Link's

127 Herenigd

-Kom naar de parkeergarage. H.
Oh, ik moet nog uitleggen waarom ik wegga. Ik stoot Niall die toch geconcentreerd aan het spelen is, aan en mompel snel wat woorden.
"Harry is aangekomen, ik ga hem binnenlaten." De Ier knikt afwezig waarna ik opsta en de lift naar beneden neem. De jeep komt net naar beneden gereden terwijl ik de parkeergarage betreedt. En dan parkeert hij. Als vampier met zijn perfecte inzicht staat de auto gewoon van de eerste keer goed. Ik besluit naar de auto toe te wandelen en stap aan de passagierskant in. Harry legt net de motor stil terwijl hij opkijkt, onschuldig, groen, knap. Ik heb hem gemist.
"Hey," het klinkt luchtig maar voelt ongemakkelijk aan.
"Hey," laag, hees en diep. Mijn keel wordt er droog van.
"Ik ben blij dat je gekomen bent," het is een fluistering. Ik weet zelfs niet waarom ik fluister, maar de plotselinge onzekerheid heeft me tot zijn slaafje gemaakt.
"Ik ben altijd blij om jou te zien." We zeggen lieve dingen, maar er is een duidelijke afstand tussen ons voelbaar.
"Je weet dat ik mijn eigen beslissingen wil maken."
"Die zijn niet altijd de beste." Hij kijkt me niet aan, prult wat met zijn ringen terwijl de zwaarmoedige krullen naar beneden hangen.
"Dat heeft daar niets mee te maken. Ik ben geen slaaf, ik ben een eigen persoon die recht heeft op een eigen mening en dus ook eigen beslissingen." Hij zegt niets, ik zie zijn gezichtsuitdrukking zelfs niet. Wat ik wel kan zien is dat zijn schouders heel traag en gepijnigd omhoog en omlaag gaan, hij lijkt gekwetst. Hij zegt nog steeds niets. "Heeft dit met vroeger te maken?"
"Absoluut." Het is een snauw die me doet weg deinzen. Snel en rauw, gevaarlijk. Door die snauw heeft hij wel zijn kin opgetild. Het lijkt wel alsof hij bijna kan huilen, en toch klinkt hij niet zo. Ik wil hem aanraken, maar ik durf het niet. Ik wil hem niet nog meer van streek maken. "Ik probeer je enkel te beschermen, Lou." Zijn stem breekt al na drie woorden waardoor er onmiddellijk tranen in mijn ogen schieten. Ik open mijn mond, maar krijg er niets uit. Komaan Lou, deze gefakete boosheid was niet voor niets.
"Dat apprecieer ik, maar een kort overleg als iemand vraagt of ze me mag ontmoeten, mag ook." Ik wil hem aanraken, maar hij zit in elkaar gekrompen.
"Dat heb ik altijd al gedaan, behalve..." Het lijkt alsof hij wil snikken, maar het niet doet. Ik wil op zijn schoot gaan zitten om dat zware hoofd in mijn handen te nemen. Ik doe het niet. We doen beiden niets.
"Zelfs dan."
"Maar je bent zo verdomd koppig!" Auw, dat is een gefrustreerd verwijt van hem. Hij.... Nu zijn er wel tranen. Langzame lichte tranen. "Je weet niet hoeveel pijn het mij doet om jou alleen bij een gevaarlijk persoon te zien. Ik heb serieus zitten vechten met Lin en Sedrik om niet naar beneden te gaan. Je wil het echt niet weten.." Hij schudt zijn hoofd terwijl zijn hand nu zijn tranen wegveegt. Hij is gewoon bang om me te verliezen, besef ik. Maar heiligt die reden alle gevolgen?
"Dat is zo..." Ik weet niet meer wat te zeggen. "Har, luister, je weet hoe graag ik jou zie en hoe je me mag beschermen zoals je wilt, maar ik wil wel inspraak hebben. Dat is mijn individueel recht. Je verbergt haar toenaderingspogingen gewoon voor mij, dat kan niet." Hij lijkt te knikken, of niet? Nee, hij knikt nu echt terwijl hij zijn tranen nogmaals wegveegt.
"Ik weet het, Lou. Dat is gewoon een probleem van mij." Nu klim ik wel over de versnellingspook heen en neem ik voorzichtig plaats op zijn wiebelige bovenbenen. Hij is geen sterke vampier, hij is zwak en onzeker. Ik veeg doorheen zijn bruine lokken als hij omhoog kijkt en me een blik geeft.
