Link's

63 Proberen

De realiteit van een kans dat ik morgenavond niet mag starten, is pijnlijk. Dele en Niall proberen me al heel de dag vrolijk af te leiden, en de rest lijkt mee te doen, maar nu ik alleen mijn extra oefeningen afmaak nadat de rest al binnen is, kan ik beginnen tobben. James roept me een kleine correctie toe, zoals hij al vaker deed, zo ook bij de opwarming. Na mijn serie stop ik bij hem. Hij slaat zijn arm rond mijn bezwete lichaam en reikt me een bus drinken aan. Ik neem die dankbaar aan. Het grote stadium voelt leeg aan.
"Kan ik morgen invallen?" De man naast me lacht even ongemakkelijk, ik weet zeker dat hij die vraag verwachtte.
"Ik wil dat je vanavond die foto gaat laten maken zodat we zeker zijn dat je genezen bent." Hij negeert mijn vraag gewoon.
"James, komaan, antwoord..." Hij geeft me een blik en wandelt met mij en het materiaal mee naar binnen.
"Op eigen risico zou ik zeggen. Je speelt goed Louis en we kunnen je altijd gebruiken. Je bent terug fit en levendig. Het enige is dat je gevoelig bent en niet voluit mag gaan. Als een tegenspeler dat wel doet-" Hij ademt kort in, net als ik. Ik zie het al voor me. Ik geef hem een dankbaar schouderklopje en douche me vluchtig. Doordat iedereen al bij de masseurs op de tafel ligt, is het hier te ondraaglijk eenzaam. Ik merk dat Toby er als enige nog is als ik mezelf op een tafel bij Nick leg. Hij inspecteert onmiddellijk de tape rond mijn enkel en maakt die los.
"Klote als je als laatste overblijft, he?" Ik glimlach om Toby's opmerking en verplaats mezelf lichtjes als een blaar op mijn voet onder de loep genomen wordt.
"Inderdaad. Niks voor mij, bah."
"Ach ja, als ik dadelijk thuis kom staat het eten op tafel en vertelt mijn dochtertje me wat ze allemaal gedaan heeft, dus dan is het wachten hier wel goed gemaakt." Ik rol me voor Nick op mijn zij. Hij heeft na mijn kuiten en bovenbenen een plastic spatel genomen om aan een spier te trekken. Het duivelse ding, ik geef hem een blik, hij grijnst.
"Echt niet dat Nick..."
"I'm afraid I have to." Ik probeer me terug op de Belg naast me te concentreren.
"Hoe vind je het dat...wel, je vaak weg bent, je ook in de weekenden speelt met de pers en de drukte?" Hij glimlacht om mijn vraag. Doordat hij iets ouder is, maar zo veel meer ervaren, wil ik het antwoord echt graag horen, nu.
"Ze zijn er aan gewoon. Ze offeren dingen op waarvoor ik probeer hen andere dingen in de plaats te geven." Hij zucht, ik verrek mijn gezicht door Nick en sla hem kort tegen zijn arm aan, stomme idioot. Dat was pijnlijk.
"Nog even Tom." Ik knik en richt me terug op de blonde kerel.
"Weet je, uiteindelijk is het ook allemaal tijdelijk en heb ik hierna tijd genoeg om van en met hun te kunnen genieten." Ik zucht beamend en geef hem een hand als hij opstaat en me alleen bij de martelaar laat.
"Nog even op je buik." Ik doe wat hij vraagt en ontspan als hij mijn hamstrings lekker los maakt.

Het ruikt naar eten als ik binnen kom, iets wat me verrast. Maar aangezien de krullerige man die zo sexy in schort aan het fornuis staat ook geweldig kan koken, vind ik het absoluut niet erg. Ik laat mijn tas spontaan vallen en sla langs achteren mijn armen rond dat sterke middel.
"Hello beautiful." Ik zie hem nog net grijnzen als ik hem los laat en meer afstand neem.
"Ik snap echt niet wat voor eten die diëtist je heeft voorgesteld." Ik glimlach en begin mijn kleding en wat handdoeken in de wasmachine in een aangrenzende kamer te duwen.
"Have trust. Ze heeft me nog nooit vergiftigd en haar recepten werken altijd." Harry trekt zijn neus op als hij naar de wokschotel voor hem kijkt. Ik drink meteen dankbaar van mijn shake. Doordat er vers fruit in zit, is hij enorm lekker. "Je weet dat ik om zeven uur op het vliegveld moet staan?" De grote man beweegt even niet, buiten de beweging van zijn hoofd naar me toe.
"Gaan je ouders kijken?" Ik negeer het meervoud.
"Nee, geen tijd. Ik vermoed dat jij me dan ook enkel op snapchat en de tv kan zien." Ik grijns uitdagend als ik aan tafel ga zitten.
"Tenzij we facetimen of ik je mijn Skype wil geven."
"Een beetje bloed voor een beetje Skype?" Ik lach en herinner me meteen de foto die ik straks nog moet laten maken.
"Waarom zou je dat doen?"
"Zodat jij zelf weet dat je wel voluit mag gaan omdat je wel genezen bent." Ik twijfel even voordat ik verder drink, mijn blik in het niets.
"En de foto van dadelijk dan?" Hij haalt zijn schouders op. "Ik mag geen doping nemen, Har."
"Is mijn bloed doping?" Hij lacht ontspannen, maar ik vind het idee maar niets. Ik wil het gewoon doen, zoals ik er voor getraind en geknokt heb.
"Ik wil het zelf doen."
"Zoals je wilt. Maar die Skypenaam is dan wel voor mij." Ik glimlach en schep op.
"Je raadt hem nooit."
"Boobear." Verbaasd dat hij mijn troetelnaam weet, open ik kort mijn mond, maar uiteindelijk schud ik toch mijn hoofd. Too obvious. "Loulou. Tomlinboy91." Ik lach opnieuw.
"Je vindt hem echt niet. Als je me straks rijdt, zowel in de auto als hier achter, misschien dan wel." Harry gooit een handdoek naar me waardoor ik lach. Als ik terug kan zien, verrassen twee armen me. Hij gooit me zomaar op de bank en komt seksueel over me hangen.
"Op deze manier?" Ik lach en probeer dat stevige lichaam weg te duwen door te trappen en mijn handen tegen zijn schouders te zetten, maar hij beweegt weinig.
"Ga van me af dikzak!" Als hij doorgaat met de bewegingen voel ik hoe mijn eigen lichaam daarop reageert, maar ik blijf mentaal lachen. "Komaan Beer." Hij verstijft even en kijkt me aan. O ja. Die oude naam heb ik ergens opgevangen. Ik kus hem, hij kust heviger en als ik naar adem wil snakken, mag het niet. Hij is dominant en weigert te stoppen waardoor ik een subtiel duwtje tussen de benen geef en lacherig in een hoekje kruip.
"Wat zei je?"
"Alleen de autorit alsjeblieft!"
"Wat?" Hij grijnst zelf breed, zijn groene ogen fonkelen als emerald diamanten als ik hem aankijk.
"Laat me dat niet herhalen." Hij trekt zijn wenkbrauwen op waardoor ik de tijd vind om van mijn bankstel af te springen en aan tafel te gaan zitten. Vanuit hier ligt Harry wel heel verleidelijk te wezen op de bank, met zijn omhoog gekropen zwarte shirt. Ik negeer het en begin te eten.

Ze zijn zo lief...