Link's

98 Conflict

Ik frons als ik wakker lijk te worden door een spleet licht die tussen het gordijn en de vensterbank valt. Ik zucht en rol me terug naar Harry toe. Deze is wakker en slaat liefdevol zijn arm losjes rond mijn middel heen. Mijn vingers vinden zijn gespierde huid; hoe kan hij zo koud zijn? Ik probeer het te negeren, maar Harry is echt een blok koude. Mijn lichaam duw ik dichter tegen het zijne aan terwijl mijn vingers zachtjes wrijven over een stukje ontblote zij.
"Har, je bent zo koud..." Ik murmel het zachter terwijl ik mijn hoofd verleg, het duurt eventjes voordat de vampier antwoordt.
"Sorry..." Ik glimlach. Ik glimlach om twee redenen; waarom zegt hij sorry? En waarom is zijn stem zo krakerig hees? Ik kus zachtjes zijn schouder en sluit mijn ogen dan. Wacht, Harry is enkel koud wanneer hij honger heeft. Ik rol dieper tegen hem aan en open mijn ogen opnieuw; de zijne ontmoeten de mijne.
"Ga je nog stilliggen?" Nu het licht op hem invalt merk ik pas op hoe ongezond zijn kleur is. Hij is grijzig, lijkt oud... Ik frons lichtjes en negeer zijn retorische vraag compleet.
"Har, gaat het wel met je?" Zijn oogkleur lijkt te veranderen voordat hij deze sluit. Waarom sluit hij ze voor mij? Sluit hij zich af?
"Prima, Louis."
"Kijk me dan aan." Ik zit half overeind, mijn lichaam maakt nog wel contact met het zijne terwijl de koude lucht niet zo koud is als die plaatsen waar hij contact met me maakt. "Har, je bent niet oké." Ik reik over hem heen om een nachtlampje aan te doen, een ijskoude greep neemt mijn pols vast. Het lijkt wel alsof deze me kan breken, zo week voel ik me. "Laat me los, lieverd." Zijn vingers ontspannen niet. Ik neem mijn andere hand en probeer zijn vingers los te krijgen. Ze voelen verkrampt aan waardoor het makkelijk gaat. Ik weet niet of dat de bedoeling was; of hij wel meewerkte. Nu gaat het kleine lichtje wel aan, en... Hij ziet er echt niet gezond uit. Mijn mond gaat open en dicht terwijl Harry zijn blik afwendt. "Har, je hebt gewoon honger." Hij wil me van hem afduwen, ik frons gepijnigd en zet me met mijn twee benen op hem, geluk hebbend dat hij verzwakt is en de kracht niet vindt om bovenmenselijke dingen te doen. "G...dver...mme Harry." Hij kijkt me niet eens aan. Ik breng mijn pols naar zijn lippen, niet echt wetend hoe ik het slimste en beste moet handelen nu. Zijn ogen worden langzaam bloedrood, maar hij reageert niet. "Wil je sterven ofzo?" Mijn stem klinkt benepen, gefrustreerd en aangedaan. Woedend op zijn stilzwijgen sta ik op en loop ik naar de keuken waar ik even heen en weer sta te draaien. Wil ik mezelf nu wel snijden voor hem? Hij is allesbehalve lief voor me terwijl hij gisterenavond het beste vriendje speelde. God, wat moet ik nu doen? Ik slik de ziltige tranen weg en draai me terug om. Harry staat in de deuropening, er lopen grijze aders over zijn ontblote bovenlichaam. Ik negeer hem en kijk de andere kant op.
"Louis, ik heb gewoon wat bloed nodig, relax. Ik ga nu naar huis en..." Zijn stem kraakt nog steeds, ik kijk hem niet aan, kijk niet eens in zijn richting. Ik ben zo verschrikkelijk boos en bang tegelijkertijd. Niet bang van hem, maar bang van wat er met hem kan gebeuren. "Lou..." Hij staat voor me, ik kijk naar onze blote voeten op het parket en probeer de krullen die in zicht zijn te negeren.
"Als je wilt sterven dan had je dat maar moeten doen voordat je in mijn leven stapte!" Mijn vingers trillen van woede terwijl ik een stap opzij zet; ik wil niet te dicht bij hem staan.
