Link's

31 Au

Ik ben 's morgens als eerste wakker en huppel op een been dan ook snel naar het toilet. Als ik terug in bed kruip omdat het voor een keer kan, rolt de zware Harry naar me toe. Ik probeer hem terug te duwen maar zijn armen grijpen me bij mijn schouders vast waardoor ik wel gedwongen ben om tegen de warme man aan te liggen. Het is te warm, ik zweet me sowieso al te pletter 's nachts. In ieder geval ruikt hij niet naar zweet. Op een of meerdere manier krijg ik mezelf niet zo ver om opnieuw in slaap te vallen. Los komen uit de greep lukt me ook niet. En ik spartel. Het helpt niet. Meer spartelen helpt ook niet. Een hulpeloos en hopeloos gevoel overvalt me, iets waar ik niet van houd. Als je wilt, kan je dingen veranderen; dit dus ook. Ik zet kracht en rol me op de man. Hij duwt me schuin over hem heen, maar zijn armen blijven rond mijn middel waardoor ik mezelf uit bed wil doen vallen. Het lukt, en hij laat me tijdig los, maar dat ik op mijn linker zwaar gekneusde voet zou landen was onvoorzien. De tranen springen me onmiddellijk in mijn ogen waardoor ik vloekend van de pijn loop te janken en me naar de keuken wil begeven als een hese stem me doet omdraaien.
"Louis? Gaat het?" Ik snuif gefrustreerd en verbijt de stekende pijn.
"Zegt wie? Ik heb tien minuten tegen je zitten vechten om uit je greep te komen, ben uit bed gevallen recht op mijn enkel waardoor ik nu zit te janken van de pijn. Maar slaap gerust verder." Ik glimlach sarcastisch en neem mijn krukken bij de deuropening om naar de diepvries te benen en er wat ijs uit te halen. Ik wil driftig weglopen, en snel, maar dat gaat niet. Die stomme rotkrukken werken geen centimeter mee. Terwijl ik op de bank met de zak ijs rond mijn voet lig, kan ik dus niets doen, niet eens eten maken. Frustrerend. Harry is snel opgestaan en kijkt wat verdwaasd rond zich heen.
"Daar had ik geen idee van, maar de gedachte dat ik een sterke profspeler als jou kan bedwingen is wel flaterend." Ik gooi een kussen naar hem toe en leun met mijn hoofd tegen het bovenste kussen. Hij klinkt zelfs terecht trots. Ik probeer een glimlach te bedwingen als ik zijn wilde kapsel opmerk en laat mijn humeur afhangen van de pijn.
"Je kan me beter wat eten brengen voordat ik flauw val van de honger."
"Je bent toch al gevallen." Een gil verlaat mijn mond waardoor ik met een kruk op sta, naar hem toe hinkel en hem probeer te verwonden met de stok. Hij lacht enkel en neemt die vast waardoor ik onstabiel naar het keukeneiland moet grijpen.
"Je lacht echt met gekwetste mensen." Zijn grote lichaam beweegt niet eens. Het mijne staat zwak tegen een keukeneiland aan de leunen.
"Ik verzorg je." Hij trekt plagerig zijn wenkbrauwen op en schenkt wat yoghurt in een glas waardoor ik het dankbaar aanneem en ga zitten. Hij haalt de verloren ijszak en legt mijn been omhoog op een andere kruk waardoor ik heel onstabiel zit. "Wou je me nou echt verwonden met een kruk?" Ik haal mijn schouders op en lik de melklaag van mijn bovenlip af.
"Ik kon het maar proberen..." Hij schudt grijnzend zijn hoofd en haalt eieren uit de koelkast en een pan. Zo'n slechte tactiek was het nochtans niet. Het was ook de enige mogelijke optie.
"Een eierkoek of een spiegelei?" Ik zucht nadenkend, het is beiden zo lekker.
"Koek." Hij knikt en zet het vuur op terwijl ik overal foto's van die lelijke tackel van gisteren tegenkom. "Je hebt echt niets beter te doen dan bij mij zijn, he? Ik wil je nergens tot verplichten, dit is vrijwillig dus je kan gaan." Zijn brede schouders kruipen naar elkaar toe waarna hij zich omdraait en me op zo'n manier aankijkt dat ik mijn adem kort vast houd. Hij is niet zo blij met mijn woorden. Hij is het zelfs zwaar oneens als ik moet afgaan op de fronsbeweging van zijn wenkbrauwen.
"Ik ben hier volledig vrijwilligerswerk aan het doen, als vriend." Ik glimlach en knik dan waarna mijn gezicht weer betrekt, volgens mij voelt hij de vragen gewoon aankomen.
"Heb je geen vrienden dan?" Harry draait zich niet om. Ik kijk enkel naar zijn gespierde en nu gespannen rug en het hoofd dat net niet onder de dampkap past.
