Link's

110 Biecht

Ik glimlach en probeer me te ontspannen.
"Dag Oliver."
"We zijn hier vandaag om je grootste geheimen te kunnen aanhoren en je te vergeven." Ik trek onbewust mijn rechtermondhoek omhoog tot een halve grijns en zet me iets rechter op de stoel. Innerlijk ben ik te zenuwachtig om zo de 'ontspannen kerel' te spelen.
"Ik vrees dat ik niet veel grote geheimen heb." Het is verleidelijk om te lachen, maar aangezien ik alleen in een kamertje zit, kan dat nogal raar overkomen. Het zou toch een zenuwachtig hoog lachje zijn en dat is absoluut iets dat ik niet op tv wil hebben.
"Kan je ons iets meer vertellen over een rechtszaak?"
"Ik ben inderdaad in een rechtszaak verwikkeld geweest. Eigenlijk had ik er niets mee te maken en ben ik aangeklaagd geweest terwijl ik niets verkeerd gedaan heb." Zo klinkt het niet eens alsof we over een zwangerschap spreken, zou dat wel moeten? Ik weet het allemaal niet zo goed meer.
"Je was dus onschuldig." Ik knik en voel mijn innerlijke spanning weer stijgen. "Is er niets anders op te biechten?" Ik glimlach en haal mijn schouders op terwijl ik mijn klamme handen uit elkaar haal.
"Ik heb echt geen idee wat ik je nog moet vertellen." Nu lach ik wel terwijl ik even de camera, die zijdelings opgesteld staat, bekijk.
"Oké, dan gaan we over naar het tweede deel. Wil je dit nog doen?" Ik hoor enkel de stem met het typische accent en dat is op een of andere manier wel creepy. Dit lijkt op een politieverhoor terwijl ik onschuldig ben en de nood heb om dat te bevestigen.
"Ja, zeker. Geef me een minuutje." Ik sta even op om de zenuwen wat onder controle te krijgen waarna ik wat van een koel flesje water drink. Stiekem had ik erop gehoopt dat de frisheid van het water het vuur in mijn borstkas zou kunnen blussen, maar dat doet het niet. Niemand kan de hevige en onrustige vlammen sussen, enkel mijn koning. En dat is waarom ik dit zal doen. Voor hem, voor mezelf, voor een mogelijke toekomst. Het kan ook niet dat ik de enige voetballer ben die iets voor mannen kan voelen. Het is nodig dat iemand mensen zoals mij ondersteunt, en als die ondersteuning er niet is, kan ik er nog voor zorgen dat die er voor andere personen wel zal zijn.
"Louis?" Ik knik en slik het laatste beetje water door waarna ik terug ga zitten en mijn ogen dan maar op de camera richt.
"Eigenlijk heb ik wel iets op te biechten. Het is zelfs iets enorm belangrijks voor mij waardoor ik lang getwijfeld heb om dit te kunnen zeggen. Er zijn vele geruchten geweest dat ik weer een relatie zou hebben. Dat klopt. Het delicate aan mijn gevoelens voor die persoon bevindt zich in...het geslacht van mijn geliefde. Ik ben 'per ongeluk' verliefd geworden op een man." Ik neem even adempauze terwijl mijn blik overal en nergens is. Het enige wat ik zie, is Harry en het enige wat ik voel, is het kloppen van mijn hart. "Ik hou van vrouwen en hun prachtige lichamen, maar deze man had meer te bieden. Ik ben op zijn karakter verliefd geworden en dat is hetgeen dat me nog steeds sneller doet ademhalen. Hij is degene die daar in geslaagd is." Hoe kan ik dit in godsnaam uitleggen aan het mannelijke kijkerspubliek dat graag met een biertje in de hand naar het voetbal kijkt? "Ik weet niet hoe. Het is gewoon liefde. Ik voel me niet aangetrokken tot de lichamen van mijn ploegmakkers. Dit heeft nooit mijn voetbal negatief beïnvloed en zal dat ook nooit doen. Dit heeft daar niets mee te maken. Ik begrijp ook niet waarom dit in 2017 nog zo'n groot probleem kan vormen. Er wordt geen woord gerept over de mogelijke homoseksualiteit van spelers, of biseksualiteit in mijn geval. Waarom niet? Waar bevindt zich de schande? Waar?" Ik raak gefrustreerd en merk nu pas op dat mijn ene handpalm wijst en dat de andere gepijnigd wordt door mijn korte vingernagels. Het kost me moeite om me te focussen op het ontspannen van mijn vingers. "Ik wou dit graag bekend maken zodat ik me meer kan ontspannen in onze relatie in het nu en de toekomst. Ik moet me verstoppen van de samenleving. Hoe erg is het als je je geliefde niet eens een blik kan geven op straat?" Ik slik en probeer mezelf opnieuw te focussen. Oliver onderbreekt. Hij praat traag en dat is enorm goed want ik kan me niet concentreren op wat er gezegd wordt.
