Link's

70 Verlies?

"Har?" Het bloedverlies begint groot te worden. Ik hoor hem vloeken en voel een luttele seconde later iets warm op mijn vinger: zijn mond. Ik tril hevig om onbekende redenen en bekijk hem gek als hij me loslaat. Zijn hoektanden glinsteren nog in het artificiële licht. "Je-" dit kan niet. "Je kan dit ook genezen?" Ik frons en bekijk hem opnieuw, compleet verward. "Je-" Ik schud opnieuw mijn hoofd. "Je kringen zijn weg." Is dit wat Cedric bedoelde ? Ik bindt een papieren zakdoek steviger rond de onbestaande wonde, er is niets meer te zien...?? "Kan ik jou ook genezen?" Harry grijnst...Maar niet op een lieve manier. Het is eerder angstaanjagend. Iets geeft me de kriebels.
"Ik ben een vampier, Louis. Ja, ik drink jouw bloed. Natuurlijk word ik daar sterker van." Ik frons en kom dichterbij, hij deinst meteen achteruit, ik zet opnieuw een stap vooruit. Totdat onze lichamen zo dicht bij elkaar zijn dat we beiden snel ademen.
"Is dat wat je eigenlijk nodig hebt? Ik bedoel-" Ik kijk even voor me uit, naar zijn nek in mijn geval. "Jij hebt mijn enkel toch ook genezen?" Ik bekijk mijn armen en zie hem opnieuw achteruit deinzen. Mijn frons is ondertussen permanent, net als de zijne. Plotseling voel ik een verlangen op komen. Compleet onmenselijk en onweerstaanbaar. "Waarom drink je dan niet van me, Harry?"
"Louis, stop." Ik kom opnieuw dichterbij, in zijn ogen is er pure angst te zien; ook al is hij de sterkere, fysiek. Mijn lippen zijn dicht bij de zijne.
"Waarom niet?" Harry voelt strak aan tegen mijn lichaam. Hij is opgejaagd en zijn ogen weigeren me aan te kijken.
"Dit is niet wat een relatie met jou zou moeten inhouden, Boo." Ik slik, mijn stem is zacht als ik terug praat. Precies omdat hij zo angstig reageert. Ik heb hem nog nooit zo gezien. Zo opgejaagd en bang. Zo klein en jong.
"Maar dat doet ze wel, of niet? Elkaar versterken." Zijn kaaklijn verstrakt en hij draait zijn hoofd weg van me.
"Die controle heb ik niet. Ik zal je doden." Ik lach het weg, al is de sfeer alles behalve om mee te lachen.
"Nonsens. Waarom gun je jezelf het niet? Gezond zijn? Want dat is waar dit om gaat." Harry is nu zo paniekerig dat ik voorzichtig zijn arm streel met mijn linkerhand. Hij knippert en ik zie zijn oogkleur wisselen naar groen en terug donker zwart. Nee, het is geen zwart. "Het is rood. Je hebt honger, als een verzwakt individu."
"Als een verzwakt dier ja! Een monster." Ik frons gepijnigd en kus zacht zijn knokkels.
"Jij bent alles behalve dat Har. Een Beer, niet? Sterk en gevoelig." Hij trilt als ik het woord dat ik een keer opving gebruik. Net zoals hij Boo gebruikte. Op een of andere manier voel ik hem ontspannen, alsof hij een beslissing gemaakt heeft.
"Je verleidt me ertoe Lou."
"Omdat ik je graag zie en nodig heb." Opnieuw de onrustige kleurwisselingen in zijn ogen. Ik houd kort mijn adem vast en streel nog steeds kalmerend over zijn ene arm die net binnen bereik is. "Ik wil het voor jou doen." Dat had ik beter niet gezegd. De man draait zich weg van me en loopt naar de andere kant van de tafel.
"Nee, Louis!" Zijn stem is hard, het zijn klanken die ik nog nooit gehoord heb, toch zeker niet uit zijn mooie mond.
"Je wilt me gewoon niet."
"Dat zeker niet. Je begrijpt er niets van!" Ik knik en sla mijn armen over elkaar, boos.
"Omdat jij me nooit iets over jou vertelt. Het gaat altijd over mij of over ons. Ik ben ook geïnteresseerd in jou Har." Ik slik en schud mijn hoofd. "Laat maar. Zet de data maar op mail, ik ga naar huis." Geen idee hoe, maar dat is mijn grootste zorg niet.