"Ik heb geen doodswens, gewoon honger, Lou." Stop met me Lou te noemen! Ik snuif kwaad en leun met mijn rug tegen de koelkast aan.
"Je weigert me gewoon. Ik hou zielsveel van je, Har! Ik ben alles voor je aan het doen, en je weigert me en gaat in hongerstaking net als ik super gelukkig ben!" Tranen branden in mijn ogen, ik ben nog steeds enorm vermoeid, maar dit erbij kan ik nog wel aan. Nog net.
"Ik ben niet aan het staken, schatje, relax." Hij komt dichterbij, ik negeer die beweging en merk hoe hard en gespannen mijn eigen lichaam geworden is als hij zijn handen rond me heen slaat. Zijn krullen kietelen en de roze lippen kussen zacht mijn slaap. "Ik had gewoon meer moeten drinken en mezelf minder moeten uitputten. Ik wil je sparen, Lou. Meer is het niet." Mijn vingers knellen zich stevig rond zijn brede bovenarmen terwijl ik op mijn tippen ga staan en mijn borstkas tegen hem aanduw.
"Waarom antwoordde je dan niet?" Mijn voorhoofd duwt ruw tegen zijn schouder aan, maar het is een kracht waar hij weerstand aan kan bieden.
"Omdat ik honger heb, Lou. Het kost me veel moeite om dat dunne stofje rond je heupen er niet af te scheuren." Ik glimlach half, maar ervaar de gelukkige gevoelens niet. Ik kijk omhoog, zet een stapje achteruit en leun met mijn handen tegen het aanrecht.
"Wat was er mis met de vorige keer?"
"Niets!" Hij fronst en komt weer naar me toe; ik weet niet hoe hij het doet, maar het ziet er verdomd verleidelijk uit met dat ontblote lichaam en de sierlijke bewegingen. Zijn ietwat ruwe vingers strelen een lok haar uit mijn gezichtsveld; een afspraak bij de kapper is ook welkom. Ik voel mijn lichaam ontspannen onder zijn koude aanrakingen, de groene pupillen staan enorm zacht; alsof ze een soort van jasmijn-kleur hebben nu. "Was dat een voorstel?" Ik glimlach en verleg mijn warme vingers even op zijn rug; ze wijzen al meer naar beneden.
"Je bent mijn super aantrekkelijke, mooie, lieve vriend voor iets." Ik zie nog net een wenkbrauw omhoog gaan voordat hij me kust. Ik word gelift terwijl ik naar zijn lichaam grijp en zit op het aanrecht, mijn broek die al lager geschoven is dan gepast. Er is vuur, mijn wangen branden, mijn vriend bonkt en mijn lippen happen naar de ijle lucht rondom ons. Ik bijt kort op zijn lip als hij me te weinig adempauze geeft. "Hier?" Ik kreun als hij mijn nek kust en me met zacht rode ogen terug aankijkt.
"Is dat praktisch als je me wilt voeden?" Ik schud mijn hoofd en verspreid verschillende liefdevolle kusjes over zijn gezicht terwijl hij met me op de wandel gaat en me voorzichtig op het bed neer legt. Harry buigt zich over me heen en kust me opnieuw teder. Onze jongens maken doorheen het stof van onze broeken al contact waardoor ik luidkeels kreun en hem van zijn broek ontdoe. Het duurt enkele seconden voordat we naakt provocerende bewegingen naar elkaar maken en ik zijn naam al een tiental keer gekreund heb, steeds vasthoudend aan dat sterke lichaam dat me zowel pijnigt als liefkoost. "Deze keer is het jouw beurt." Ik adem in en knik dan gretig, maar verbaasd. Hij is graag dominant. Ik ga voor die roze lippen en draai hem op zijn rug (of ja, hij doet alsof ik die kracht heb). Harry's kreunen en zoenen stimuleren me, kalmeren me, tot het moment waarop ik in zijn fragiele nek bijt en ik hem hetzelfde voel doen. Het verschil is dat ik niet door de huid heen geraak en hij wel. Ik kreun en jammer waarna hij me loslaat, bruut in zijn eigen pols bijt en me deze aanreikt. Eenmaal dat ik het zoete bloed op mijn smaakpapillen voel, vermindert de pijn als hij me opnieuw steviger vastneemt en van me drinkt.

