Link's

61 Volgende morgen

De volgende morgen slaapt Harry niet als ik wakker word. Onze korte activiteit was absoluut het meest gevoelige wat ik ooit heb meegemaakt. Toch ziet de man naast me er slecht uit, hij ademt niet en zijn ogen staan rusteloos.
"Wat is er met je Har?", ik streel over een ontblote ader bij de binnenkant van zijn arm, bezorgd. Hij schudt kort zijn hoofd en negeert die bezorgdheid.
"Niets." Ik zet me zomaar op zijn schoot. Hij kijkt verrast en ademt gecontroleerd uit. God, hij is echt een prachtig wezen.
"Ik blijf hier zitten tot je het me zegt, en vergeet niet dat ik nog training heb." Harry zucht en denkt kort even na, zijn hoofd steunt tegen het hoofd van het bed.
"Ik heb honger." Zijn slap groene ogen ontmoeten de mijne waardoor ik frons.
"Kom dan gewoon mee eten." Zijn mond verrekt als hij ons rechter zet. "Niet zo'n honger, Lou." Hij buigt dichterbij om me heel voorzichtig te kussen. Zijn hoektanden prikken tegen mijn gevoelige lippen, net zoals ze gisterenavond al deden. "Bloedhonger. Ik moet naar huis, dringend." Ik raak hem nog steeds aan, patronen van littekens volgend met mijn wijsvinger.
"Kan je niet van mij drinken?" Harry lacht waardoor hij opkijk.
"Daar verlang ik al meer dan honderd jaar naar Boo." Hij glimlacht niet gemeend als mijn blik de zijne vindt. Zijn oudheid is een raar idee. "Het zal je verzwakken."
"Ik heb jou verzwakt." Hij ontkent het niet als ik mijn borstkas tegen de zijne aanduw en hem indringend aanstaar. "'Nee' is een belediging." Harry zwijgt. De rode ogen en de opkomende aders zeggen genoeg. Zijn mond is zo dichtbij mijn hals dat ik nieuwsgierig word: hoe zou het zijn?
"Ik wil niet dat je me zo ziet." Met opeengeklemde kaken draait hij zijn hoofd met gesloten ogen weg van me. Ik vermoed dat zijn reuk- en gehoorzin sterk genoeg is om mijn exacte plaats nog te weten. Zijn hand neemt de mijne dan ook vast voordat ik zijn gezicht in mijn richting kan draaien.
"Maar je bent wie je bent...", ik fluister het en kus zacht zijn knokkels, een poging doende om hem te overtuigen. Als hij zijn gezicht weg van het mijne blijft houden, zucht ik en sta ik op om me snel aan te kleden. Als hij niet wil... Hij ziet er niet goed uit. Zijn bleke ogen volgen mijn gehaaste bewegingen waarna ik mijn tas meeneem en wat ontbijtkoeken met een shake vastgrabbel voor in de auto. Mijn enkel voelt goed aan, ik hoop dat dat vampierbloed echt geholpen heeft. Harry zal zichzelf dan maar eten moeten zoeken, zoals hij wil.

Mijn auto stopt voor mams huis, maar mijn benen weigeren uit te stappen. Ik voel de stijfheid die voor morgen gaat zijn al opkomen door de langere en zeer zware training. Elke pas richting de deur voelt aan alsof het zeer zwaar en bijna onmogelijk te doen is, en toch doe ik het. Als ik de achterdeur open, doe grijns ik door een enthousiaste kreet van Daisy. Lottie en Phoebe zitten al aan tafel. Ik knik lui naar hun en stap de keuken in om mijn hardwerkende moeder kort te omhelzen.
"Hoe was het schatje?" Ik snuif en laat haar los.
"Zwaar." Ze geeft me een blik die me doet glimlachen en duwt me lepels in mijn handen.
"Ga dan maar zitten, het eten is klaar." Aan tafel probeer ik met Phoebe nog wat te praten over de voorstelling, die eigenlijk echt wel leuk gedaan was. Zelfs Niall zat niet de hele tijd te kijken naar een voedselkarretje iets verderop, of te grabbelen in zijn popcorn.
"Wanneer moet je weer?" Lot kijkt me oprecht geïnteresseerd aan, iets wat mijn hart kort extra doet samentrekken.
"Ik weet niet of ik hersteld ben..." Mam zet net een pan neer op tafel en begint uit te scheppen.
"Dat zou ook vroeg zijn." Ik haal mijn schouders kort op.
"Ik doe de gewone trainingen al mee, en mijn eigen oefeningen extra. Het is alleen dat ik niet voluit kan spelen, en dat is misschien wel nodig tegen de volgende tegenstander." Aan Phoebe haar blik kan ik ook onmiddellijk aflezen dat ze dit voetbalgedoe maar niets vindt. Heeft ze ook nooit gedaan eigenlijk, ze is gewoon tevreden dat ik van mijn job hou, maar meer kan je er ook niet over zeggen.
"Dat betekent dat je me niet kan halen dit weekend?" Ik schud mijn hoofd en laat mijn lepel even in mijn hand rusten, daar gaat het haar dus precies om. Niet om het spel zelf, maar alles erom heen. Het zweet, bloed, de blessures en diëten, het reizen en de drukke schema's... Dingen die je er maar 'even bij moet nemen' en toch lijkt dat niet zo simpel voor de meesten onder ons. Zeker bij degenen met werkende partner. Wel, als je partner voor je werkt, zou het dan beter te verdragen zijn? Ik ben onbewust uitgezoned en eet terug verder.
"Daarna Fiz. En de night ook." Ze weet wat ik bedoel.
"Je ziet er terug beter uit Lou." Lot kijkt me niet aan terwijl ze dat zei waardoor ik concludeer dat ze me daarvoor al heeft zitten bekijken. Typisch vrouwen. Mijn gsm trilt in mijn broekzak, maar ik weiger een van de weinige familiemomenten op te offeren en negeer het. "Nieuwe vlam?" Ik verslik me bijna in de soep en voel mezelf door een combinatie van die mislukte actie en de gedachte aan Harry rood worden...maar echt tomatensoep rood. Ze begint te lachen met Mam en Dais terwijl Phoebe vragend voor zich uitstaart.

Harry, ons vlammetje.