"Iedereen heeft minpunten. Bij jou zijn ze zelfs zo moeilijk om te vinden." Ik fluister het met een glimlach waardoor hij kort zijn mondhoeken optrekt.
"Me niet kussen, mijn tranen doen je slapen." Dat klinkt romantisch maar ook zo egocentrisch dat ik moet lachen.
"Oké, liefste Beer. Dan doen we dat niet." Zijn blik verzacht kort waarna hij me even bestudeert voordat hij de deur van de wagen opendoet.
"Dadelijk denken ze al dat je vermist bent."
"Zo bezorgd zijn ze niet." Het is een vergelijking met Harry, en ook niet. Hij knikt en neemt mijn hand vast om die kort te kussen waarna we samen de lift nemen. Ik veeg kort doorheen zijn haren en over zijn wangen zodat het niet opvalt dat hij net gehuild heeft. "Je ziet er knap uit." Ik fluister het met een grijns die ik niet kan verbergen. De lift gaat open en hij volgt me met een glimlach. Oh, hij heeft mijn hand nog steeds vast, maakt niet uit. De meesten begroeten Harry gewoon, Maria is uitbundig en knuffelt Harry. Ze geeft mij een knipoog.
"Even Wayne jaloers maken, daar is niets mis mee." Terwijl ze dat zegt, blijven haar armen rond Harry's hals hangen. Ik begin te lachen omdat hij hier zo ongemakkelijk bij staat. Zijn soepele lichaam is ineens houterig en zijn ogen weten niet waar hij naar mag kijken.
"Laat hem nu maar los." Ik geef haar de knipoog terug en neem plaats op de bank. Phoebe is tegen Wayne een niet-voetbal spel aan het spelen. Het lijkt alsof ze aan het verliezen is.
"Hij is er toch." Niall zegt het luchtig, maar er zit een verborgen boodschap achter. Ik knik en bemerk dat Harry zich aan de zijkant erbij gezet heeft.
"Oh, Harry, wil je nog wat eten?" Lottie lijkt wel de perfecte gastvrouw vandaag. Harry schudt vriendelijk zijn hoofd, maar neemt wel een glas cola aan. Ik vermoed dat vampiers zulke dranken echt walgelijk vinden. Al hun zintuigen zijn zo ongelofelijk scherp dat ze de rommel gewoon proeven, denk ik. Harry ontknoopt de bovenste knopen van zijn hemd totdat het bijna halverwege zijn buik komt. Ik trek mijn wenkbrauwen naar hem op.
"Harry, ik wil tegen jou spelen." Phoebe trekt zo aan Harry's arm dat de vloeistof in het glas over het randje dreigt te vloeien.
"Welk spel?" Zijn groene ogen gaan heel serieus opzoek naar het beeldscherm. Hij fronst en is zeer aantrekkelijk.
"Niet kwijlen, lieverd." Maria komt boven me hangen en fluistert het 'verleidelijk' waardoor ik met het kussen in mijn handen naar achteren sla. Ze gilt en nu kijken ze allemaal naar ons. Ik schiet in de lach en schud mijn hoofd. "Ik word mishandeld door Louis."
"Goed bezig." Nu geeft ze haar vriend een boze blik waardoor zowel ik als Wayne lachen.
"Jullie zijn toch gekke mannen. Trouwens... We kennen jouw vriend nog niet zo goed Louis."
"Daarom is hij toch hier...?" Oh god, ze willen verkeerde dingen doen.
"Ja, maar... je wéét wat ik bedoel."
"Dat is niet iets waar Phoebe bij moet zijn." Niall onderbreekt ons. Phoebe doet alsof ze haar naam niet heeft horen vallen terwijl ze de strijd met Harry aangaat.
"Misschien moet je het hem dadelijk zelf vragen." Ik geef haar een eerlijke blik waardoor ze ophoudt met doorvragen en braafjes knikt. Soms zijn vrouwen echt wel vervelend.
Het spel van Harry en Phoebe is gedaan. Niall laat ze strategisch nog even zitten totdat ze verveeld rondkijkt en staat dan op.
"Ik ga naar huis. Zal ik je meenemen Phoebe? Een bed is er hier toch niet meer vrij voor je." Ze twijfelt, haar blauwe ogen gaan verschillende kanten uit waarna ze knikt. Goed gespeeld, Horan. Ik omarm ze beiden nog even waarna ze langzaamaan mijn appartement uitgaan.
