Link's

113 Moment-suprême

"Louis." Ik negeer Harry's zachte stem en duw hevig de was in die verrekte trommel. "Louis..." Nee, nog niet.
"Ik ben bezig." Zonder in de richting van zijn bezorgde stem te kijken, zet ik de wasmachine aan en kom ik terug overeind.
"Stop met zo nerveus te doen." Deze keer geef ik hem wel een snelle blik. Hij leunt in de deuropening even groot en imposant als anders. Zijn groene ogen zijn lichtgroen terwijl zijn chocoladebruine krullen er wat verwaarloosd bijliggen. Mijn gedrag vermoeit hem.
"Dat hoor ik al de hele dag van Niall." Ik slik verdere gemene woorden in en wandel hem voorbij. Ik kan nog niet gaan zitten. Het is nog tien minuten en de stress neemt met de seconde toe. Was het wel een goed idee? Misschien kan ik nog bellen en alles laten veranderen zodat er niets aan de hand is... Ja, dat lijkt me een goed idee.
"We hebben het hier toch al over gehad? We gingen dit doen, jij wou dit...Wil dit?" Hij leunt nog steeds in diezelfde deuropening, nu met zijn lichaam naar de andere kant gedraaid. Ik adem kort dieper in en trager uit.
"Klopt." Dat betekent niet dat ik mijn hartslag niet meer in mijn oren voel bonken. Het team is op de hoogte van wat er zo dadelijk gaat gebeuren. De aflevering in 'Het Huis' zal uitgezonden worden en ik zal mezelf daar volledig open en bloot geven. Niall en Maria stalken me al de hele dag, net als Lottie die me maar bleef bellen. Het helpt echt niet om me te kalmeren.
"Ha..." De weinige lucht door het snelle ademhalen wordt uit mijn longen geperst wanneer er een gespierd lichaam zich volledig tegen het mijne aanduwt. Harry's heupen prikken dominant tegen de mijne terwijl hij me vastneemt bij mijn hals en me zo dwingt hem aan te kijken.
"Ik verdraag dit niet van je. Je hartslag, je ademhaling, die korte snelle bewegingen. Stop ermee, je maakt me gek." Zijn pupillen zijn groot en zwart terwijl hij het vriendelijk zegt. Toch vallen de puntige tanden en beginnende aders op. Naast de sterke greep uiteraard. Die zware lage rauwe stem komt intimiderend over waardoor ik zenuwachtig slik. Hij neemt me nog iets steviger vast, maar streelt wel liefjes over mijn kaaklijn. "Louis, alsjeblieft. Adem. Dit gaat gebeuren en je hebt er geen vat meer op. Je kan alleen kijken en wachten." Ik slik opnieuw. Mijn lichaam is klam van het zweet terwijl ik niet weet waar ik naar moet kijken.
"Ik haat kijken en wachten." Deze keer trekt hij mijn gezicht zo totdat mijn kin op zijn hoge schouder rust.
"Ik weet het." Zijn lippen kussen zachtjes mijn slaap waardoor ik trillerig uitadem en mijn vermoeide benen even ontspan. Har biedt me de steun die ik nodig heb.
"Je hebt match gehad, en nu de spanning van dit... Het is te veel." Ik zwijg even terwijl ik met mijn vingers ritmisch over die brede rug wrijf.
"Ik weet het, mijn hoofd staat op ontploffen."
"Hoofdpijn?" Hij neemt terug afstand, zijn blik is echt zo enorm bezorgd dat ik me nu echt ontspan en langzaam knik.
"Er zijn verschillende remedies daarvoor." Ik knik en wend mijn blik kort af. De pijnstiller die ik eerder genomen had, krijgt geen grip op mijn spanningshoofdpijn.
"Ik kan er maar één bedenken die daadwerkelijk effect zal hebben." Har zegt niets en trekt me met mijn hand mee richting de bank. De afstandsbediening ligt klaar op tafel, maar we raken ze beiden niet aan. Ik zucht en kruip dan tegen hem aan. Hij kan zeggen wat hij wil, erg ontspannen is hij zelf ook niet. "Jij bent het waard, Har." Ik kus zachtjes de palm van zijn hand terwijl ik met mijn vingers langs de zijne streel.
"Ik was al bang dat je dat ging zeggen." Ik frons lichtjes en ga nu op zijn schoot zitten om opnieuw zijn huid te kussen, de zachte huid van zijn volle lippen.
"Deze keer loopt het wel goed af. In ieder geval niet met de dood."
"Zelfmoord, bedoel je." Die term klinkt zwaar in de stille ruimte van de woonkamer. Ik zucht dan maar en knik.
"Dat was een ander leven." Nu neem ik in gezicht in mijn handen. Ik probeer hem ervan te overtuigen met mijn ogen, hij knikt uiteindelijk en kust me deze keer zelf. Het is een trage kus vol gemengde en onzekere gevoelens. Als ik hem los laat om naar adem te snakken, richt hij zijn blik kort op het tv-toestel. Hij heeft iets gezien.
"Wil je nog drinken voor de aflevering?" Ik knik voorzichtig, wanhopig om van die kloppende slapen af te geraken. De krullenbol, die er zo onschuldig en jong uitziet, biedt me dan ook zijn pols aan. Ik glimlach kort.
"Je weet dat ik er zo niets mee kan." Ik bijt in een vinger die in de buurt van mijn mond zweefde, hij grijnst kort voordat hij zijn scherpere tanden gebruikt. Zijn zwarte ogen en gigantische tanden schrikken me niet af. Ik kus zachtjes de huid voordat ik me kort aan het drinken zet. Een kleine hoeveelheid van dit kruidenachtig goedje volstaat. Ik proef zijn onzekerheid en kus hem na het drinken opnieuw. Er zijn geen woorden nodig; we weten beiden hoe we ons voelen en hoe we daar niets aan kunnen veranderen, of toch niet nu. Ik grijp zelf naar de afstandsbediening en zet de zender op. Het is tijd.

