Link's

91 Overleg

Als ik terug thuis aankom, staan er enkele auto's me voor het appartement op te wachten. Ik rijd rechtstreeks de parkeergarage in (na het intoetsen van de super geheime code). De pers kruipt wandelend gewoon onder de slagboom door, ze hebben geluk dat de poort zichzelf nog niet gesloten heeft in deze vroege avond. Ik zucht en probeer niet te boos te kijken als ik mijn auto geparkeerd heb.
"Louis, wat zou je ons graag vertellen?" Vervelende mensen...
"Ik zou jullie graag vertellen dat dit inbreuk op mijn privacy is." Ik geef de kale man een veelbetekenende blik en sluit mijn auto. Drie vrouwen en een fotograaf zijn gevolgd. "Als je maar durft één foto te nemen, sleep ik je met die reden ook voor de rechtbank." De man knikt snel en gebaart naar de man dat hij weg moet gaan, hopend dat ik dan nog steeds meewerkend ben. Verkeerd gedacht, maar dat weet hij nog niet. Harry's auto staat al op de parking. Toch is zijn gestalte nergens te bekennen. Waarschijnlijk wacht hij me binnen op, of zit hij op trap. Daar waar hij me kan horen en beschermen.
"Kan u de foto's bevestigen? Was eerder vandaag eenmalig of bent u homoseksueel?" Ik negeer de man volledig en begin richting lift te wandelen, nu klampen de vrouwen zich vast aan mijn trui, ik geef ze een blik en zet beleefd een stap achteruit.
"Oké, ik weet dat dit jullie job is, maar schrijf maar netjes neer dat ik geen commentaar wenste te geven. De foto is wat het is, maar een verhaal van mij krijg je er voorlopig niet bij."
"Wanneer wel?" De blonde vrouw lijkt enthousiast met haar kladblok in haar ene hand, en haar pen klaar om codetaal neer te kribbelen.
"Wanneer heb jij seks met je man? Of moet ik vrouw zeggen? Of met jezelf misschien?" Ik trek mijn wenkbrauwen beledigd op, ze moeten mijn grenzen respecteren. Hun ongemakkelijkheid geeft mij de ruimte om in de lift te stappen en naar boven te gaan. Ik bel kort met de baas van dit complex dat hij de poort moet dichtdoen nadat de pers uit de parking is. Hij verontschuldigt zich meteen zoals het zou horen. Het kan niet dat ze me zo kunnen stalken. Ik merk dan dat Harry nog netjes voor mijn gesloten deur me op staat te wachten. Ik glimlach spontaan als onze ogen kort contact maken.
"Je hebt dat goed gedaan." Me concentreren om de code en de sleutel om te draaien, is moeilijk met zo'n heerlijk hese stem achter me.
"Ik deed wat nodig was." Het komt er gewoontjes uit, maar mijn gezichtsuitdrukking zegt iets anders. Ik word er ongelofelijk moe van om voortdurend met dit soort dingen te moeten handelen. Doordat ik vandaag ook mijn foto van UnderArmour gepost heb, zijn er veel vervelende reacties gekomen. Ik zou ze nog moeten bellen. Ik zucht en ga aan een stoel aan tafel zitten. "Heb je de foto's gezien?" Harry knikt en fronst tegelijkertijd, het is enorm tegenstrijdig om naar te kijken.
"Ik snap niet dat ik niet gemerkt heb dat het genomen werd. Ik was net aan het opletten of er niemand in je buurt was enzo..." Hij klinkt heel bezorgd, alsof hij het zichzelf verwijt.
"Het is echt vanuit een appartement ofzo gemaakt, maak je daar maar niet druk in. Het enige waar we aan moeten denken is; hoe reageren we?" Met andere woorden: hoe reageert de topvoetballer met een beloftevolle carrière voor de boeg, op een foto waar hij kust met een andere man? Dat hij dronken was? Dat het zijn vriend is? Ik krijg er hartkloppingen van en spoel het benauwde gevoel weg met wat koel kraantjeswater.
"Moeten we nu al reageren? Ten eerste heb ik het gevoel dat dit meer jouw keuze is dan de mijne...en ten tweede ben je helemaal van je melk waardoor beslissingen nemen geen goed idee is."
"Ben je nu Harry of mijn adviseur?" Hij kan er niet mee lachen en knippert kort verbaasd.
"Als adviseur had ik gezegd dat je contact met je club en UnderArmour moet nemen." Ik knik en geef hem dan kort een berouwvolle blik waarna ik zucht en even in mijn ogen wrijf. Hij heeft gelijk; ik moet nu geen beslissing maken. Dat zou dom en onverantwoord zijn.
"Je hebt gelijk." Harry fronst, zijn grote lichaam ziet er onwennig uit aangezien het geen echte positie in neemt in de ruimte. Het staat daar maar, nog steeds even mooi en indrukwekkend als anders.
