Link's

28 Steun

"Geen breuk." De dokter bekijkt mijn scans op zijn computerscherm, of dat denk ik toch tenminste. Ik kijk afwachtend naar zijn hand op de muis. Dat had Harry een uur geleden ook al uitgepluisd en hij heeft geen doktersdiploma. "Ook geen breuk in de voetbeentjes. Enkel een zware kneuzing van de enkel." Ik weet dat ik hier blij mee moet zijn maar toch knaagt het aan me. Ik zit hier helemaal alleen vanwege de privacywetgeving en zwijg. "Je mag op de tafel gaan zitten." Ik doe hinkend wat hij zegt waarna hij met een rekverband aan komt. "Het vermindert je spiermassa sterk bij lang gebruik, ik weet het, maar anders kan je helemaal niet lopen en verlies je het ook." Ik knik en bijt gefrustreerd op mijn tanden. "Twee weken geen training. Nieuwe scan, misschien dan zwemmen en lopen. Je club is geïnformeerd." Als ik nog steeds niets zeg, kijkt hij me bestuderend aan. "Ik weet dat het rot is, maar het is maar tijdelijk. Kop op jongen." Ik reageer weinig en neem de krukken van het onthaal aan om zo met de voorschriften naar buiten te gaan. Ik haat het dat ik op krukken loop. Ik kan ze zo door de muur heen steken en zelf verder wandelen, uit wilskracht. De druk aan mijn handen en de half verkreukelde papieren doen me vloeken. Ik voel me onbeleefd maar ben nog veel gefrustreerder als ik terug in de zaal kom. Doordat ik de kleuren van de club herken en fans mijn naam hoor roepen, grijns ik toch kort. Heel de ploeg staat me op te wachten, inclusief mam, mijn zusjes, Maria en Harry. Het zaaltje is te klein maar hun gek gedrag doet me lachen.
"Je hebt ons in de Europa League geknald man!"
"Als jullie het nu verpesten daar, he!" Dele lacht zijn typische lach waarna ik probeer naar buiten te benen. Mijn voet willen gebruiken, maar het niet kunnen en toch de krukken gebruikend.
"Ik ben zo trots Lou."
"Ik zou je willen omhelzen Ni, maar dan val ik." Hij lacht terwijl ik de deuren uitloop en wacht op iemand die me überhaupt een lift wilt geven. Met een kleine dertig supporters zal het wel mogelijk zijn zeker. "Wie wil de gekwetste naar huis brengen?" Harry duwt zich tussen Jan en Moussa door (iets waar je kracht en zelfvertrouwen voor nodig hebt, het zijn twee offensieve blokken en goede maten) en komt naast me staan.
"Ik neem die verantwoordelijkheid wel op mij."
"Ik ken je niet eens gast." Ik lach om Vincents opmerking.
"Ik wel, het is in orde. Gaan jullie maar vieren. Jullie zijn de beste teammaten ooit!" Ze komen me onverwacht allemaal knuffelen waardoor ik me vastgrijp aan Harry die nog stabiel staat. "En nu willen jullie me doen vallen, idioten! Jullie zijn gewoon op mijn basisplaats uit!" Danny lacht om die opmerking. Het duurt even voordat ze gekalmeerd zijn en het langzaamaan afbollen. Ik geef een groepje fans nog een selfie en hink dan mee naar Harry's grote auto. Het verraadt gewoon hoe rijk hij is. Lederen bekleding, groot en blinkend in jeepformaat. Hij helpt me met de krukken waardoor ik ongemakkelijk glimlach en ga zitten, en zucht. Eindelijk rust.
"Ben je van plan om te blijven?" Harry's blik is strak op de weg gericht terwijl hij een versnelling hoger gaat.
"Misschien. Je moeder is naar de apotheker met de voorschriften en komt dan nog langs, ik wil die familie momenten niet verstoren." Ik zwijg kort en bekijk alle knoppen aan zijn stuur en bij het dashboard. Dit is echt te veel luxe. Ik weet niet of ik vanavond wanneer iedereen weg is alleen doorkom. Het is zwaar geweest vandaag en ik heb me sterk moeten houden, maar ergens heb ik nood aan een flink potje huilen.
"Heb je geen honger? Het is al tamelijk laat. Ik kan bij een frituur stoppen."
"Geen frituur." Ik slik en laat mijn ogen langs de weg gaan. "Ik maak zelf wel eten."
"Ik denk dat je vettig eten verdient..." Koppig schud ik mijn hoofd en draai ik het richting de grote bruinharige kerel. Hij stopt met praten, zijn groene ogen gefocust op de verlichte weg voor ons. Mijn hoofd leunt vermoeid tegen de hoofdsteun aan, de pijnstillers maken me suf.
"Ik krijg het niet binnen na zolang niet meer gegeten te hebben." Het is zo, dan moet je maag weer wennen aan voedsel. "Zou je wel ergens vandaag of morgen mijn auto naar mij thuis willen rijden?" Anders ben ik helemaal afhankelijk van anderen. Harry denkt terwijl mijn broekzak trilt. Maria en Niall hebben nog verschillende lieve berichtjes gestuurd, net als enkele anderen. Ik beantwoord ze allemaal, veel heb ik de komende dagen toch niet te doen.
"Ik doe het dadelijk wel, zo laat is het nog niet." Ik knik en staar voor me uit naar de donkere auto weg.
"Je bent een schatje."

Een schatje, mh.