Link's

20 Aftakeling

Er is ergens iets fout gelopen met het activeren... Dit is dus 20 en komt voor het andere hoofdstuk !

Ik klap mijn boek dicht en bekijk de laatste vijf minuten van de film. Harry slaapt maar dat had ik al veel eerder gezien. Ik besluit hem zijn verdiende rust te geven en twijfel of ik dat grote lichaam in een bed zou kunnen leggen. Mijn lichaam kreunt al vermoeid bij de gedachte dus maak ik de zetel vrij en leg ik het donsdeken uit de reservekamer over hem heen. Hij fronst en mompelt - voor mij - onverstaanbare woorden. Ik trek zijn schoenen uit, zet die neer en neem zijn telefoon van het tafeltje. Aangezien er geen alarm op staat en er een code ingevoerd moet worden, zet ik een oude elektrische wekker bij hem voor een uur of acht. Ik zucht en kruip dan zelf in mijn bed.

De parking is nog verlaten als ik bij het stadion aan kom. Harry sliep nog en Niall moest niet komen. Ik drink nog wat waarna ik naar binnen loop, onderweg naar Mauricio. De deur van zijn bureau staat net open waardoor ik zijn vermoeide hoofd zie. Nochtans is hij maar 2 dagen per week hier uitgezonderd de matchen.
"Ik ben er." Hij glimlacht en probeert zijn ochtendkapsel nog anders te leggen maar het haar is te koppig.
"Mooi. Ga zitten." Hij gaat zelf zitten dus doe ik hetzelfde.
"Waar gaat dit over? De adviseur?" Hij trekt een mondhoek op maar schudt zijn hoofd loom.
"Dat gaat tamelijk goed, niet?" Ik knik ongemakkelijk.
"Het is een groot verschil." Mauricio humt instemmend en kijkt me dan met tegenzin aan, dit is geen goed nieuws. "Dit is niet goed, ofwel?" Zeg iets voordat ik de nagels van mijn vingertoppen aftrek.
"Hangt ervan af. Ik vind je enorm goed presteren laatste wedstrijden, maar, hoe zal ik het zeggen..." Hij kijkt naar zijn bureau en dan terug naar mij. "Je voetbal is veranderd, Louis. Je pusht jezelf te ver en dit is gevaarlijk voor blessures. Niemand weet waar de afgrond zich bevindt, totdat je aan het vallen bent." Ik slik maar houd mijn blik strak op hem. Ik wil geen gevoelens weergeven op mijn gezicht. Dat zei hij niet. "Vandaag train je mee met de jeugd, net als andere dagen tot je weer plezier hebt op het veld en de prestatiedrang minder extreem is." Wat? Mijn mond gaat open terwijl mijn hoofd licht en zweverig aanvoelt. Ik begrijp het niet.
"Maar ik deed het toch goed?"
"Fysiek wel. Dit is mentaal Louis."
"Insinueer je nu dat ik mentale problemen heb?" Mijn handen hebben zich stevig rond de leuning van de ijzeren stoel verankerd zodat ik geen ongewenste dingen doe. Hij is mijn baas. Blijf zitten. Adem in. En heel traag uit.
"Nee Louis. Dit is goed voor je."
"Binnen zes dagen is de match die ons voor Europa league kan kwalificeren!"
"Dan zorg je er maar voor dat je terug de oude bent. Niet gestrest, niet gespannen. Gewoon een ontspannen Louis die zijn grenzen kent." Zijn blauwe ogen die zo kalm staan, maken me zo boos. "Ik doe dit voor jou Louis. De training is pas namiddag. In de voormiddag is er wat teambuilding van anderhalf uur. Het geeft je ruimte om te studeren. Probeer het even." Ik zucht, hij gaat echt niet toegeven. Met tegenzin geef ik hem een te stevige hand en verlaat ik de ruimte. Wat een gezeik. Ik heb al zware benen als ik er aan denk.