"Je bent dus op zoek naar rust in je leven door jezelf bloot te geven." Ik knik en richt mijn blik weer op de camera; ook al is er daar niemand om naar te kijken.
"Zo zou je het kunnen stellen."
"Ken je iemand die homo- of biseksueel is als professionele voetballer?" Er komt voordat ik het besef een zenuwachtig lachje uit.
"Absoluut niet. Ik denk niet dat (met uitzondering van mij) iemand een naam kan noemen. Het is spijtig en stom dat ik de controverse moet doorbreken, maar iemand moet het doen zodat het voor anderen makkelijker wordt."
"Zou je anderen hierbij willen begeleiden?"
"Als ik wist hoe. Ik weet zelf niet waarom ik die dingen voel, maar ik vecht er niet tegen. Er is één persoon die me gelukkig maakt en dat signaal is duidelijk genoeg voor mij. Als ik andere personen zou kunnen helpen, zou ik dat uiteraard willen doen, maar ik heb voorlopig nog geen enkel idee hoe."
"Heb je het gevoel dat je ergens naar toe kan met die onzekerheid?"
"Ik kan terecht bij mijn familie en mijn vriend. De ploeg steunt me en dat is enorm fijn. Ik heb het gevoel alsof ik mezelf moet rechtvaardigen voor iets waar ik niets aan kan doen."
"Zou je de naam van je vriend bekend willen maken?" Ik twijfel even, de stilte doet me ook beseffen hoezeer mijn hoofd klopt op dit moment.
"Het is mijn adviseur, daar ben ik al wel vaker mee gezien. Meer hoeft er niet meer gezegd te worden."
"Je lijkt me zenuwachtig. Kan je ons uitleggen waarom?" Weer een zenuwachtig lachje. Ik veeg mijn zweet handen kort af aan mijn jeansbroek.
"Ik weet niet wat de gevolgen hiervan kunnen zijn, op mijn carrière dan. Dit zijn twee dingen die los van elkaar staan en toch brengt het onzekerheid met me mee."
"Omdat je de eerste bent." Ik knik opnieuw kort en probeer mijn blik te richten op iets specifieks, zoals de lens van de camera. "Eigenlijk hoor ik je dus zeggen: ik wil niet dat ik nu anders behandeld word." Ik knik opnieuw en veeg even over mijn voorhoofd dat intussen ook klam aanvoelt. "Is er nog iets wat je hier verder over wilt zeggen?" Ik snuif kort en schud dan mijn hoofd. Ik ben echt enorm duizelig. Het kost me veel moeite om te beseffen hoe ik hier op mijn stoel zit. "Dankjewel voor deze biecht, Louis. Ik vergeef je voor de zonden die je nog moet plegen." Ik lach en sta dan toch maar op en wandel de kamer uit. De lucht op de gang is veel koeler en de muren zijn dat ook. Ik laat me meteen tot op mijn poep zakken en voel mijn kuiten even klagen om niets. Mijn mond is droog, mijn lichaam klam en mijn gedachten wazig. Alsof mijn eigen geest niet meer weet wat er in mijn geest gebeurt.
"Is alles oké, Louis?" Niet alleen de cameraploeg, maar ook Oliver staan er weer. De man knielt naast me neer en wisselt kort een blik met me uit. Volgens mij ben ik er weer bij. Ik ben weer op aarde. "Het was een heftig gesprek, ga even wat drinken." Ik knik en sta dankzij een minder klamme hand op, om aan de keukentafel even te bekomen. Buiten de bekentenis merk ik opnieuw op dat het midden in de nacht is en dat mijn tijd in het huis er bijna op zit. Enerzijds ben ik daar blij mee, anderzijds weet ik niet of ik het goed gedaan heb. Ik richt mijn blik op Oliver persoonlijk: "Ik contacteer je nog over het uitzenden van die scène." Oliver knikt.
"Het enige wat ons nog rest, is een aandenken van jou aan dit huis en mij." Ik glimlach en probeer weer de vriendelijke mij te zijn, iets wat beter lukt nu de druk van mijn schouders verheven is.

Wat vinden jullie van zijn biecht?