"Niet iedereen ziet zijn vrienden elke dag, Lou." Ik zucht en verplaats het ijs bij mijn enkel, hij snapt het niet, of hij wil het niet begrijpen, dat kan ook.
"Maar, als je zou kunnen kiezen, zou je hun dan wel vaker willen zien?" Harry draait zich om en legt de keukenhanddoek samen met zijn handen op de houten tafel. Zijn groene ogen staren langs me af. Op een of andere manier heb ik er weer een serieus gesprek van gemaakt. Het is een vervelende gave van me, zeker bij al serieuzere personen.
"Je begrijpt het niet Louis, en ik kan het ook niet uitleggen..." Is dat frustratie in zijn blik?
"Leg het dan uit! Je geeft vreemde antwoorden. Ik vraag gewoon of je niet liever bij anderen zou zijn dan hier je tijd te verdoen; ik kan me zelf wel behelpen." Mijn stem klinkt boos door de agressiviteit erin. Ik weet niet of ik dat zo wil of niet.
"Als je me hier niet wilt, dan stuur je me gewoon weg." Zijn stem is hees en hij klinkt ontgoocheld, maar ik kan zijn gezicht niet zien. Geïrriteerd plooi ik de keukenhanddoek ruw op.
"Dat is het niet, ik heb je graag hier. Je snapt het gewoon niet, laat maar!" Ik zucht en sta op om met steun aan het eiland wat verband te nemen en de zalf die mijn moeder gehaald heeft. Zonder handen wil ik naar mijn plaats huppen als Harry me tegen houdt met een hand bij mijn arm. Nog steeds geagiteerd trek ik mijn wenkbrauwen op naar hem, maar hij negeert het, neemt me onverwacht op en legt me op de bank zodat ik mezelf daar kan verzorgen.
"Je andere enkel moet ook niet stuk." Ik probeer niet met mijn ogen te draaien, ik houd er niet van om terecht gewezen te worden. Hij komt daar nu langzaamaan ook achter, maar negeert het. Net zoals mijn moeder dat vroeger altijd deed. Dan wrijf ik het stinkende, koude zalfje in mijn huid. Ik voel gewoon de spanning afnemen en mijn enkel opwarmen. Als ik het verband heb aangebracht, probeer ik te wandelen, met een betrokken gezicht van de pijn misschien, maar het gaat wel. Het mankt en is onstabiel, maar ik moet toch bij mijn dampend bord met het wachtend eitje en het brood geraken... Ik besluit dat ik enkel trek heb in de gigantische eierkoek die Harry voor me gekookt heeft. Het is stil aan tafel. Af en toe probeer ik stiekem naar zijn gezicht te kijken om zo zijn gemoedstoestand te raden, maar dan keek hij net naar mij of kijkt hij net weg. Het is een spel waarin geen van beiden van ons iets wil toegeven. Geen gesproken woord en geen blik.
"Heb je plannen voor dadelijk?" Mijn stem is voorzichtig, op een of andere manier imponeert Harry's grote gestalte mij waardoor ik wel op moet passen. Ik ben het verzwakte lammetje nu. Hij straalt een bepaalde macht uit als hij boos is.
"I'm all yours."
"Maar ik weet ook niets." Ik krijg door de manier waarop het er wanhopig uit komt zelf geen mondhoekje omhoog bij hem. Zijn strenge gezicht blijft onveranderd. "Wat doe jij normaal op zulke momenten?" Het duurt even voordat hij zijn mond open doet om te antwoorden, alsof hij al zo lang bij me is als adviseur dat hij zich niet meer herinnert wat hij daarvoor deed.
"Sporten, naar de winkel, alles wat gedaan moest worden. Je hebt niet eens een tuin dus."
"Er wordt binnen wel gepoetst hoor." Ik glimlach flauw. "En naar de winkel overdag is niet mogelijk, het spijt me. Maar waar ga je sporten?"
"Ik heb thuis wat apparaten." Zijn hese stem klinkt plots diep waarna hij zijn vork en mes weglegt en zich omdraait om wat drinken te nemen.
"Waarom doen we dat niet dan? Ik denk dat ik je wel kan helpen." Als hij zich omdraait met een kleine frons op zijn gezicht glimlach ik, ik ben bijna door de hardheid gebroken.
"Jij, kijken hoe ik sport? Dat is toch...raar." Hij twijfelt bij het laatste woord maar gaat dan terug zitten. Normaal sporten grote kerels samen, maar dit zou een variant zijn.
"Doe jij niet hetzelfde als ik op het veld sta?" Met wat tegenzin haalt hij zijn schouders op en knikt dan.
"Oké, dan nodig ik je uit bij mijn huis." Oké, uitnodiging aanvaard.