Link's

17 Niet eenzaam

De film loopt op zijn einde en ik ben niet in slaap gevallen. Harry's lach is echt enorm grappig om aan te horen, zeker bij de domste stukken waarvan ik op voorhand wist dat ze zouden komen. Hij klapt mijn laptop dicht waardoor ik mijn hoofd van zijn warme lichaam afhaal en terug wat meer afstand neem. We zijn beiden ontspannen na de zwembeurt en de bank zit zo goed.

"Heb ik je een Netflix abbo verkocht?" De man rekt zijn lange armen uit en grijnst.

"Ik kan ook altijd naar hier komen als ik zin heb." Verbaasd door zijn antwoord, maar dat niet tonend knik ik.

"Ook een leuke oplossing." Ik geeuw en heb zin om gewoon hier te blijven liggen en zo in slaap te vallen.

"Ik kan beter naar huis gaan." Hij glimlacht naar me als hij mijn slaperige gezicht ziet.

"Als je te moe bent, mag je blijven. Ik heb een reservekamer klaar. Niall heeft nog wel in de lakens geslapen laatste keer." Harry's gezicht staat neutraal en is moeilijk in te schatten, ik vermoed dat hij nadenkt.

"Volgende keer misschien." Hij glimlacht flauwtjes en staat dan aarzelend op, zijn lange benen die stijfjes richting de deur lopen.

"Moet ik je mee naar buiten wandelen?" Ondertussen lig ik languit maar sta ik toch op, anders geraak ik nooit meer in mijn bed, dat misschien nog wel beter ligt dan deze warme zetel.

"Blijf jij maar daar. " Ik grijns dankbaar en leun tegen de stoel aan.

"Morgen gaat moeilijk zijn om af te spreken, ik heb wedstrijd en moet dan studeren voor mijn laatste examens." De lange man knikt waarbij zijn haar mee veert.

"Ik bel wel een keer."

"Oké, slaapwel." De deur gaat dicht en ik kleed me uit, poets mijn tanden en ga zo naakt in bed liggen, te lui me om te kleden.

Ik vervloek 'het geen bereik mogen hebben in het stadion 'om niet beïnvloed te worden''. Het duurt nog lang dus ga ik even naar buiten, kijkend of er supporters komen kijken vandaag. Ik merk dat Phoebe en Harry gebeld hebben en besluit eerst de adviseur te bellen, zodat ik iets meer weet voordat ik Phoebe bel.

-"Met Harry."

"Je had gebeld?" Even is het stil, alsof hij het zichzelf even moet herinneren.

-"Ja, je had match vandaag?" Ik hum in het toestel en ga op mijn hurken zitten, kijkend naar het natte gras dat een bal sneller doet rollen. Het woord match klinkt nogal grappig vanuit zijn mond. "Is er nog een kans dat ik kan komen kijken?" Verbaasd door die vraag valt mijn mond open en bekijk ik de wolkjes hemel. Meent hij dat? Hij is geïnteresseerd in voetbal?

"Ik kan proberen iets te regelen. Het ding is, dat ik expres geen bereik heb daar binnen en de andere ploeg komt dadelijk aan dus dan kan ik niets meer laten weten. Ik doe mijn best en probeer je dan terug te bellen. Ga anders via de achteringang binnen, de VIP en zeg dat dit mijn orders waren." Harry humt zacht terug. "Het begint om zes. Don't be late."

"Succes Louis." Ik grijns en geef hem een bedankje waarna ik snel ophang en Phoebe haar voicemail beluister, zij komt ook kijken met Lottie? Supporters voor mij in overdaad dus.

Als ik uit de tunnel kom en het geschreeuw van enthousiaste fans hoor, probeer ik het buiten te sluiten. Hoe zalig het ook is dat je ze wild krijgt, ik moet me concentreren op de match. We staan derde in het klassement en willen niet naar de vierde plaats zakken met het gevaar om Europa league ticket te verliezen. Al snel wordt er een camera onder onze neus geduwd als close-up voor de livestreams of betalende kijkers en nemen we een foto. Ik geef Niall nog een knikje en een kleine aanmoediging voordat we naar onze plaatsen lopen. Geen bizarre instructies deze keer. Als thuisploeg beginnen we met spelen en krijg ik al snel de bal die ik naar de balvaste Moussa pas, er zeker van zijnde dat de bal zo in de ploeg blijft. Het duurt even voordat de andere ploeg ons de kans geeft richting goal op te schuiven. Een kans die we mede krijgen door mijn voortdurende druk op de verdediging van de tegenstander krijgen. Wanneer de bal uit is, werp ik een snelle blik op het privé- en VIP gedeelte, iemand bekend zie ik nog niet.

"Je kan beter, Louis!" Mauricio roept het luid waardoor een gevoel van schaamte het overneemt en ik actief probeer de bal terug te winnen. Het is nog steeds gelijkspel en ik heb alle hoeken van het veld al gezien; het is ook al de vijfenzestigste minuut. "Druk zetten!" De trainer maakt zich opnieuw boos en begint mensen op hun taken te wijzen. Ik concentreer me op nummer 6 met de bal en zet druk totdat de bal buiten vliegt en ik hem snel naar voren kan ingooien. Ik ren de longen uit mijn lijf, de bal terug krijgend en hem passend naar Harry (Kane). Als de verdediging hem terug dwingt en de bal na wat zoeken terug bij mij terecht komt, besluit ik een sprint via de flank op te zetten. Toby volgt me langs links om voor verwarring te zorgen waardoor ik hem kort kan passen naar Son, de bal terug ontvang en hem met mijn linkervoet probeer in de linkerhaak te schieten. Mijn hart klopt luid als ik de bal weg zie draaien van het doel en ik terug opsta en terug naar mijn helft loop, hijgend en proberend de rust te vinden. Nummer tien komt deze keer langs mijn flank met de bal waardoor ik hem meermaals probeer tegen te houden. Heisa bij het VIP gedeelte leidt me af waardoor ik achter de man kan aanrennen, het duel is verloren.

Ik grom en blijf lopen.

Tien minuten later proberen we nog steeds onze supporters de overwinning te schenken. Harry en mijn zusjes heb ik al horen roepen vanaf het tribune, iets wat mijn zware benen kleine lichte vleugels geeft. Toch merk ik dat de bal passen me veel moeite kost. Als ik een aanval opzet en een kleine tik van een verdedigers ervoor zorgt dat mijn linkerbeen in kramp schiet, val ik roepend op de grond. Mijn volledige linkerzijde strekt en krult zich zo uit dat de kramp onhoudbaar is. Ik jammer en leg mijn handen voor mijn gezicht, vloekend dat ik niet verder kan spelen. Rory, van onze staf, is snel bij me, ik zie ook onder andere Niall en de scheids.

"Louis?!" Ik open mijn ogen en mond terug.

"Kramp", die niet over gaat. Ik kreun en rol me op mijn zij maar ze rollen me terug.

"Je wilt altijd te veel, hé." Ik bijt op mijn tanden als hij mijn been optilt en er aan trekt en duwt totdat ik mijn hamstrings die steenhard waren terug voel ontspannen. "Daar?" Ik knik kreunend van de pijn en zie hoe Vincent, mijn vervanger al aan het loslopen is.

"Genoeg tijd gebruikt. Ga maar naar de zijlijn." Jim en Rory helpen me overeind maar ik wandel zelfstandig verder, mijn ploeg niet in de steek latend. De mensen roepen mijn naam waardoor ik kort mijn duim omhoog steek, verder voetbal om tien minuten later toch gewisseld te worden.

Een voetbalwedstrijd in Louis' leven.