Link's

56 IJskoud vuur

De volgende morgen ligt Harry nog te slapen als ik vanzelf wakker word, vijf minuten voordat mijn wekker zou afgaan. Ik zet die uit en stap stilletjes uit bed om mijn shakes klaar te maken. Ik eet behoorlijk traag en moet dan ook snel mijn kleding uit de kast halen en me iets sneller omkleden. Harry staat net in de deuropening als ik wat drink en mijn schoenen aandoe. Kleine vermoeide ogen staren me vanuit de donkere kamer aan.
"Ben ik laat?" Ik glimlach.
"Je bent zelfs vroeg." Ik steek mijn kleding verder in de tas. "Ik rijd zelf wel naar daar." Zijn lange benen wandelen traag naar de kruk bij het kookeiland. Zijn groene ogen bekijken afkeurend mijn aanrecht met de lege shakefles op.
"Is dat je ontbijt?" Ik zwijg even om de negatieve toon.
"Het is alles wat ik nodig heb voor deze morgen." Hij slikt en kijkt me kort aan.
"Morgen kook ik voor je." Ik aarzel even on de gang en glimlach dan.
"Is dat een belofte?" Ik lach kort en neem een jasje om het over mijn schouder te gooien. "Ik moet gaan, je ziet maar of je hier blijft of niet. Wel sluiten." Als ik de autosleutels neem en bij hem in de buurt ben twijfel ik, maar zijn fysieke schoonheid haalt me over hem toch nog kort te kussen. Hij beneemt me letterlijk de adem door zowel de zoen als de tederheid.
"Tot straks Boo." Ja, graag.

Ik loop rondjes rond het veld, peinzend over niets. Als ik mijn blik telkens op het midden richt zie ik mijn maten opwarmen, de ballen lonken naar me. Als ik in de buurt kom krijg ik een bal toegespeeld van Toby en loop ik zo verder rondjes, het is een schrale troost. In ieder geval sta ik al op het veld, met een aparte training in ieder geval. James roept me aan de korte zijde bij zich als ik klaar ben met de twintig rondjes. Tijd voor kracht en snelheid.

Ik sta samen met de mannen onder de douche, te bekomen van een verschrikkelijke intensieve training.
"He Lou, ga je om zeven mee zwemmen bij Niall?" Dele kijkt me glimlachend aan, niemand schaamt zich hier voor de naakte lichamen. Kort schiet de gedachte van mijn blijkbare vampierman doorheen mijn hoofd.
"Klinkt perfect." Ik grijns en neem de bus shampoo uit zijn handen.
"Tomlinson!" Hij krijst als een klein meisje dat niet krijgt wat ze wilt; ondanks dat hij een echte spierbundel is.
"Die van jou ruikt beter." Hij begint te lachen en neemt de bus terug af.
"Heb je dat nodig dan; voor iemand mh?" Ik begin te lachen.
"Ze vallen zonder dat ook allemaal voor mij."

