Link's

93 Ont-spanning

Om de spanning en blijdschap van me af te zetten, kleed ik me onmiddellijk om in een koude en lege kleedkamer. Handschoenen en een muts tegen de koude regen; mijn energie die me met gretige snelheid laat joggen op het groene grasveld. Hij heeft gezegd dat hij mijn carrière zal steunen en verder helpen, want bi zijn is geen argument om iemand niet aan te nemen. Ik had Harry moeten bellen, maar nu ik me kalmer voel, merk ik dat zijn bloedaanwezigheid meer gestrest aanvoelt dan de mijne. Hij zal wel gaan ontspannen. Ik negeer dat gevoel en concentreer me op mijn ademhaling en passen. Na een aantal rondjes ( ik ben de tel kwijt geraakt), drijf ik de intensiteit op door me bij elke corner op mijn buik te leggen en vijftig push ups te doen, om tot aan de volgende hoek te spurten en dan weer rustig te lopen. Het is een eeuwige uitputtende herhaling. Ik jog net voorbij de ingang als ik Niall zie wandelen. Hij kijkt twee keer voordat hij zijn hand opsteekt en vragend zijn schouders omhooghaalt. Ik steek enkel als repliek mijn duim in de lucht en doe verder. Push ups worden vervangen door sit-ups en later mountain climbers. Het begint heviger te regenen en er komen meer mensen aan rond dit tijdstip, maar zij nemen niet de hoofdingang. De coach doet dat wel en doet teken om te komen. Ik jog-wandel naar hem toe en merk nu pas hoe doorweekt ik ben. Mijn muts blijft nat plakken aan mijn handschoenen als ik deze verschuif, en mijn sokken voelen ook al verdacht vochtig aan.
"Je bent al bezig?" Zoals Christiano Ronaldo altijd doet, ja. Ik knik.
"Ik was vroeger hier dus..." Hij trekt zijn lip in een pruilbeweging naar beneden en knikt dan ook.
"Knap." Zijn hand geeft me een belonen kneepje in mijn linke bovenarm. "Ga maar even rusten, Louis." Hij lijkt onder de indruk. Ik knik en verlaat het natte veld en de vele regendruppels voor een groot droog stadion. Als ik de kleedkamerdeur open doe, verbaast het me hoe weinig spelers er al zijn.
"Het is file door dit weer." Jan geeft me kort een blik en ik knik en zet me gewoon op mijn gebruikelijke plaats neer.
"Valt te begrijpen." Ik doe mijn regenjas uit en hang het doorweekte ding open over de bank. Mijn voorgevoel had het juist, niet alleen mijn handschoenen en muts zijn kletsnat, maar ook mijn sokken. Om het schuren ervan tegen te gaan doe ik deze uit en leg ik mijn loopschoenen te drogen op een verwarming.
"Waarom was je al aan het trainen?" Moussa klinkt argwanend, misschien bang dat ik zijn plaats wil innemen, terwijl ik al een eigen plaats heb.
"Te vroeg opgestaan en dan al maar begonnen." Ik krijg het niet over mijn lippen als ik in de vertrouwde ogen kijk. Ik wil het hun zo graag vertellen, maar mijn pink begint te trillen en de zenuwen slaan op mijn stembanden. Ik kleed me om en doe terug een droge broek aan. Als ik Nialls blauwe ogen ontmoet, voel ik me kalmer. Ik neem mijn telefoon en geef ze een blik.
"Nog even iemand bellen...", want dat is echt nodig. Ik had het eerder moeten doen, maar dat heb ik niet gedaan. Mijn vingers toetsen behendig de eerste nummers in waarna ik op zijn naam duw. Ik wil rondwandelen, maar de wc is niet echt langwerpig en leent zich daar dus ook niet voor.
-"Met Harry." Mijn hart slaat kort een slagen over als ik die hese lekkere stem hoor. Had ik het daarnet al zo warm?
"Met Louis." Het is even stil...en ik vergeet dat ik degene ben die hem gebeld heeft. "Ik krijg de steun van de voorzitter in alles." Doordat het ongemakkelijke gevoel toeneemt bijt ik kort op mijn onderlip en begin ik toch maar de vijf meter af te wandelen.
