Link's

95 Support-ers

Ik frons als mijn wekker afgaat en ik naar het verdomde toestel tast; waar ben ik zelfs? Het is nog donker en de ondergrond is belachelijk hard. Mijn vingers, die in het tapijt tasten, doen me beseffen dat ik naast de zetel lig. Ik vind dan ook snel mijn telefoon en zet het geluid af. Harry ligt volledig tevreden op mijn bank te slapen. Ik zucht en sta op om kort de sauna op te zetten, dan moet ik me straks wel haasten, maar ik ben op dit moment enorm stijf. Terwijl de cabine opwarmt, ontbijt ik snel (en zoals altijd gezond).
"Je leeft toch nog..." Ik glimlach als ik Harry traag een oog zie open doen vanaf de bank. Ik ben ondertussen al drie kwartier wakker en moet vertrekken naar training. Het is matchdag wat betekent dat ik pas vanavond laat terug zal zijn. "Je niet schuldig voelen."
"Voor wat?" Ik grijns en schud mijn hoofd. Misschien was het wel beter dat ik op de grond lag in plaats van onder zijn gewicht.
"Ik lag op de grond te slapen, maar bedankt voor je bezorgdheid." Ik geef hem een spottende blik en laadt mijn tas verder in. "Ik moet binnen vijf minuten vertrekken en ik heb match vandaag. Kwart over zes." Wanneer onze blikken elkaar kruisen hoop ik alleen maar dat hij iets onthoudt van wat ik net gezegd heb.
"Geen verdere onthullingen vandaag dan?" Ik schud mijn hoofd en drink nog snel mijn glas water leeg.
"Veel te riskant als we straks wedstrijd hebben." Harry komt ondertussen overeind en staat langzaam op. Het lijkt wel alsof hij zich afvraagt of zijn voeten zijn lichaam wel kunnen ondersteunen. Ik glimlach deels en haal mijn telefoon uit het stopcontact.
"Speel je thuis?" Ik schud mijn hoofd terwijl ik even controleer of ik alles heb.
"Neen. We spelen tegen Leicester."
"Ai." Ik hum beamend en loop naar de hal om mijn schoenen aan te doen.
"Lou-wie, niet zo actief, schatje." Ik negeer zijn opmerking; dan had hij maar eerder moeten opstaan.
"Ik moet vertrekken, H." Hij knikt en wandelt op me af. Ik merk dat hij een knuffel wil en sla mijn armen dan ook gretig rond zijn grote lichaam. "Er zijn in het stadium plaatsen vrij, als je wilt." Ik kus zachtjes zijn kaaklijn waardoor hij kort zijn ogen sluit en hoofd buigt.
"Ik kijk wel." Wat is dat nu voor opmerking? Hij negeert mijn verzoek waardoor ik gekwetst er ook niet meer verder op in ga.
"Ik moet echt vertrekken." Als ik me probeer los te maken, lukt het niet. Zijn oersterke armen houden me nog gevangen in zijn armen.
"Lou, kijk me aan." Ik doe wat hij vraagt, het is een beetje ongemakkelijk omdat we zo dicht op elkaar staan. "Ik denk aan je, oké?" Ik knik terwijl zijn hand mijn linkerkant van mijn hoofd loslaat. Als hij me kust, is het niet kort zoals ik verwachtte. Hij duwt dominant zijn lippen op de mijne, alsof hij bang is dat ik hem vergeet. Ik wrijf kort door zijn krullen en geef hem nog een kusje waarna ik me wel losmaak en mijn tas neem.
"Ik denk ook aan jou, Har." En ik sluit de deur na een blik op de man. Het spijt me, ik moet echt gaan, nu.

"Our shining star", Moussa slaat grijnzend zijn arm rond mijn schouders en wrijft kort langs achteren door mijn haren.
"Jij ja!" Door mijn arm achter zijn hals te haken kan ik hem naar me toe trekken; op die manier laat hij me los en kunnen we een beetje normaal op de bus stappen. Ondanks de gemoedelijke sfeer zoek ik mijn vertrouwde plaatsje naast Niall op. Deze begroet me rustig, alsof hij beseft dat ik net daar nood aan heb, en laat me ook rustig naar buiten kijken.
"Heb je wel goed geslapen, Lou?" Ik glimlach en laat mijn hoofd dat tegen de hoofdsteun leunt gewoon liggen als ik mijn kin omhoog hef om hem aan te kijken. Hoe kan hij me zo goed lezen? Dat blijft iets raars.
"Ik heb op de grond geslapen omdat iemand me per ongeluk uit de zetel geduwd heeft, maar goed." Niall begint langzaam te grijnzen, maar dat stopt ook weer snel. Toch blijven zijn oogjes fonkelen waardoor ik grijns en de andere kant opkijk. "Klinkt dat typisch?"
"Als hij slaapt...stoor hem niet." Ik blaas mijn adem uit en knik dan.
"Blijkbaar, hij is niet de enige die dat heeft." Ik geef de blond Ier een zijdelingse blik en begin te lachen als hij me even schuldbewust aankijkt. "No offence, Ni." Ik wil hem knuffelen, maar hij staat dat 'nep-boos-grijnzend' niet toe. "In ieder geval ben je meer uitgerust dan ik."
"Mh, nu nog wel."

"Tak, tak, tak, tak!" Mijn voeten luisteren simpel en gaan soepel over de verhogingen heen, om dan in bijentrekpas terug richting de groep te gaan.