"Loser!" Ik kan net de kinderachtige neiging om terug te spatten onderdrukken.
"Hoe minder schuim, hoe beter het uitzicht." Ik rol mijn ogen naar de man en draai aan de knop om terug bubbels te doen verschijnen in het heerlijk warme water.
"Hoe meer bubbels, hoe meer scheetjes ik kan laten." Ik trek mijn wenkbrauwen plagerig op en merk dat zijn mondhoeken niet weten wat te doen; gaan ze voor het komische aspect, of toch maar het wansmakelijke? Uiteindelijk schudt hij zijn hoofd en stapt hij uit het water, terug warm en proper.
"Je hebt training binnen anderhalf uur."
"Dat weet ik." Ik sluit koppig mijn ogen en geniet enkele seconden van het warme water om mijn kleine lichaam heen, waarna ik ook opsta en de handdoek van babydons gretig rond mijn schouders sla en iets later rond mijn middel. Harry's ogen volgen mijn gestalte waardoor ik moet glimlachen, maar gewoon verder doe met de nodige dingen; me aankleden en mijn gsm uit het stopcontact halen. De vampier wou perse dat die vier meter van ons af lag zodat ik niet geëlektrocuteerd kon worden.

"Ga je het vertellen?" Niall stoot me aan terwijl Dele ,die nog langs hem loopt, de Ier een boze blik geeft.
"Doe even normaal, kerel! Geef Louis de tijd die hij nodig heeft. Hij moet dit eigenlijk niet eens doen." Mijn gevoel zegt van wel. Als ik eeuwig geheim moet doen rond mijn liefdesleven en rond Harry in het openbaar, dan zou ik uiteindelijk echt kapot gaan van de interne wroegingen. Plus, ik wil tonen dat het oké is om anders te zijn. Al is dat idee wel heel spannend. Driehonderd jaar geleden werd je er nog voor uitgesloten en vermoord. Ik slik dat idee weg en laat mijn ogen over het groene, maar nog steeds met plasjes bedekte gras gaan. "Hoorde je me, Lou?" Ik knik en glimlach waarna ik even inhoud om Niall voorbij te laten gaan. Mijn arm bevindt zich losjes rond de hals van Dele terwijl we naar binnen wandelen.
"Je bezorgdheid is bijzonder hartverwarmend." Ik geef hem een plagerige blik en lach als hij me van hem afduwt; alsof hij bang is dat ik dat daadwerkelijk meende op die verliefde toon. "No worries Dele, ik ga wel even langs de coach om hem dat mee te delen."
"Dat ik bezorgd ben en dat dat hartverwarmend is?" Ik grijns, de stress valt van me af wanneer hij zo lekker dom doet.
"Nee, datgene wat jij even leek te voelen, sweetheart." Ik knipoog en wil de trap oplopen, als zijn arm me vastgrijpt. Niall wacht halverwege de gang en geeft ons een vragende blik.
"Echt? Is dat echt wat je wilt?" Zijn grote bruine ogen doen me kort en zenuwachtig slikken terwijl mijn ogen niet weten waarnaar te kijken. Mijn vingers trillen kort als ik mijn jas openrits, diep inhaleer en knik.
"Dat is wat me rust en geluk brengt." Of dat is toch de mooie bedoeling van dit hele circus. Ik wrijf kort door Dele's krulletjes en zet dan een stap opzij. "Het komt in orde, bro." Hij knikt en volgt Niall dan toch de trappen op. Op een of andere manier is hij een hele lieve en speelse jongen. Eentje waar ik niets meer dan vriendschappelijke gevoelens voor kan opbrengen. Hoe kan het zelfs dat Harry me dan zo'n andere dingen laat voelen? Op diezelfde lieve en speelse wijze? Ik schud het van me af en klop aan op de deur van het bureau. Het is tijd.

It's time.