Link's

22 Afstand

Als ik 's avonds thuis komt, zie ik een briefje op het aanrecht liggen, eentje van Harry van vanmorgen, gok ik.
"Ik ben er om negen weer om Adidas hun voorstel te bespreken. Denk na over wat je wilt." Het geschrift is zeer schuin en sierlijk, het kost me op die manier zelfs moeite het briefje weg te gooien. Ik maak mezelf avondeten en lees nogmaals door mijn boeken heen. Ondertussen ken ik de grote lijnen wel. Om één over negen precies gaat de bel, hij moet echt eens minder precies doen. Behalve wanneer er een voetbalwedstrijd is, dan komt hij te laat. Ik open voor hem en merk op dat zijn grote handen het koffertje bij hebben.
"Is alles goed gegaan met Phoebe?" Ik voel me schuldig omdat ik haar sowieso niet vaak zie, dat geldt voor ze allemaal.
"Ja hoor, Niall heeft ons zelfs op eten getrakteerd." Ik kan op basis van zijn gezicht niet bepalen of hij dat goed of slecht vond. Hij klinkt enkel hees en bekijkt me kort doordat ik naar hem staar.
"Netjes dan. Wat drinken?" Hij heeft nog geen enkele keer 'ja' geantwoord op die vraag, maar misschien heeft hij nu wel dorst. Als hij zijn bruine haar schudt, ga ik zitten. Hij is echt in een serieuze bui. De ongemakkelijkheid is voelbaar, maar hij lijkt het te negeren als hij zijn papieren op tafel legt. "Wat was hun tegenvoorstel nu precies?"
"Meer, vooral meer." Zijn stem klinkt hees terwijl hij een geschreven blad papier naast de uitgeprinte mail legt. "Minstens vier keer in de week, je krijgt meer kleding en zou meer moeten doen: ook social media."
"Dat is te veel." Ik zucht en bekijk het papier. "In welke mate de sociale media?"
"Elke keer bij nieuwe spullen."
"Ik wil geen wandelend reclamebord zijn." Wanhopig kijk ik omhoog naar de zelfzekere man, zijn emerald ogen lijken kort te reageren op mijn blik waarna hij naar het blad van de tafel staart. Probeert hij nu enkel een koelbloedige adviseur te zijn of is hij dat?
"Je verandert je eerste voorstel dus niet?" Mijn tanden vinden mijn onderlip nadenkend.
"Wat zou jij doen?" De strenge houding verzacht waardoor zijn schouders naar beneden hellen.
"Louis-"
"Je bent mijn adviseur!" Ik leg nadruk op het woord en sta op om wat drinken te nemen, hem tijd gevend na te denken.
"Soms moet je je aanpassen aan de wensen van de maatschappij." Het klinkt voorzichtiger dan verwacht. Zijn ogen staren in de verte.
"Oh nee, niet die bullshit. Ik bepaal mijn eigen leven! Stuur ze terug dat ik dan niet langer geïnteresseerd ben." De man lijkt te slikken, angstig door mijn antwoord.
"Ben je daar zeker van? Ik bedoel... Denk even rustig na."
"Nu ga jij bepalen wat ik moet doen, komaan!" Geagiteerd wandel ik door heen mijn huis om tegen de zetel aan te schoppen en dan mijn vest op de kapstok te hangen. Alles om niet meer om te gooien.
"Louis wees even redelijk met jezelf." Ik voel me zo boos om alles dat hij gewoon de boze blik krijgt! "Louis-" Het klinkt bestraffend waardoor ik mijn blik intensiveer.
"Nee Harry, doe het." Ik heb genoeg van alle onzin. "Ik bepaal mijn eigen persoonlijkheid wel." Mijn stem is terug zachter door de wegebbende frustratie. De man is opgestaan, ik wil me van hem weg draaien maar hij staat echt recht voor me, groter en breder. Ik zucht en wil naast hem af lopen, maar zijn schouder verhindert dat. Als hij na mijn pogingen mijn armen vastneemt en me tegen de kast aan pint, moet ik wel omhoog kijken. Zonder hem serieus veel pijn te doen, kan ik mezelf niet bevrijden. Zijn groene ogen zijn donkerder door mijn gedrag. Hij staat dicht, ik kijk langs hem af.
"Is dit je favoriete positie?" Mijn stem klinkt arrogant. Als hij mijn blik opvangt, stopt mijn hart even met op een regelmatig tempo samen te trekken. Ik voel me klein en onzeker, uit het veld geslagen. Zijn gezicht is dichtbij en ik voel me misselijk. Met een zachte duw, gaat zijn lichaam weg van het mijne, mijn nederlaag erkennend. "Ik bedoel het allemaal niet zo." Ik had gehoopt dat ik mijn frustraties al genoeg had uitgewerkt op haar, blijkbaar niet. Ik zucht en ga terug op de kruk zitten. Harry zegt niets en dat doet mijn hart sneller kloppen, ik weet niet wat hij denkt. "Als je mijn adviseur niet meer wil zijn, dan begrijp ik het." Hij zet zich tegenover me neer, en richt eindelijk zijn blik op mij. Het is even stil, ik voel hem gewoon nadenken.
"Dus jouw antwoord blijft hetzelfde?" Ik vernauw teleurgesteld mijn ogen.
"Je bent afstandelijk, misschien is dat ook wel je recht. Ja, mijn antwoord staat nog." Nu is het de bruinharige kerel die de macht heeft en niet ik, het bevalt me absoluut niet.
"Ik ga, dan kan je nog studeren." Ik wil niet smeken naar zijn aanwezigheid, maar knipper een paar keer tegen de ontgoocheling als hij op staat en al bij de deur is. Een neutraal gezicht en geen hangende mondhoeken Lou, je kan dit.
"Fijne avond nog." Ik slik, ik haat alleen zijn. Volgens mij ziet hij het ook aan mijn houding.
"Dag Louis." Hij sluit de deur en ik bel Niall op om de leegte te verzachten en het conflict te vergeten.

Auwch. Afstand. Waarom?