"Louis..." Ik stop in de deuropening, Har ziet er verdwaald uit dus kijk ik niet te lang. Die bezorgde ogen en verwilderde haarlokken doen me geloven dat hij om me geeft. "Laat me je brengen..." Ik knik en neem mijn jas. Ik loop voor hem uit zodat ik zijn erbarmelijke staat niet kan zien. De grote jeep opent zich makkelijk en ik besluit dan toch maar om vooraan te gaan zitten.
"Naar Niall als je wilt." Dat levert een gekwetste blik op.
"Dus je dumpt me nu en loopt al meteen in zijn armen?" Ik lach om de wanhoop in zijn stem. De radio is als een ruis tussen onze woorden heen waardoor we luid en spuwend praten.
"Er is maar één iemand waarvoor ik homo zou kunnen worden en dat ben jij. Dus stop met die valse gedachten en breng me naar mijn beste vriend. Anders doe ik helemaal geen oog dicht." De krullenbol knikt en wrijft kort over zijn slapen. Na vijf minuten hem steeds slechter zien worden, vraag ik het dan toch.
"Zet de auto aan de kant, je voelt je niet goed.""
"Ik voel me prima. Het is jouw bloed. Mijn systeem hunkert te wanhopig naar meer."
"Zoals afkickverschijnselen?" Ik glimlach onwillekeurig bij de gedachte dat ik dat met hem kan doen. Alsof het een soort macht is over iemand.
"Soort van. Ik heb gewoon te weinig gehad."
"Genomen. Je hebt te weinig genomen." Ik slik en zwijg. Het is donker in de slecht verlichte straten.
"Het heeft er alles mee te maken dat ik niet wil dat hetzelfde als vroeger gebeurt... Ik had niet in je leven moeten komen." Ik schud koppig mijn hoofd en draai mijn hoofd voor het eerst in zijn richting.
"Nonsens. Ik ben gelukkig bij jou, met jou, als je jezelf bent tenminste." Ik frons en haal mijn tong kort over mijn lippen. "Dat snap ik niet Harry. Jouw grootste probleem is jezelf accepteren en zijn. Je bent al zo lang een vampier, dat kan je niet veranderen. Start met de dingen die je wel kan veranderen." Ik frons als we vertragen en hij de auto aan de kant zet. Gaat hij toch nog toegeven? Het is pas als ik zijn handen richting zijn ogen zie gaan, dat ik lichtjes naar adem hap. Hij huilt. De grote sterke vampier huilt, en ik weet niet of hij het verdient om getroost te worden. Onzin, iedereen verdient dat. Ik leg zachtjes mijn hand op zijn linkerarm.
"Weet je. Dat zei je driehonderd jaar geleden ook al." Hij snuift en kijkt me met heldere ogen aan. Ze zijn hemelwit van verdriet, het ziet er tamelijk eng uit. "En nog steeds lukt me dat niet alleen."
"Ik weet niks over toen en je legt me niets uit." Ik zeg het zachtjes, maar dat is wel wat me stoort. Hoe weet ik anders of hij geen psychopaat is? Maar hij heeft wel mijn vinger genezen. Zou dit een lange droom zijn? Mijn gevoelens bij hem zijn gewoon onwerkelijk.
"Sorry, ik heb het er nog te moeilijk mee." Ik frons, maar dan toch besluit braaf te knikken.
"Stap maar uit, dan rijd ik wel." Te overhoop gehaald door zijn emoties, doet hij wat ik vraag. Verbaasd dat hij luistert, stap ik uit. Aan de bosjeskant komen we elkaar tegen. Ik slik als ik zijn verdriet overduidelijk voel en houd hem tegen. Hij kijkt verbaasd op, ik zoen zijn volle lippen kort, want dat is wat hij verdient en waar hij nood aan heeft. "Ik zie je graag." Dat is alles wat er gezegd moet worden. Ik stap in aan de bestuurderskant en rijd in volledige stilte tot bij Niall, met Harry's hand op mijn bovenbeen. Strelend en liefkozend. Me eraan herinnerend waarom ik net hem graag zie.

Dilemma's bij Harry...