Link's

54 Heling

"Blijf daar." Het is bijna een dierlijke snauw als hij wegkijkt en diep maar snel ademhaalt. Ik ben niet verkrampt zoals velen zouden denken, maar de verrassing is groot. Het is eerder nieuwsgierigheid die nu opspeelt. Dit kan toch geen special effect zijn? Mijn lip bloedt door zijn toedoen. Ik houd er een zakdoek tegen. Als de deur zomaar open vliegt, draai ik me om en zie de vrouw staan, het was iets met een A. Haar ogen schieten richting een Harry die geen van ons wilt aankijken.
"Je kunt het beter genezen." Haar zachte stem is geen echte suggestie.
"Ik beslis zelf wat ik doe, Adelinde." Het klinkt als een bevel, vijandig.
"Hoe moet hij het anders gaan uitleggen? Plus, die angst moet je ooit overwinnen. Als je het nu niet doet, neem ik hem mee naar beneden, zijn training begint straks." Ontzet doe ik een stap achteruit, hoe weet zij dit zelfs? Ik voel me opgesloten en gevolgd, achtervolgd. Ik schud mijn hoofd. Een angstig gevoel bekruipt me terwijl mijn lip blijft bloeden.
"Ik ga zelf wel naar de training, nu." Mijn ogen gaan richting de deur, maar Harry's stem is me voor. Hij is al net iets meer ontspannen als daarnet.
"Je hebt geen vervoer, ik breng je." Ik zucht niet en wandel naar buiten. "Prima."
"Je bent boos op mij." Ik draai mijn hoofd van het zijraampje in zijn richting en schud dan.
"Helemaal niet. Ik snap enkel niet helemaal wat het probleem was. Mijn bloed waarschijnlijk maar..." Ik haal luchtig mijn schouders op. Mijn lip voelt enorm stram doordat een hele kant gescheurd is en het enorm droog is. Harry lacht om mijn luchtigheid, maar het heeft eerder een donkere kant.
"Jouw bloed maakt me gek. Ik wist niet meer dat het zo goed was." Ik slik krampachtig, oké dan. Zonder veel reactie wijs ik naar een bakker.
"Stop daar ik heb honger." Mijn ogen vallen op hem, hij moet ook andere honger hebben. "Ergens zin in buiten mijn bloed?" Harry glimlacht cynisch, alsof hij het niet kan verdragen hoe ik met de blijkbare zwakheden van een vampier speel. Hij schudt zijn hoofd. Ik stap uit om vijf minuten later met drie chocokoeken terug in de wagen te stappen. Ik test of mijn mond zo ver wilt opengaan, Harry merkt het en opent zijn mond om hem dan weer dicht te doen.
"Nog verontschuldigingen?" Ik glimlach vraagjes naar de bezorgde man.
"Ik zou het kunnen genezen." Zijn peinzende blik valt op me. Zijn oogkleur wordt donkerder.
"Waarom doe je het dan niet?" Mijn roekeloosheid tegenover zijn gevaar lijkt hem te verrassen, elke keer. Hij zucht en kijkt me deze keer wel echt aan.
"Omdat ik het eerst terug moet openmaken dan."
"Wacht- jij kan wonden genezen?" Ik vergeet even mijn maagknor terwijl Harry verder rijdt.
"Mh-h." Zijn ogen vinden het duidelijk moeilijk om op de weg te blijven letten.
"Doe het dan."
"Mijn controle bij jouw bloed Louis-" Ik trek sarcastisch mijn wenkbrauwen op als ik dat zwak excuus hoor.
"Kom op Harry, ik kan zo niet eens fatsoenlijk eten." En ik wil je lippen nog wel een keer op de mijne voelen.
"Nog steeds even brutaal." Hij zucht in zichzelf en parkeert kort op de pechstrook- iets wat verboden is, maar hem weinig lijkt te doen aangezien er toch nog niemand op de weg is. Als zijn ogen rood zijn en de aders onder zijn ogen samen met de grote tanden maar me lonken, ben ik misschien nonchalant door zomaar mijn mond teder op de zijne te duwen. Hij gromt zacht en kust me terug waarna zijn grote handen mijn gezicht omkaderen. "Stil blijven." Hij mompelt het binnensmonds door de grote schijnbare bloeddrang en de vergrote hoektanden. Als ik iets voel snijden en daarna iets warm vochtig voel, waarschijnlijk zijn tong, houd ik mijn adem in. Hij laat me los. Ik kus hem ondanks zijn afstandelijkheid en zet daarna eindelijk mijn tanden in het voedsel. De spiegel bewijst dat het genezen is. Dit is echt gek. Harry zit met zijn handen stevig rond het stuur en zijn ijzersterke kaken opeengeklemd gewoon stil in de stoel. Ik zeg even niets. Het duurt even voordat de man zijn gordel weer kan vastklikken en verder rijdt. "Ik ben echt een vampier Louis." Ik knik en eet het laatste restje van mijn eerste broodje op. Zijn stem klonk duister en hees maar door de goede slaap ben ik goed gezind.
"Blijkbaar." Ik geef hem een korte blik die hij negeert, hij lijkt nog steeds niet te ontspannen. "Relax nu, er is niets aan de hand."
"Ik proef je nog." Hij slikt en blijft star voor zich uitstaren, maar het klonk wel gevoelig. Ik probeer luchtig te blijven en glimlach half.
"Dat kon ook heel anders overkomen." Harry schudt met een kleine glimlach zijn hoofd en speelt verder mijn chauffeur.
"Misschien gebeurt dat nog wel eens, met jouw roekeloos lef."

Ook Harry overwint zijn angsten.