Link's

88 Aftertaste

Mijn hoofd spint van Lausanne haar verhaaltje, ik moet er zelf de conclusie nog uithalen, of anders formuleren in ieder geval. Ik adem trillerig in en zeg het dan toch.
"Wat je eigenlijk wilt zeggen, is dat je mijn dochter bent?" Als onze blikken elkaar kruisen, snap ik wat ze bedoelt. Ik herken die blauwe ogen en die oren plat tegen de schedel aan gedrukt. Het is alsof ik naar een halve kopie van mezelf kijk. Waarom zag ik zo'n dingen toen niet? Misschien omdat er zoveel mensen blauwe ogen hebben. Ze glimlacht. "Je echte naam is nooit Lausanne dan." Ze schudt haar hoofd en ontbloot tevreden haar spierwitte tanden.
"Eleanor deed een geste naar jou, dankte de hemel en deed alsof Jakobus de vader was. Ze noemde me niet alleen Lausanne, maar ook Wilhelmina, naar een koningin, maar ook naar William." Dat is nog steeds mijn tweede naam. Ik leg mijn hoofd in mijn handen en geef Harry een blik.
"Ze heeft gelijk." Zijn stem is diep en romig en doet me nog dieper met mijn voeten in het drijfzand zinken.
"En wat nu? Ik ben veel jonger dan jij, papa spelen staat echt nog niet op mijn wishlist hoor." Ze lacht en staat op, alsof dit haar huis is, maar dat is het niet. Het is mijn huis en ze wandelt er rond alsof ze de koningin van Spanje is.
"Ik wou je gewoon leren kennen, Louis." Als ze papa had gezegd, dan had ik haar iets aangedaan. Haar arrogantie stoort mij, ik hoop dat ze dat niet van mij heeft, maar dat het iets is dat door de jaren is gegroeid.
"Wel, dat heb je nu gedaan. Ik heb het een beetje gehad voor vandaag. Als je mijn eigendom eens zou willen verlaten nu." Ze lacht bijna hysterisch en gaat voor me staan, hakken stevig in mijn parket.
"Jaren heb ik geprobeerd en op je gewacht lieve Louis! Al wat ik vraag is een beetje tijd een aandacht." Als een echte dragqueen zeker. Ik zucht en schuif mijn stoel achteruit.
"Dat is tijd die ik nu niet heb." Ik geef haar een blik, maar die accepteert ze niet want ze wil opnieuw haar mond opendoen, wel, volgens mij doet ze dat ook want plotseling hoor ik een verstikkend geluid dat me doet opkijken.
"Nu niet, heeft hij gezegd." Het is Harry die haar tegen de muur aanhoudt met een hand rond haar keel en driftig sist. "Kijk wat je met zijn thuis gedaan hebt! Je hebt geen greintje respect voor hem. Als je hem nog een keer ongewenst lastig valt, zal er geen volgende keer zijn." Ze lacht, ondanks de wurggreep.
"Dat doe je niet, ik ben zijn dochter, zijn familie."
"Van een Louis zoveel jaren geleden." Hij knijpt nog harder en doet haar lachen stoppen tot ze bloed ophoest. Dat is waarschijnlijk ook omdat zijn vinger zich ineens in haar strot bevindt. Ik draai mijn blik weg, maar kan niet anders dan luisteren. "Martelingen zijn mijn specialiteit. Onthoud dat." Als hij haar los laat, is ze meteen verdwenen uit deze kamer en dit complex. Ik geef Harry een vermoeide maar dankbare blik en negeer de ravage niet langer. Ik sta dan ook maar op om de houten stoel te nemen. Waar moet ik die zelfs weggooien? Een sterke vuile hand neemt het zomaar over van me. "Ik ruim wel op Louis, ontspan en ga je douchen." Ik zucht en knik dan. Douchen kan ik niet, een zeepsopje met meer zeep dan water maken wel. Volgens mij is dit de eerste keer dat ik gegoogeld heb: 'hoe een bloedbad doen verdwijnen' en 'bloedvlekken van je muur wassen'. Ik zie en hoor Harry niet terwijl hij alle kapotte en vieze dingen meeneemt en waarschijnlijk in een container gooit. Het voelt laat aan en ik zit op mijn knieën Harry's bloedvlekken van de witte muur en donkerbruine parket te wassen. Ik zucht en veeg een pluk haar uit mijn gezicht. Het vieze is weg, maar je ziet de plek nog. Ik doe ook de rest. Har is sneller klaar dan ik en neemt het over. "Ga nu douchen Lou." Zijn groene ogen staan bezorgd als hij me een blik geeft en de tafel afschrobt.
