni, Dele, manager en de coach."
"Ik wil niet vervelend doen, maar UnderArmour moet het ook weten voordat je het openbaar maakt." Zijn warme handen strelen zachtjes door mijn haren. De beweging zorgt ervoor dat ik mijn ogen wil sluiten en hetgeen wat hij net zei wil vergeten.
"Mh-h." Ik scroll doorheen de mogelijke films.
"Wat dacht je van Mission Impossible 3?"
"Dat gaat om een vrouw."
"En actie." Ik draai me meer op mijn rug over zijn bovenbenen heen zodat ik hem een blik kan geven. Mijn rechterhand bevindt zich al dicht bij de zijne. "De laatste van Jurassic Park dan? Er zijn niet veel homofilms." Harry beaamt dat zachtjes, ik glimlach en buig omhoog om kort zijn lippen te mogen proeven.
"Ik hoef geen andere mannen te zien, Boo. Enkel jij." Hij vult mijn hart met die woorden en doet me even in het niets naar zijn absolute prachtige gelaat staren. En dat is waarom hij gevoeliger is dan je denkt.