Link's

44 IJskoud zweet

Het is avond en ik hang bij Niall op de bank. Hij lacht ongestoord en luid elke keer dat er ook maar iets grappigs gebeurt in de film, ik kan niet lachen. Ondanks zijn zeer aanwezige gezelschap voel ik me eenzaam, verdrietig. Ik probeer soms zelfs expres mee te lachen, om terug gelukkiger te worden, maar het lukt me niet. Het is uiteindelijk pas wanneer we gaan slapen dat ik even mentale rust heb, niet dat dat lang duurt.
Ik word ruw over de grond gesleept, rond me staat Harry en een andere man die ik niet ken. Mijn lichaam doet dingen die ik niet wil en wordt oncontroleerbaar heen en weer bewogen terwijl ik onbewust ook iets als tegenprestatie aan het doen ben. Harry en zijn vriend zijn weg en ik hoor ergens in de verte kreten, maar het voelt te veel; alsof ik in mijn eigen hoofd opgesloten zit. De omgeving is wazig terwijl ik pijnkreten hoor en te laat besef dat ik over mijn eigen grens ben gegaan.
"Lou- zwijg nu toch eens!" Niall moppert op me en ik heb geen idee waarom zijn schorre stem zelfs die moeite doet. Normaal gezien slaapt die kerel overal doorheen.
"Ik doe toch niets." Ik zucht en draai me om, mijn ogen staren in het toenemende duister.
"Je roept voortdurend! Het zal wel zijn dat je ogen er uit zien alsof je familie van de walvis Loeloe bent." Ik lach en draai me op mijn andere zij.
"Even dimmen hoor Horan." Hij gromt enkel, ik gok erop dat hij alle moeite van de wereld doet om zijn verdiende slaap te vatten. Na enkele minuten hoor ik ook gesnurk en sta ik zelf op. Ik zet me als een dwaas op zijn fitnesstoestellen en probeer de spanning uit mijn lichaam te krijgen. Het te kort aan slaap speelt me duidelijk parten waardoor ik me ergens op de eerste beste bank leg en toch naar een andere wereld ga, geen enge deze keer.

Niall is ondanks zijn onderbroken nachtrust niet chagrijnig, maar hij zegt weinig. Net als ik. Hij rijdt ons naar de training, waar de kine zal kijken of ik al met iets aan de slag kan, desnoods oefeningen voor andere delen van mijn lichaam. Het steunverband heb ik uit gedaan, maar ik mank nog lichtjes door de pijn en kan een tijdige portie ijs niet missen. Als we parkeren, geef ik hem een korte knuffel.
"Sorry voor mijn gedoe 's nachts." Niall knikt en haalt zijn hand vluchtig door mijn haar.
"Het zal wel overgaan, Lou." Ik knik twijfelachtig en stap mee uit. Onze wegen splitsen snel weer waardoor ik alleen door het grote complex naar boven afdwaal om James te zoeken. De man ontvangt me hartelijk, de blik in zijn ogen zegt meteen hoe hij gemerkt heeft dat ik nog mank.
"Dus, ben je er weer klaar voor?"
"I'm always ready James." Ik knipoog nep waardoor hij luid lacht en dan kort in zijn rossige haar krabt.
"Leg jezelf maar op tafel dan." Ik doe wat hij zegt en probeer hetgeen wat we net zeiden te vergeten. Als Harry zo iets tegen me zou zeggen dan, ja, ik zou het niet aan kunnen, dat weet ik zeker. Dan had ik hem zijn kledingstukken van dat strakke lichaam afgescheurd. Ik sis kort als James met mijn enkel begint te draaien.
"Doe deze beweging zelf ook eens." Hij onderzoekt me grondig, ik zit op mijn telefoon het nieuws te lezen als hij een schema voor vandaag klaar heeft. "We kunnen beginnen." Ik knik en sta dan op, mezelf lui voelend, maar ik wil werken. Ik wil sterker worden.

Bezweet van te veel krachtoefeningen loop ik door de gangen met een handdoek in mijn nek, onderweg naar de douches waar nog wel wat kleding ligt van mij, of Niall. Ik had niet verwacht dat James me daadwerkelijk zo zou uitputten; hij heeft me al mijn spieren serieus laten voelen, al kreeg mijn enkel wel een lichte behandeling natuurlijk. Ik kijk niet voor me en schrik dan ook als een gestalte door een deuropening komt en ik het niet meteen herken. Dat komt omdat de grote man geen speler is en hier niet hoort te zijn.
"Harry?" Zijn grote sterke schouders draaien zich in mijn richting. Van ver kan ik het groen in zijn ogen niet terug vinden en dat bevalt me niet, dus wandel ik zonder twijfel naar hem toe. "Jou had ik hier niet verwacht." Hij is nog steeds afstandelijk, zijn lichaamshouding vertelt het me gewoon. Ik trek hem zonder iets te zeggen mee in de lege kleedkamer, mijn natte huid besmeurt de zijne, maar hij is de persoon die voor de besmetting van liefde zorgt, bij mij.
"Louis, ik denk-" Ik schud onbeleefd mijn hoofd en maak me groot en stevig tegenover hem. Niet dat ik daardoor veel groter word, maar het is de gedachte.
"Ik denk dat jij mij even hard mist als ik jou." Mijn ogen staren in de zijne die de mijne dan weer zoekend aftasten; hij weet niet wat te denken en is onzeker waardoor hij ook kort weg kijkt en slikt.
"Dat lost jouw probleem niet op."
"Ben ik het probleem?" Mijn stem schiet te ongecontroleerd de hoogte in, ik zucht en wacht even om mezelf te herstellen. "Het probleem is dat jij je niet wil aanpassen aan mijn situatie en doet alsof ik het probleem ben..." Mijn ogen rusten even op zijn gezicht, ik spreek echter sneller dan hij zou kunnen, of willen beter gezegd. "En ik weet wat je gezegd hebt, maar dat is gewoon ridicuul. Kunnen we niet gewoon doen wat we willen doen als we samen zijn?" Harry's blik staat afstandelijk, zijn huidskleur is grauw en als ik met mijn hand richting de zijne wil gaan duwt hij me weg. Het gebaar is even koud als zijn werkelijke temperatuur.
"Ik heb hier nu geen zin in Louis, ik moet gaan." Zijn ogen negeren mijn aanwezigheid staalhard waarna hij de kleedkamer uit loopt en ik met een krop in de keel achter blijf.

Auw, afgewezen.