Maria is enthousiast geworden door het idee.
"Harry, vind je het oké als we een spelletje doen?" Oh, die blik is echt hilarisch. Hij vertrouwt haar enthousiasme absoluut niet en geeft mij een vragende blik die ik compleet negeer. Ik geef hem een keuze.
"Het is normaal een drankspelletje om elkaar te leren kennen, maar meestal doen we het hier eerder met kleine opdrachten of eten." Of kledingstukken, maar daar lijkt Lottie nu geen zin in te hebben. Ik zou ook niet willen dat iemand anders dat goddelijke lichaam ziet en mag aanraken.
"Je geeft me weinig keuze." Hij vouwt zijn lippen tot een glimlach en staat op om aan de opgeruimde keukentafel te gaan zitten.
We zijn al even aan het spelen als het spel plotseling stil valt. Lottie kijkt naar Maria die naar mij kijkt. Har heeft de anderen op een eenvoudige manier leren kennen, maar dit is nog iets anders. Dit heeft een ander doel.
"Je mag het zeggen, Mars." Ik verzet mijn ontspannen lichaam een beetje voordat ik terug oogcontact maak.
"Ik heb jullie nog nooit zien kussen. Doen jullie zelfs...?" Ik trek grijnzend mijn wenkbrauwen naar haar op en geef Harry een geamuseerde blik. Maria meent het echter wel dus stop ik snel met grijnzen.
"Wij doen geen dingen die andere koppels niet doen." Lottie brengt haar handen richting haar oren.
"Maria, dat is mijn broer. Ik wil dit niet horen." Ze richt haar blik op Alfie die lachend een arm rond haar schouders slaat en haar zo naar zich toe trekt.
"Maar...er zijn toch moeilijkheden?"
"Die zijn er altijd in een relatie." Harry houdt zich opvallend afzijdig dus geef ik hem opnieuw een vragende blik. Wayne grijpt in en knikt dan in zijn vriendin haar plaats.
"Dat is genoeg voor vanavond, denk ik." Hij grijnst en kust haar slaap waarna hij veelzeggend zijn stoel naar achteren schuift. Het is echt behoorlijk laat voor een gewone avond. Niall was misschien iets slimmer. Moe als ik ben, blijf ik zitten waar ik zit. Het is Harry die opstaat en de deur voor hen opent.
"Blijf jij hier?" Ik twijfel, dit is nog steeds mijn appartement, maar dan neem ik Lotties verlangde vrijheid af. Het antwoord is dus nee. Ik laat me door Lot overeind trekken en omhels haar meteen daarna.
"Dankjewel voor vanavond. Je weet dat het niet gehoeven had en dat ik apprecieer hoe je er te veel tijd in steekt." Ze knikt en glimlacht waarna ze me op mijn wang kust en me laat gaan.
"Bedankt voor het appartement, voor nu dan toch." Ik glimlach en volg Harry naar de gang. Zijn grote lichaam bevindt zich dichter bij het mijne dan hoeft, ik heb het al zo warm. Als ik hem aankijk, schiet ik in de lach. Zijn gezicht is geen regenboog- en eenhoorngezicht. Zijn oogkleur is donker en zijn gezicht...
"Ze is mijn zus, Harry." Hij schudt zijn hoofd terwijl hij zijn geklede jasje dichtmaakt.
"Daar denkt mijn brein anders over." Ik grijns en verstrak mijn grip wanneer hij verder wil draaien om naar buiten te gaan. Op die manier kan ik hem kort kussen, eindelijk, eindelijk, en loslaten. We glimlachen beiden waarna hij ook een arm rond mijn schouders slaat en me mee richting de lift neemt. Dit is niet goed, hij is me aan het gek maken door één simpele kus die ik zelf gegeven heb.
"Je maakt me gek." Ik mompel het beschaamd terwijl de lift ons mee naar beneden neemt. Harry kust niet mijn slaap, maar wel mijn oor om...
"Au!" Hij heeft me gebeten. Speels, als een jonge hond. Ik geef hem een 'boze' blik, maar we weten nu allebei dat ik niet lang boos kan zijn.
"Dat deed geen pijn." Ik lach, de 'au' was inderdaad een automatisme van op het veld.
"Wie zegt dat?" Mijn stem klinkt hooghartig waardoor we beiden moeten lachen.

ZE ZIJN WEER VRIENDJES