Ik voel me zo ongemakkelijk. Het ergste is dat ik ouder ben, maar wel een van de kleinste en gelukkig ook meest gespierde. Ik ken misschien vijf mensen van de jeugdploeg met naam, de anderen stellen geen vragen. We beginnen met opwarmen en er is nog geen woord tegen me gezegd.
"Wat heb je eigenlijk verkeerd gedaan?" Een grote man die gaat keepen komt langs me lopen.
"Te veel zin om te spelen." Ik kijk naar het gras voor mijn voeten en naar de verschillende opblaasbare opstellingen.
"Dan speel je er ons namiddag allemaal af?" Ik lach kort en kijk hem nu wel zijdelings aan.
"Ik moet plezier maken, niet presteren."
De jeugdtrainer geeft me na de opwarming een vriendelijk schouderklopje. Jaren heb ik voor zijn team geknokt. Na een korte drinkpauze wordt er een bal uitgedeeld. We moeten die in een ring gooien door helemaal omhoog te klimmen en dan te mikken. Anderen vangen het op en schieten ondertussen de bal in een klein doel een zestien meter verder. Mijn armen trekken me makkelijk omhoog maar om de bal erin te gooien vloek ik toch even. De ring hangt enorm hoog voor mijn korte armen, ik ben immers geen basketballer.
"Komaan Tomlinson!" De keeper moedigt me grijnzend aan waardoor ik de bal er langs gooi en me weer laat afzakken. De tweede keer ben ik meer vastbesloten en gooi ik er wel in. Om de bal doorheen een uitgebreid evenwichts- en klauterparcours te krijgen moet de ene naar boven geraken met hulp van het team, de bal op vangen en dan de anderen mee naar boven trekken. De jonge mannen en hun onverantwoord gedrag doet me lachen als ik de bal weer in de linkerbovenhoek van de goal knal.
George, de jeugdtrainer, geeft me na de sessie een onverwachte omhelzing, het zweet in mijn nek negerend.
"Je bent zo'n fantastische speler geworden, Louis."
"Mede dankzij jou." Ik grijns en loop richting kleedkamer, de meesten staan al te douchen, ik wacht liever wat langer aangezien ik ze niet ken en ze jongere lichamen hebben. Het is gewoon ongemakkelijk. George komt net voorbij, ideaal. "Hoe laat begint het straks?"
"Half vier." Meteen voel ik mijn hart luid bonzen.
"Wat? Ik moet Phoebe afhalen, maar echt moet." Mijn ogen gaan al paniekerig alle kanten uit, op zoek naar een oplossing.
"Laat iemand anders het doen, het komt wel in orde." Hij geeft me een kneepje bij mijn gespannen nekspieren. Ik blijf staan en haal mijn telefoon boven op een rustig plekje. Laten we hopen dat mijn redder in nood al wakker is.
"Niall." Die stem klinkt zo vermoeid, amai.
"Met Louis, luister, ik heb een dienst nodig van je."
"Ik luister." Ik hoor hem gewoon geeuwen, typisch luie Ieren.
"Ik heb straks nog training als Phoebe haar laatste repetitie heeft voor haar dansstuk. Ze moet opgehaald worden."
"Oh man, mjjn auto is stuk, maar-" Dit meen je- "Ik zoek wel iets. Ik zal anders die Harry bellen als je me zijn nummer door appt en anders bel ik een taxi ofzo." Ik zucht opgelucht maar ben nog steeds niet gerust. "Maak je niet druk Lou." Ik knik, ook al ziet hij dat niet, en mompel dan terug.
"Oké, oké. Als het niet lukt, laat je het me weten hé?"
"Ja ja, relax.." Ik knik opnieuw, neem afscheid en hang op. Ik ben niet graag afhankelijk van andere mensen. Helemaal zenuwachtig door de situatie ga ik douchen waarna ik me iets bedenk terwijl ik mijn lichaam afdroog. Hoe lang is het geleden dat ik nog eens een verzetje heb gehad? De kleedkamer is verlaten dus bel ik mijn vaste bedpartner op.

De dagen zonder Harry zijn zeker anders.