"Met wat?"
"Niet nu beslissen." Hij knikt, zijn blik klaart op terwijl hij op de bank gaat zitten. Ik sta nog wat onhandig tegen de keukentafel aan te leunen en hurk dan neer om de open haard aan te maken (het voordeel van topfloor te zijn). Harry's groene ogen volgen me kort, maar al snel sluit hij deze en zucht hij. Ik concentreer me op het kleine stukje hout dat snel aangestoken wordt. Het kleine vlammetje beïnvloedt dan zijn onmiddellijke omgeving, en steekt zo ook de rest aan in lichterlaaie. Ik glimlach tevreden, maar frons als ik het deurtje sluit en de deurbel hoor gaan. Ik geef Har een blik. "Wie is het?"
"Ik kom niet op haar naam. Niet je dochter in ieder geval." Ik trek mijn lip deels op en sta dan maar op om open te doen. Niet dat ik daar zo geweldig veel zin in hem, als ik eerlijk mag zijn. Ik open de deur en voel even hoe de atmosfeer verlicht wordt door het engeltje dat meteen mijn woonkamer betreedt en kort glimlacht naar Harry.
"Louis, Louis, Louis toch... Altijd in de problemen hé." Ik merk dat Harry begint te grijnzen, en probeer daar niet zwaar aan te tillen. De donkerharige dame draait zich na een blik op de kachel terug om naar mij. Ze ziet er zowel energierijk als vermoeid uit; hoe zij dat in een geslaagde combinatie kan dragen, weet ik ook niet.
"Zeg het eens. Kom je me helpen?" Ze lacht en schudt haar hoofd waarna ze ontspannen naast Harry op de bank gaat zitten.
"Ik denk niet dat ik je dáár echt mee kan helpen, lieverd. Maar... ik wou gewoon even kijken hoe het met je gaat." Ze geeft me een nadrukkelijke blik terwijl ze haar ene been onder het andere steekt om iets beter te zitten. Volgens mij maakt haar lossigheid Harry ongemakkelijk, want hij gaat net iets rechter zitten in vergelijking met daarnet.
"En, wat kijk je?" Ze glimlacht en leunt nu achterover in de kussens terwijl ik me in de éénpersoonszetel zet.
"Wat hoor je...buiten?"
"Dat moet jij me nog vertellen." Ik zucht en richt mijn blik terug iets globaler op de twee personen. Harry zit weer lekker zwijgzaam in zijn hoekje. Het valt me kort op hoe hij zijn schoenen al uit gedaan heeft waardoor de zwarte sokken verdwijnen onder zijn zwarte broek. Hij trekt zijn wenkbrauwen op als ik me terug focus, merkend waar ik aan dacht, of niet.
"Ik weet nog helemaal niets, Mar." Ze fronst waardoor er rimpels in de buurt van haar neus ontstaan.
"Heb je geen gevoel dan? Hoe serieus zijn jullie twee zelfs? Ik wil geen pers spelen," ze steekt haar handen verdedigend op, "maar ik wil gewoon dat je juist beslist. Voor jou."
"Ik zou Louis nooit kwaad doen." Die hese stem reageert enorm vast en tamelijk snel op haar commentaar. Alsof ze hem net beledigd heeft en hij even wil benadrukken hoe graag hij me ziet. Het doet mijn hart kort smelten.
"Dat weet ik, Harry. Het gaat om de buitenwereld. Heb je het al in een kleinere versie naar buiten gebracht?" Ik snuif en richt mijn blik op een plant die ik dringend nog eens water moet geven, zelfs cactussen kunnen sterven.
"Nu, Niall is wel klein, maar misschien toch te kleinschalig." Ze lacht en gaat terug rechtop zetten, ik adem eens diep in. Misschien kan ik dat wel proberen. Kijken hoe de meeste jongens reageren, en daarvan uitgaan om te beslissen. "Je brengt me op een idee."
"Eigenlijk bracht ik het idee ook letterlijk aan, als het hetzelfde idee is tenminste." Bijdehante vrouw. Ze haalt haar schouders op en werpt een blik op de klok die ergens tussen overgang keuken en woonkamer hangt. "Wayne wacht op me." Ik sta mee op met haar en sla een begeleidende hand rond haar onderrug. Hierdoor slaat zij haar armen rond mijn hals en knuffelt ze me kortstondig, maar grondig.
"Dankjewel, Mar. Je bent fantastisch." Ik fluister het, wetend dat Harry het hoort, maar het ook intiem makend voor ons twee.
"Ik weet het." Ze knipoogt speels en verlaat dan de verdieping met de lift. Ze zal langs de voorkant terug naar buiten moeten, want de garagedeur is nu immers gesloten.
"Waarom krijg ik nooit te horen dat ik fantastisch ben?"

Harry is een beetje beledigd door het gespeelde gedrag. Heeft Louis een goede tactiek gekozen?