Link's

100 Speech

Het is normaal gezien uitputtend warm op plaatsen waar veel mensen zijn, maar hier is het barkoud. Ik besluit om mijn dikke winterjas gewoon losjes aan te houden en ga onopvallend ergens in het midden van de achterste rij zitten; naast een dikkere gekleurde vrouw en een man die eruit ziet alsof hij zich een maand niet meer gewassen heeft. Ik negeer de aanwezigheid van de twee, kruip dieper met mijn rug tegen de stoffen stoel en richt mijn blik op zo'n snel-opbouwpodium. Achter een gordijn dat maar net even breed is als het podium zelf bewegen schimmen, en naast het gordijn staan enkele stoelen waar giechelende leerlingen hun verkreukte briefjes vasthouden. Ik richt mijn blik op twee rijen voor mij, waar Mam net plaatsneemt, en sluit ze als er fel licht begint te schijnen. De achtergrondmuziek die me bijzonder irriteerde stopt en een kuch in de microfoon weerklinkt door de speakers. Het kan beter goed zijn, die speech.
Na een reeks van slordige gedichtjes die duidelijk gecorrigeerd zijn door een of andere leerkracht met een talendiploma, interesseren de woorden van de blonde vrouw, die presentatrice speelt, me eindelijk voldoende om me terug rechter te doen zitten. Het blijft extreem koel hier binnen en ik heb honger.
"Met trots kondig ik dan u onze leerlinge aan die de beste speech van haar jaar heeft gegeven: Phoebe!" Er is een vaag geklap, mijn hart slaat luider dan dat geluid wanneer ik klamme handjes en zoekende blauwe ogen zie, piepend door het gordijn. Dit is niets voor haar, ik weet niet welke idioot haar overtuigd heeft. Zoiets doe je zo'n lief meisje toch niet aan? Haar vingers omklemmen de microfoon zeker stevig genoeg. Ze opent voorzichtig haar dunne lippen, ik glimlach, ze verdient echt een knuffel, God...
"Ik ben Phoebe Tomlinson, de zus van Louis Tomlinson." Ze ademt trillerig in, kijkt de zaal in...en vindt mij. "Mijn broer is een absoluut talent. Hij is een veel te hardwerkende en gedisciplineerde man met jongensdromen en het gulle hart van een opaatje." Ze pauzeert opnieuw, dit gaat toch niet over mij gaan? Ik zak onbewust dieper weg in mijn stoel. "Het geld, dat hij overigens vaak wegschenkt, en de roem zijn alles wat mensen willen zien. De pijn van zijn naasten om hem weinig te zien, is dat niet. Ik leef in zijn schaduw, als de zus van Louis Tomlinson." Waar gaat ze heen? Mijn frons moet meer dan zwaar zijn. "Onlangs vroeg iemand me: 'En wat is jouw talent Phoebe?' Ik haalde mijn schouders op, ik heb geen groot talent. Ik kan niet uren blijven lopen in de gietende regen en dagen oefenen op de perfecte pas. Ik kan niet zo vriendelijk glimlachen en niemand veroordelen. Ik heb niets speciaals, ik ben gewoon Phoebe." Dat zijn geen fijne gedachten... Blijf zitten, blijf zitten... "Dat was toen die persoon letterlijk en figuurlijk voor een ommekeer ging zorgen. Hij draaide de andere kant uit en liet me kleine dingen van het leven zien. Dingen die wij allemaal niet meer zien. Hij vroeg me of ik van de toren durfde springen, ik verklaarde hem voor gek. Eigenlijk, vroeg hij het niet zo. Hij vroeg of ik in het diepe durfde springen en waarom ik dat zou doen. Ik zei lacherig dat ik hoogtevrees had, al is dat gelogen. Net toen zei hij: 'Het gaat niet om wat je ziet, maar om wat je voelt.' We stonden op een kermis, met duizenden lichtjes om ons heen. Mijn vingers waren verkleumd van de koude en die groene ogen keken me zo indringend aan dat ik naar adem moest happen. Ik besefte: hij heeft gelijk. Vervolgens liepen we verder. Hij praatte over de schone schijn van wat we zouden moeten zien en gaf me vervolgens het bewijs van wat het niet was. Het zijn geen gezellige kraampjes, maar arme mensen die hard werken in de koude en moeten concurreren met hun buur die alles nog goedkoper maakt. Je moet het niet zien, maar de mensen voelen. Het zijn niet de mooie opgestelde dingen, maar de kleinere dingen die je ziet en voelt, want een magisch gevoel, bestaat nog steeds. Hij benoemde zelf het woord voor me: je moet je verwonderen over dingen en ik besefte dat hij weer gelijk had. Ik weet niet hoe ik het moet omschrijven, maar het woord legt zichzelf al uit: overal het wonder van inzien." Ze pauzeert weer, mijn hart klopt luid; ik weet waarom Harry hier perse aanwezig wou zijn. Hij heeft haar godverdomme geholpen met een speech te schrijven. "Ik ga jullie niet verklappen of ik gesprongen ben of niet. Er zit iets in iedereen, in alles, ook al zien we het niet. Om je te kunnen verwonderen moet je kunnen stilstaan, even diep ademhalen, en alles om je heen laten gebeuren, want dat is wanneer er magie plaatsvindt." Haar blik blijft op mij hangen voordat ze weer verder gaat. "Je moet voelen of alles wel goed is met de mensen om je heen. Je even neerzetten en niet kijken naar hoe ze net te laat lachen en afwezig knikken, maar voelen om erachter te komen waarom ze zo afwezig zijn en voelen hoe hun blik en die angst vanbinnen dingen verraden die ze niet willen verraden." Ze gaat zitten op het podium, nu is ze nog kleiner. "Je moet voelen met je buur die nu naast je zit, misschien helemaal uitgeput. Je moet niet kijken naar die kleding en die gekke lach, maar voelen wat er juist gebeurt en waarom. Waarom reageert hij zo? Zou hij zo moeten reageren? Voelen hoe dat kleine vogeltje probeert alles bijeen te scharrelen terwijl grote mensen hem bijna omverlopen. Ik ben meer dan het zusje van Louis Tomlinson, en ook minder. Ik ben Phoebe, ik ben uniek en ik kan me verwonderen over dingen. Dank u wel." Ze knikt nerveus als de muisstille zaal begint te klappen, langzaam en traag, ontwakend uit een trance; sommigen staan zelfs recht. Het is abnormaal hoe zo'n kind een zaal vol volwassenen stil heeft gekregen, muisstil. Ze hingen aan haar lippen en hebben zich laten beroeren en inspireren door een 'kind', mijn zusje. Ik adem trillerig in, sta op, en loop naar buiten voordat de drukte het moment kan verpesten. De lucht is koud en ijl, mijn hoofd is licht. Dat was pas een gave, of moet ik zeggen, Harry's gave?

En? Wat vonden jullie van haar speech?