-"Dat is mooi." Ik knik, hij is echt zo ongemakkelijk aan het doen.
"Ik krijg het niet over mijn lippen tegenover de anderen..." Ik wrijf kort door mijn half natte haren en zucht dan.
"Is dat niet normaal, Lou? Waarom vertel je het Dele niet eerst?" Plotseling merk ik de bezorgdheid in zijn stem pas op. Het klinkt lief en hees, ik hum terug.
"Ja, dat is wel een idee ja." Ik slik kort en werp een blik op de deur.
"Wat heb je daarnet gedaan in dat uur? Je voelt flauw aan." Ik frons kort onbegrijpend om die opmerking, maar doe dan mijn mond open; de bloedband.
"Gelopen." Plotseling krijg ik het gevoel dat ik me er schuldig om zou moeten voelen, maar dat doe ik niet.
"Eet nog wat, beloof het me." Ik bijt opnieuw op mijn onderlip. "Ik krijg nog ergere honger van je." Ah, zo.
"Oké, ik eet dadelijk wel wat. Zie ik je straks?" De zware stem antwoord terug.
"Ja, ik denk het wel. Ik stuur je nog wel met een uur." Ik hum al, maar bedenk me dan nog wat. Misschien is het zelfs stom dat ik elke dag vraag of hij komt.
"Wat ben je nu zelfs aan het doen?" Ik voel me minder gestresseerd en glimlach bij de gedachte aan hoe hij zou kunnen staan aan de anderen kant van de lijn. Dat grote sterke lichaam en die groene kijkers die de omgeving voortdurend analyseren.
"Nog wat geld verdienen." Hij lijkt even te aarzelen, ik wacht gewoon geduldig af. "Ik ga straks ook nog even langs Mina...Lausanne gaan, kijken wat ze van plan is." Ik begin te grijnzen, terwijl ik eigenlijk bezorgd zou moeten zijn in de plaats.
"Zonder vechten en bijten?"
"Absoluut." Hij klinkt even geamuseerd waardoor ik ook glimlach. Als ik de tijd op mijn horloge zie, besef ik pas dat ik echt moet gaan afleggen.
"Ik moet gaan Har, tot straks." Ik maak een kusgeluidje, hoor hem lachen en hang dan maar op. Ik pis nog even snel nu ik er toch ben, en kom dan Niall al op de gang tegen.
"We zochten je maat, we gaan binnen eerst wat fitnessen, het weer is niet normaal." Ik knik glimlachend en sla mijn arm rond zijn nek.
"Ik hoop dat er nog reservekledij is dan."
"Anders in je nakie." Ik geef de Ier een pak slaag tegen zijn arm en lach dan. In de kleedkamer zijn alle jongens inmiddels wel aangekomen. De coach glimlacht naar me.
"Ik heb al voor kleren gezorgd."
"Dankjewel coach!" Ik kleed me snel om en ben dan als een van de laatsten om de fitness te betreden.

Tijdens de training vestig ik meermaals mijn blik op de hardwerkende Dele. Hoe moet ik het hem subtiel aanbrengen? Waarom zelfs de subtiliteit ? Ik boor de punten van mijn schoenen tegen de houten vloer, adem eens goed in en zet me af tegen de gewichten. Vandaag wordt een hopeloze dag door het aanhoudende storm weer. Het is echt niet te doen om buiten in een veld dat een grote diepe plas is geworden te spelen. In kleine groepjes wisselen we per uur: van fitness naar cardio naar minivoetbal en spelvormen. Het verveelt me en ik ben dan ook blij als ik me kan douchen. De gedachte blijf maar rond cirkelen en knagen en me pijnigen. Toch gedraag ik me tamelijk normaal. Doordat we nog met een paar zijn nagebleven om een nieuwe tactiek te bespreken, blijven ik, Niall en Dele uiteindelijk als laatste over in de kleedkamer; alsof het lot het wil. Ik zucht en draai me om, hoe begin je zoiets... Niall voelt mijn ongemakkelijkheid blijkbaar aan en draait zich al in mijn richting.
"Alles goed, Lou?" Ik haal mijn schouders op en merk dat ik nu ook onder Dele's aandacht val.