Ik herinner me het meeste van mijn woorden. Woorden die voor Harry en al de rest onbekend zijn. Mijn nerveusheid valt in te tomen als ik mezelf door het huis zie rondwandelen. Mijn telefoonscherm licht enkele keren kort op, ik negeer het en kijk naar mezelf. Hoe ik overkom naar anderen toe is me een beetje een raadsel. Toch blijft het raar om naar jezelf te kijken.
"Hoe kom ik over?" Ik draai mijn kin een beetje richting Harry, die echt dicht tegen me aan zit, terwijl mijn blik op het scherm gericht blijft.
"Even mooi en zacht als anders, Lou." Ik verstijf nog meer als zijn arm me ineens naar achteren trekt. Wanneer mijn zij zijn borstkas raakt, ontspan ik iets meer en blijf ik zo zitten. Harry heeft besloten dat het geen slecht idee is om me wat te kalmeren. Hij kust zachtjes de kruin van mijn hoofd en legt er dan zijn kin op. Zijn koude vingers zouden ook de geagiteerde vlammen van onrust moeten kunnen doven. "Voorlopig ziet het er echt netjes uit." Hij fluistert het opnieuw bij mijn oor. Ik glimlach om zijn opmerking, maar mijn focus op het scherm is nog altijd groter.
"Dat zeg je gewoon omdat ik je vriend ben." Ik probeer omhoog te kijken, wat uiteraard stom is, maar zijn gezicht kan ik niet zien. Het woord 'vriend' klinkt zo raar.
"Echt niet." Hij grijnst, ik voel en hoor het en lach daarom. Zo klinkt hij net als een pruilend klein kindje.
"Sht, we gaan naar de kamer."
"Een rode kamer?" Ik por hem met mijn ellenboog in zijn ribben. Hoogstwaarschijnlijk voelt zijn gevoelige maar dikke vampierhuid het nauwelijks.
"God, je bent echt onverbeterlijk." Hij lacht en verplaatst zich terug iets. Volgens mij is hij wel geconcentreerd op het toestel, maar probeert hij me gewoon af te leiden met zijn schattige trucjes. Het werkt, maar nu even niet. Dit is het moment waarop ik me ga blootgeven, helemaal. Tijdens de rest van het interview heb ik altijd het tarzanlapje voor mijn lichaam gehouden, maar nu gaat dat ook uit.
"Ik ben inderdaad in een rechtszaak verwikkeld geweest. Eigenlijk had ik er niets mee te maken en ben ik aangeklaagd geweest terwijl ik niets verkeerd gedaan heb."
Mijn hartslag klopt zo luid in mijn oren dat ik me duizelig voel. Ik voel me draaierig, mijn eten zit ergens bij mijn adamsappel en ik hoor en zie alles en niets.
"Eigenlijk heb ik wel iets op te biechten. Het is zelfs iets enorm belangrijks voor mij waardoor ik lang getwijfeld heb om dit te kunnen zeggen. Er zijn vele geruchten geweest dat ik weer een relatie zou hebben. Dit klopt. Het delicate aan mijn gevoelens voor die persoon bevindt zich in...het geslacht van mijn geliefde. Ik ben per ongeluk verliefd geworden op een man."
Ik merk Harry pas weer op als zijn vingers de mijne niet meer strelen, maar hij er kort in knijpt. Mijn borstkas gaat hevig omhoog, was ik nog wel aan het ademhalen? Het lichte gevoel in mijn hoofd bevestigt het vermoeden, neen dus.
"Ik weet niet hoe. Het is gewoon liefde. Ik voel me niet aangetrokken tot de lichamen van mijn ploegmakkers. Dit heeft nooit mijn voetbal negatief beïnvloed en zal dat ook nooit doen. Dit heeft daar niets mee te maken. Ik begrijp ook niet waarom dit in 2017 nog zo'n groot probleem kan vormen. Er wordt geen woord gerept over de mogelijke homoseksualiteitvan spelers, of biseksualiteit in mijn geval. Waarom niet? Waar bevindt zich de schande? Waar?"
Ik zweer dat het zweet gewoon langs mijn voorhoofd loopt, zo gespannen voel ik me. Ik wil me niet zo voelen, zo afwezig en volledig beklemd door angst.
"Shh, Lou... Je hebt het zo goed gedaan." Zijn lippen kussen opnieuw zachtjes mijn slaap. Voor het eerst word ik me echt weer bewust van mijn eigen gespannen houding, en hoe ik als een blok cement tegen mijn geliefde vampier aanzit. Ik adem weer en draai mijn hoofd kort. Zijn ogen zijn heldergroen, zoals jasmijn. Hij glimlacht lichtjes terwijl één oog verder naar de beelden staart.
"Omdat je de eerste bent. Eigenlijk hoor ik je dus zeggen: ik wil niet dat ik nu anders behandeld word."
Het is voorbij. Volledig klam ontvouw ik mijn pijnlijke benen en laat ik ze de grond weer raken. Het contact met Harry is verbroken terwijl ik inadem en rond me kijk, gedesoriënteerd.
"Jij hebt jouw slag geslagen, nu ligt de bal in het kamp van de buitenwereld."
"Ik ga gewoon normaal doen." Ik draai langzaam mijn hoofd in zijn richting en zie hem bedenkelijk knikken.
"Dat zou ik je ook aanraden." Ik snuif om dat woord en sta dan op. Een glas koud water lijkt me ideaal nu.

Wat zijn de gevolgen van dit moment?