"Ik voel me vies in mijn eigen huis." Mijn armen bevinden zich stevig en ongemakkelijk tegen mijn middenrif aan terwijl ik me omdraai en een blik doorheen mijn appartement stuur; is ze nog ergens aan geweest?
"Lou..."
"Het is zo." Ik betreed de badkamer en trek mijn kleding uit, ik voel me vies. Het warme water helpt niet, als ik overschakel op koud water is het niet veel beter. Ik bibber en bekijk mijn eigen appartement waar ik geen sfeer of karakter van mezelf in vind. Ja, het is mooi, maar nu is het beschadigd en voel ik me enorm alleen. Ik schrik als ik voetstappen hoor en eerst een ontbloot gespierd bovenlijf zie...en dan de krullenbols gezicht zelf. De bloedresten hangen nog aan zijn lichaam, maar zijn arm gaat naar de kraan en zet het water terug warmer. Ik negeer het en blijf verkleumd tegen de muur aanleunen, het water spetst op onze tenen.
"Het spijt me."
"Het is al goed, jij wou het vermijden en je hebt me geholpen vandaag." Ik heb zin om dit gesprek te vermijden en de douche uit te wandelen, maar Harry's groene blik is zo integrerend dat ik geen stap verder kan zetten. "Dit is niet jouw schuld, Har." Dat is wat hij moet horen, ik glimlach zwak en neem een handdoek van de glazenscheidingswand om over mijn tengere lichaam te slaan.
"Je eet nog steeds te weinig."
"Ik voelde me goed." Ik stap uit de scheiding en droog me af in het gedeelte er naast. De spiegel is aangedampt, Harry's kleding worden over de muur gehangen. "Voel jij je terug oké? Dat was veel bloed."
"Ik voel me even goed." Het klinkt bitter en doet me kort slikken terwijl ik mijn trui aandoe. Die kwam onaangenaam hard aan.
"Ik ga op de bank liggen." Hij humt wat door de stroming van het water heen, ik leg me neer op de bank. Vermoeid, ongemakkelijk. Ik sluit mijn ogen, maar zie niets. In mijn hoofd is het leeg door de vele emoties.
"Louis..." Harry's stem is enorm zacht. Ik weet niet hoe lang ik hier zo al gedachteloos en misselijk voelend lig, maar ik open wel mijn ogen en ontmoet een gehurkte Harry. Zijn ogen zijn helgroen terwijl hij zachtjes met zijn duim over mijn hand wrijft. "Het gaat niet met je, ofwel?" Ik haal mijn schouders op en slik. Om niet te beginnen huilen ga ik rechtop zitten. Zijn twee handen omkaderen nu automatisch de mijne.
"Ik voel me hier niet goed, voor het moment." Als onze blikken elkaar ontmoeten, gaan onze lichamen automatisch dichter naar elkaar toe. Ik zoek troost en Harry is graag mijn steun. Ik zucht als dat sterke lichaam het mijne omarmt. Plotseling voel ik me maar zwakjes in vergelijking met hem.
"Zullen we ergens anders naar toe gaan?" Ik twijfel even, maar zijn hese stem en open blik zijn zo oprecht en lief dat ik instem met een knikje.
"Ik heb morgen vrijaf." Zijn rechtermondhoek kruipt omhoog, hij ziet er ineens weer geweldig knap uit.
"Mooi zo." Ik sta op als hij me die ruimte geeft en neem een sporttas om daar wat opladers, ondergoed en extra kledij in te gooien. Harry lijkt niets mee te nemen behalve zijn oplader en de autosleutels. "Zeg niet waar we naar toe gaan." Ook al brandt de vraag al eventjes op mijn lippen. De krullenbol glimlacht, kust mijn voorhoofd, en vertrekt dan voor me uit. Ik sluit de deur en volg hem naar een andere, hopelijk betere plaats voor ons twee.

Tja...Louis is een beetje aangedaan door het bloedbad in zijn appartement...

Jullie reacties zijn geweldig :D