Als ik uit de lift stap met zeer zware benen ruik ik iets; mijn maag reageert meteen. Ik open de deur gretig en voel hoe ik mijn tas laat vallen als ik de lekkernijen op het eiland zie staan met daarachter: Harry.
"Je weet toch dat ik dat niet allemaal mag eten." De man grijnst enkel en steekt iets terug in de frigo dat ik eerder niet had.
"Toch wel. Ik heb je schema bekeken en dingen opgezocht. Zo zijn deze wafels bijna volledig vetarm met trage vezels voor geleidelijke energie vrijgave." Ik schud ongelovig mijn hoofd en doe mijn schoenen uit. De tas staat waar ik hem neer liet vallen als ik plaats neem aan de tafel. Er staan ook nog koekjes op tafel.
"En hoelang heb je hierover gedaan?" Hij lacht kort, zijn sterke lichaam draait verleidelijk tegen de tafel aan.
"Maak je maar nergens zorgen over." Ik werp een blik op de klok en knik dan.
"Oké, wauw." Hij grijnst en komt dichterbij. "Ik weet wel hoe ik je kan bedanken." Ik sta op en neem grijnzend zijn gezicht vast om hem te zoenen. Hij houdt me echter met een grijns en onmenselijke sterkte van hem af, plagend.
"Eerst eten."
"Je bent mijn mama niet." Ik heb de neiging mijn tong uit te steken maar mijn blik is zo vurig dat het meer dan genoeg is als ik mijn handen boven zijn heupen leg en de spieren daar voel. Mijn lichaam dichterbij brengend, dominant. Zijn pupillen zijn zeer klein en ik merk dat hij niet meer ademt. Als zijn benen de bank voelen kan hij niet meer verder. Door de beangstigde blik die hij me geeft, stop ik en ga ik terug achteruit; dat was niet de bedoeling.
"Is alles oké?" Mijn stem is zacht als ik toch aan tafel ga zitten, verlangend naar hem. Ik voel het in mijn broek gewoon kloppen. Hij knikt toch traag en komt dichterbij het eiland. "Dat was allesbehalve de reactie die ik wou hebben. Was dat mijn schuld?" Ik voel de frustraties opborrelen, en dan is dat ergernis naar mezelf toe. Het ergste soort. Harry lijkt niet te weten hoe hij moet reageren.
"Ik ehm- jij was geweldig. Ik kon het enkel niet-" Hij hapert en stottert voortdurend, alsof de stoere man ineens gesmolten is door mijn warmte en zijn zelfvertrouwen in een plasje aan zijn voeten ligt. Zo onzeker. Ik ben geduldig, of zo probeer ik er uit te zien. "Ik durf niet met je Louis." Ik wend mijn blik af, het voelt aan alsof hij net een dolk doorheen mijn hart gestoken heeft. Als ik een slok drinken neem, praat hij weer gejaagd. "Ik wil je geen pijn doen en ik ben niet goed voor je. Ik had je nooit moeten volgen en-" Is het raar dat ik eet? Het helpt me om kalm te blijven, net zoals Niall dat altijd beweert.
"Maar dat is gebeurd of niet soms?" Ik onderbreek hem kil en doe enorm veel onzichtbare moeite om te blijven zitten. "Met redenen. Weet je Har, je komt hier binnen gewandeld en eist me volledig voor je op, ook al heb ik twijfels. En net als ik voor je wil gaan, zou je terug uit mijn leven wandelen. Heb ik dat verdiend?" Zijn gezicht betrekt lelijk, hij kreunt en zet zich in de zetel, ik snuif verontwaardigd door die reactie.
"Dat heb je vroeger me nog al eens verweten." Hij lijkt enorm geïrriteerd door mijn reactie, alsof het een déjà-vu van een zagende moeder is, die je weer moet vragen om op te ruimen.
"Maar dat weet ik toch niet en dat maakt mij toch niets uit? Ik wil de Harry die hier nu voor me staat, en als je me dat niet kan geven, dan.." Ik zeg het niet, mijn gevoelens en hele lichaam kon het niet aan om dat uit te spreken. Ik slik moeilijk; ik wil hem helemaal niet kwijt. Ik sta op en ga zonder pardon op zijn schoot zitten. "Ik wil je helemaal, Harry." Buiten mijn armen die licht rond hem liggen doe ik niets. Zijn blik is donker en hij vindt het duidelijk moeilijk om me aan te kijken. "Kijk me aan." Hij doet het zonder dat ik een vinger onder zijn kin moet zetten. Ik probeer niet te zuchten en ontspan iets meer als ik een bepaalde droefheid in zijn ogen herken. "Alles of niets Harry. Nu." Hij liet me eerder ook op korte tijd beslissen, enorm kort. Als hij al zolang leeft; hoe kan hij dan zo weinig geduld hebben? Ik vind wel dat ik nu ongeduldig mag zijn.
"Ik hou van je Louis, ik kan je niet laten gaan." Zonder dat ik het zag aankomen, kust hij mijn voorhoofd liefjes. Ik glimlach niet, maar hij wel, flauwtjes. Zijn krullerige haar ligt uitgeput langs zijn wangen.
"Waarom twijfelen dan? Ik ben op de wereld gezet... of teruggehaald om te leven Harry. Niets meer en niets minder." Hij zwijgt en knikt. Ik kus hem kort en troostend waarna ik mijn handen van zijn schouders afhaal. "We kunnen beter gaan eten, ik ga straks nog zwemmen met de mates." Harry trekt een bedenkelijke blik waardoor ik lachend van hem af ga.
"En wie zijn de mates?" Ik ga aan tafel zitten en zet de pannen op tafel. Geen idee of het onbeleefd is, maar ondertussen heb ik echt wel honger gekregen hoor.
"Getting jealous?" Ik geef hem een knipoog en schud grijnzend mijn hoofd als hij langs me loopt om iets uit te oven te halen; ik wist niet eens dat er überhaupt iets in zat. Hij verrast me door zijn lippen tegen mijn oor te zetten en me zacht te bijten.
"Awh!" Ik duw hem van me af waardoor zijn flirterige grijns tevoorschijn komt als hij tegenover me plaats neemt.
"Typisch voetballers."
"Maar, ben je snel jaloers?" Als zijn donkergroene ogen me kort aankijken voel ik mijn hart even wild kloppen, volgens mij weet ik het antwoord al. Ik voel het gewoon, er is kippenvel over mijn hele lichaam verschenen.
"Dat zou je kunnen zeggen." Hij geeft me een ondeugende blik en schept eten bij me op om zelf niets te nemen, ik frons.
"Ik eet dit niet allemaal alleen op hoor." Zijn wijze ogen lijken plotseling oud als gespierde en vermoeide schouders kort naar beneden zakken.
"Ik heb geen behoefte aan menselijk eten." Zijn lippen trekken zich lichtjes meer op dan normaal waardoor hagelwitte tanden te zien zijn. Plotseling zit ik veel te ver af van hem.
"Oh, even stoer doen." Ik lach om mijn eigen opmerking en eet dan verder. Het voelt ongemakkelijk aan onder zijn blik, maar door mijn honger en de fantastische smaken eet ik toch gewoon gulzig.
"Je hebt niet geantwoord over je mates." Ik lach opnieuw en veeg mijn vingers kort af aan een doek.
"Dat houd ik nog even geheim denk ik." Om de overdrevenheid er extra op te leggen, knipoog ik kort naar hem waardoor hij ongeïnteresseerd weg kijkt. Ondanks dat gespeelde, zie ik zijn mondhoeken langzaamaan de hoogte in gaan totdat ik hem grijnzend aankijk en plagend mijn wenkbrauwen optrek. Hij schiet gelijktijdig met mij in de lach waardoor ik naar mijn buik grijp en al traanoogjes krijg. Hij is wel te ontdooien die Harry.

Iedereen heeft zijn probleempjes.