"Eigenlijk is er iets dat ik graag zou willen vertellen." Heb ik dat echt doodserieus gezegd? Mijn hart klopt razendsnel en ineens krijg ik het warm. Mijn mond praat, maar mentaal ben ik compleet verlamd. "Het is iets wat ik zelf nooit verwacht had."
"Is het iets goed?" Alweer die zelfde vraag. Ik knik kort en ga erbij zitten zodat ik makkelijker de twee mannen in het oog kan houden, ook al is de neiging om mijn blik strak op de grond te houden enorm groot. Ze zijn mijn vrienden.
"Dat weet ik niet. Er is iemand die me zo enorm gelukkige maakt, Dele." Ik geef ook de Ier een blik. Hij faket het enorm goed, maar de blauwe kijkers geven me ook een of ander vertrouwen en steun mee. "Ik heb dat echt nog nooit gevoeld zoals nu."
"Proficiat man! Waarom zo serieus?" Zijn vrolijke grijns en uitgelaten sfeer wordt meteen terug minder als mijn blik gewoon veel te nerveus overkomt.
"Omdat die persoon een man is. Blijkbaar ben ik bi." Deze keer moet ik wel naar de grijze tegels kijken. Ik wil geen ontzetting of teleurstelling zien. Zelfs verbazing kan ik emotioneel gewoon eventjes niet aan.
"Ik weet even niet wat te zeggen."
"Dat is niet erg." Dele geeft Niall nu een geïrriteerde blik.
"Jij mag ook wel eens wat zeggen, hoor Ni!"
"Sorry, ik..." Zijn blik gaat doorheen de ruimte, "ik denk dat het weinig verandert voor mij, persoonlijk." Ik merk dat Dele daar grondig over nadenkt. Maar hoe gaat hij er zelf op reageren?
"Ik... Natuurlijk heeft Niall gelijk, maar het is wel raar!" Hij weet zichzelf echt geen houding te geven, ik glimlach terug iets meer ontspannen.
"Denk je dat ik dat zelf niet vind? Ik hou nog steeds echt van vrouwen hoor! Maar die ene man..." Ik krijg mijn zin niet afgemaakt bij de gedachte aan de lange bezorgde krullenbol.
"Hoe noemt hij?" Niall laat merken dat hij het 'echt niet wist' door een hele goede nieuwsgierige blik. Mijn hart klopt hevig in mijn keel als ik omhoog kijk.
"Het is mijn adviseur, Harry." Dele opent zijn mond wagenwijd.
"Ze wist dat er iets was tussen jullie twee!" Nu krullen mijn mondhoeken wel omhoog, maar de spanning verdwijnt niet bij mij. Alsof het nu wel allemaal goed is doordat zijn vriendin het voorspeld heeft, grijnst de man.
"Zij wel, ja." Niall fronst een beetje maar neemt dan zijn tas, alsof hij dit gesprek wil afronden. Ik weet echter nog steeds niet wat te doen, dus geef ik ze een wanhopige blik. "Er is niets veranderd tussen ons?"
"Absoluut niet." De zelfzekere Ier glimlacht en komt dan op me af om me recht te trekken en in zijn armen te nemen. Ik adem eens diep in en uit, tevreden.
"Thanks, Ni." Ik wrijf kort door zijn blonde haren en laat hem dan los.
"Jij ook bedankt." Dat was sarcastisch, al klonk het niet zo. Ik grijns enkel en haal mijn schouders op. Dele knuffelt me ineens langs de zijkant waardoor ik lach en hem maar kort terug knuffel.
"Je bent echt uniek, Louis Tomlinson." Ik lach en laat de man dan terug los, mooie woordkeuze.
"Jij ook hoor." Aangezien ze beiden hun tas nemen, doe ik dat ook. Mijn jas gaat toe en ik zet mijn capuchon al op voordat we buiten zijn. Het regent nog verschrikkelijk en we lopen dan ook alle drie doorheen de plassen naar onze auto's. De tassen worden gegooid en de portieren worden nijdig dichtgeslagen. Mijn sokken zijn nat, mijn jas en handen ook, maar de rest valt nog mee. Nu nog veilig thuis geraken in die gevaarlijke storm.

Stap 2...