Link's

14 Focus

Ik kreun als mijn wekker om half zes afgaat, hopelijk warmen we niet te lang op voor de match om kwart voor vijf. Mijn lichaam is fit, maar gedraagt zich enorm lui als ik uit bed stap en even ga pissen. Mijn ontbijt dat ik met het geluid van de tv op de achtergrond opeet, smaakt me nauwelijks dus drink ik dan maar mijn isotone sportdrank en kleed ik me aan. Veel neem ik niet mee buiten wat handdoeken en mijn voetbalschoenen. De club zorgt altijd voor alles, iets wat zalig is. Al houd ik niet zo van op verplaatsing spelen.
Mijn vingers trommelen ongeduldig op het stuur als ik parkeer bij ons stadium. Tijd om de tactiek te bespreken. Niall beent me snel bij en slaat vriendschappelijk een arm rond mijn schouders heen. Stiekem leunt hij gewoon vermoeid op me.
"Ik ben op tijd."
"Je doet altijd alsof je vaak te laat komt, maar eigenlijk ben je braver dan je denkt." Niall grijnst terwijl we richting het vergaderlokaal lopen.
"Ik trakteer niet graag." Ik lach om dat. De afspraak met de trainer is het laatste waar je aan denkt wanneer je te laat bent.
"Jij wilt altijd alles zelf opeten ja."
"Dat ook." Ik grijns en zet mijn tas neer bij mijn naamplaatje om dan mijn jasje uit te doen en er een pen en papier bij te nemen. Ik moet me echt minder laten afleiden.

"Ik haat moeilijke matchen." Ik lach naar Toby en schudt mijn hoofd.
"Je weet niet eens of het moeilijk gaat worden."
"Sowieso wel." Dele schudt glimlachend zijn hoofd met dat springerige haar en steekt ons onderweg naar de bus voorbij.
"Met zulke gedachten zal het moeilijk worden, ja!" Ik roep het de man na waardoor ik een handgebaar krijg en de rest doe lachen. Als ik op mijn gebruikelijke plaats ga zitten, naast Niall die al achterover gekipt ligt om even te kunnen dutten, stuur ik nog snel een berichtje naar Phoebe.
-13u53 'Veel succes straks lieverd! Ik denk aan je.' Ze is altijd zo nerveus voor een dansvoorstelling dat dit geen kwaad kan. Met het toestel in mijn handen twijfel ik om nog iets naar Harry te sturen na gisteravond, slapen is aantrekkelijk maar toch doe ik het.
Harry
-13u59 'Zie ik je straks in de tribune?' Mijn hart klopt stevig als ik meteen een bericht terug krijg. Een beetje steun zou fijn zijn.
-14u01 'Het spijt me maar ik heb andere dingen te doen.' Zijn bericht klinkt afstandelijk waardoor ik verbaasd mijn telefoon weg leg en even met mijn ogen naar het plafond kijk. Ik dacht dat hij me als vriend mocht en niet enkel als werkgever? Tja, niet piekeren nu, dat is niet goed voor de sport. De blonde jongen naast me bevindt zich al in dromenland, dus zet ik mijn hoofdtelefoon ook op om hetzelfde te gaan doen. De Ier durft luid te ademen.

Ik bijt kort op mijn onderlip als iedereen langs loopt om elkaar een sportieve hand te geven. Zodra dit voorbij is, loop ik naar mijn positie en herinner ik me hoe de coach wil dat ik speel. Ik ben een linkse aanvallend middenvelder, maar moet proberen nummer 5 van de tegenstanders zo weinig mogelijk aan de bal te laten. Het fluitsignaal start en ik hoor hoe de supporters van de tegenstander beginnen te roepen. Kort kijk ik naar onze supporters die met minder zijn, maar zeker niet minder enthousiast. De tegenstander wil meteen snel aanvallen door een steekpas te spelen, maar Dele zit ertussen. Godzijdank. Ik krijg de bal aangespeeld en speel Son kort aan waarna ik naar voor begin te lopen en de bal terug ontvang. Hun verdediging heeft al meteen een muur gevormd wanneer ik de bal naar Eric pas en me concentreer op die speler die vooral niet mag uitbreken. Ik hoor de coach roepen op me dat ik meer verdedigend moet zijn maar dat haat ik absoluut. Ik vloek dan ook en geef een voorzet naar onze spits zodat hij kan scoren. Hij schiet naast en we krijgen een doeluittrap dus kan ik terug lopen, met mijn ogen op nummer vijf.

Ik laat geen emoties zien wanneer het wisselbordje mijn nummer aangeeft en loop snel naar de kant zodat Christian er in mijn plaats op kan. Ik ontvang de coach zijn schouderklopje maar ben niet tevreden.
"Je hebt hem goed uit het spel gehouden, Louis!" Ik ben bekaf en we staan 1-0 achter. Goed zou ik dat niet bepaald noemen. Gefrustreerd ga ik op de bank zitten met een dikke jas aan waarna ik een bemoedigend handje krijg van onze reservedoelman Manuel, maar we zeggen Vorm omdat dat ons beter ligt. Anders klinkt het als 'handboek', en dat apprecieert niemand van ons.
"Je bent niet tevreden, hé?" Geïrriteerd schud ik mijn hoofd.
"Ik speel graag naar voren in plaats van een voortdurende mandekking." Hij knikt terwijl zijn ogen naar het spel kijken.
"Je hebt het toch goed gedaan, al vrees ik dat we deze gaan verliezen." Ik knik kort en probeer te blijven zitten als Dele naar doel dribbelt. Zijn snelheid verrast de verdediging waardoor ze het als een noodzaak zien hem te doen stoppen. Eén iemand is slim genoeg om hem nog net buitende zestien meter neer te halen zodat het een vrije trap en geen penalty wordt. Als de bal wijd over de rechterhoek van de goal gaat, vloek ik. Ik haat handjes geven aan de tegenstander na een verloren wedstrijd maar doe het toch. We moeten 'sportief' zijn, zeker als rolmodel voor de buitenwereld. Iedereen weet hoe competitief we allemaal zijn. Kijk naar Costa, die beet iemand, puur uit frustratie.

Een fragment uit het voetballeven van Louis. Ik probeer nog steeds context te scheppen, dit mindert steeds meer! :)