*derde persoon*
De grote atletische man staat ietwat ongemakkelijk voor het huis. Hoe het zielige idee zelfs in zijn hoofd opkwam weet hij ook niet; hij zal het de liefde dan maar verwijten en duwt op de bel. Zijn oude eergevoel is veel te groot om nu zo belachelijk te doen. Hij twijfelt als Louis' oudste zus de deur opent.
"Is je moeder daar?" Ze knikt en twijfelt een seconde of ze de deur moet open laten of sluiten. Harry stapt echter tot in de gang en probeert zijn vampier gedragingen te onderdrukken bij al die nieuwe geuren en kleine huiselijke geluiden.
"Oh, jij bent het." De vrouw glimlacht en legt haar natte keukenhanddoek neer. "Waar kan ik je mee helpen, lieverd?" Een vriendelijk uitziende glimlach verschijnt op zijn gezicht. Wat zij echter niet weet, is dat het komt door heimwee naar zijn eigen lieve moeder.
"Ik zou Phoebe graag een dagje meenemen. Louis zou het geweldig vinden als ze zijn match kon zien." Ze fronst, Harry's ogen werken echter te goed en bemerken onmiddellijk dat het niet om Harry gaat, maar dat het gewoon de typische bezorgdheid is. Niets ernstigs dus. "Ik ben absoluut voldoende verantwoordelijk als u zich dat afvraagt, wat ook normaal is. Het was enkel maar een klein ideetje van me." Haar op elkaar geperste dunne lippen lijken enorm veel op die van zijn vriend.
"Och, ik vertrouw je wel hoor. Je mag haar meenemen, maar dan moet je haar ook helpen met haar schooltaken en een paar keer bellen voor mijn moederhart."
"U bent een fantastische moeder, Johanna." Hij glimlacht absoluut charmant waardoor de vrouw tegenover hem begint te lachen.
"En jij bent absoluut veel te beleefd, mijn jongen! Ik zal haar wel even inlichten boven." Harry knikt, hij zal toch alles aanhoren, of hij het nu wil of niet. Dat is het nadeel aan vampier zijn; je hebt geen keuze om dingen wel of niet te ervaren, het is gewoon zo. Haar ratelachtige gebabbel is dan ook een reden die hem doet glimlachen, hij wist dat dit ergens wel een leuk iets om te doen was. Als Phoebe van de trap huppelt, slaat ze blij haar armen rond de krullenbol die zich bukt en lacht.
"Dankjewel, je bent zijn beste vriendje ooit." Ze fluistert het meisjesachtig en enthousiast in zijn oog waardoor Harry haar grijnzend loslaat.
"En de eerste." Hij knipoogt en merkt dat Johanna zelf ook glimlachend aan het toekijken is; dat is iets goeds vermoed hij dan?

"Je bent echt een interessant persoon, Harry." Hij glimlacht en bemerkt hoeveel deze zus wel niet op zijn eigen lieve Louis Tomlinson lijkt.
"Dankje." Hij geeft een blik naar haar boeken die wel opengeslagen op haar schoot rusten, maar niet bekeken worden. "Ik had je mam wel iets beloofd over huiswerk." Met het kind in de auto is Harry nog voorzichtiger dan anders op de baan. Haar veiligheid staat voorop. Ze glimlacht en strijkt een pluk donkerbruin haar achter haar oor.
"Ik kan echt geen speech schrijven. Ik vind maar geen onderwerp." Haar toon doet hem lachen; die Tomlimsons hebben allemaal hetzelfde zielige toontje.
"Ik kan je er wel honderd geven. Denk je al aan een thema?" Ze schudt haar hoofd, hij geeft gas. "Wel, wat raakt je? Je broer die miljoenen waard is? Een moord uit de krant?"
"Ik geef veel om Louis." Ze haalt verlegen haar schouders op en klapt haar boek toe.
"En hij ook om jou, maar, wil je wel over hem praten?" Via zijn ooghoek bemerkt Harry een bepaalde schuchterheid.
"Ze praten al genoeg over hem." Ze is absoluut niet jaloers, maar eerder, wel, gekwetst ofzo. Harry's voelsprieten vertellen hem dan ook dat hij dieper op dit onderwerp in moet gaan.
"Waarom vertel je dan niets over jezelf?" Ze begint te lachen en vermijdt alle oogcontact door uit het raam te staren.
"Omdat ik niets speciaals kan, Harry. Ik ben niet iemand zoals hij. Ik ben gewoon een meisje dat naar school gaat." Dat is echt niet de ingesteldheid die zo'n jong meisje zou moeten hebben.
"Onzin, je kan vast wel iets heel goed. Koken? Tekenen?" Ze reageert niet, het lijkt wel alsof Harry's vragen een wonde bij haar hebben opengehaald. "Je bent uniek door hele kleine dingen, Phoebe. Aan jou om ze aan te duiden." Ze reageert totaal niet meer, buiten wat verdwaasd knipperen met haar ogen. Harry besluit dat hij nog belangrijkere taken heeft dan haar louter naar Louis te brengen, en verandert meteen van richting.
"De gps vertelt ons dat we rechtdoor moeten." Harry bemerkt haar hoge hartslag, maar negeert dat. De gedachte dat hij haar wou kidnappen zal vast in haar opkomen.
"Mijn verstand vertelt ons dat we iets anders moeten doen." Oh ja, ze is enorm ongemakkelijk nu. Hij draait zijn hoofd in haar richting. "We gaan naar de kermis totdat jij weet wie je bent en wat je graag doet."
"De kermis?" Harry lacht kort om haar vragende toon.
"Zeer zeker."

Wie houdt er van de kermis?