Link's

96 Voorbereiding

"Nee, echt niet!" Met grote ogen kijkt Louis' zusje naar de toren boven haar. "Dat hoort niet eens thuis op een kermis!" Harry glimlacht enkel met zijn handen in zijn zakken. Hij zet druk op zijn duim en probeert zich enkel en alleen op het meisje te concentreren en niet op alle drukkende geluiden om hem heen. Het geklaag over het speelgoed dat duurder is geworden interesseert hem niet.
"Waarom wil je het niet doen?" Hij klinkt kalm waardoor Phoebe steun zoekt bij hem.
"Heb je gezien hoe hoog dat is?"
"Daar gaat het helemaal niet om." Hij richt zijn blik terug op haar wanhopige gezichtje. "Het gaat om wat je voelt, niet om wat je hier ziet." Hij haalt even zijn neus op als een auto in de verte goed veel benzine uitstoot. "Heb je hoogtevrees?"
"Nee, maar ik doe dat niet!" Ze slaat haar armen over elkaar en doet hem ergens aan de koppigheid van Louis denken.
"Onderwerpen voor je speech genoeg." Ze fronst, haar hartslag daalt waarna ze haar blik terug op Harry richt.
"Hoe bedoel je?" Hij twijfelt; als hij te veel zegt, zal hij oud en poëtisch overkomen. Als hij dat niet doet, verpest hij de verwondering die het meisje nu heeft.
"Wel, je verwondert je over dingen. Over mij bijvoorbeeld. Waarom durf je niet in het diepe springen? En zou je dat wel moeten doen? Wat is het nut nog van kermis; wat vind jij ervan? Hoe ongezond zijn die zouterijen en hoe arm de kraambewoners..." Hij kan blijven doorgaan, maar het lijkt wel alsof ze al genoeg gehoord heeft.
"Er is maar één manier om te weten of in het diepen springen het waard is."
"Letterlijk?" Hij trekt een wenkbrauw op en draait zijn zijkant naar enkele jonge kerels die rondhangen.
"Verwondering zei je? Wat is dat?" Harry lacht en biedt het meisje zijn hand aan.
"School houdt jullie op bepaalde manieren zo dom. Kom, dan toon ik het je." En ze neemt zijn hand vast en glimlacht, want deze nieuwe vriend wekt haar interesse wel op.

"Hier is de opstelling voor straks. Ik verwacht dat jullie met hart en ziel spelen, want dat kunnen jullie." Ik geef Niall een zijdelingse blik.
"Jij gaat altijd over die grens." Ik draai me naar Dele toe, hij lacht. Ik glimlach.
"Welke grens? Je bepaalt je grenzen zelf, hoor." Dat doet hem lachen waardoor de coach ons gestoord aankijkt.
"Ik kan deze opstelling nog aanpassen hoor. Let nu tien minuten op. We gaan het zo doen..." Net zoals anders bedoelt hij dus, ik zucht en focus me.

"Dit is niet te verwoorden!" Phoebe schatert terwijl ze terug loopt met een gesuikerde appel in haar handen. Voor even vindt Harry het niet erg dat hij weinig menselijk eten kan verteren.
"Probeer het dan toch maar. Je maakt er zelf van wat je wilt hoor." Ze heeft haar ene arm rond zijn lange jas geslagen in de hoop van die ijskoude handen af te geraken.
"Als het af is, stuur ik het je door. Heb je een e-mailadres?" Harry moet even nadenken, maar de glimlach verdwijnt echter niet van zijn gezicht.
"Ik kom het zelf wel een keertje lezen." Haar ogen blinken terwijl ze hem loslaat om aan de linkerkant van de auto in te kunnen stappen.
"Gaan we naar Louis nu?"
"Absoluut." Hij werpt een korte blik op de klok en besluit via wat binnenwegen sneller richting Leicester te rijden, dichter naar zijn Louis toe.

Ik ontwijk maar net de oplader die over de tafel heen gegooid wordt en besluit om me even af te zonderen; ik wil die brief van Harry nu echt wel lezen.
"Hé Ni, ik ga even in de kleedkamer nog iets halen." De Ier geeft me een gekwetste blik.
"Je moet niet liegen tegen mij, Lou."
"Ik lieg niet, ik wil gewoon kort iets doen waarna ik terugkom." Hij knikt en geeft me een klopje dat ik als teken aanneem om te vertrekken. Mijn hart begint wilder te kloppen en mijn verlangen naar de krullenbols stem wordt groter. Ik zet me op de bank en open de envelop. Het is geen tekening, maar een tekst. Een poëtische tekst zelfs. Mijn ogen lezen snel maar grondig, en dan nog eens traag:
Waking, with a dream
of first love forming
real words,
as close to my
lips as lipstick
, I speak your name,
after a silence of years, into the pillow, and the power
of your name brings me here to the window, naked,
to say it again to a garden shaking with light.
This was a child's love,
and yet I clench my eyes
till the pictures return, unfocused at first, then
almost clear, an
old film
played at a slow speed.
All day I will glimpse it, in windows of changing sky,
in mirrors, my lover's eyes
, wherever you are.

And later
a star, long dead
, here, seems precisely
the
size of a tear
. Tonight, a love-letter out of a dream
stammers itself in my heart. Such faithfulness.
You smile in my head on the last evening. Unseen
flowers suddenly
pierce and sweeten
the air.

(Carol Ann Dufy)

Harry doet alsof hij iets eet van zijn spaghetti terwijl Phoebe haar bord wel leeg eet. Ze zitten in een restaurantje tegenover het stadium, Harry voelt gewoon dat zijn geliefde dichtbij is.
"Jij bent geen grote eter, he?" De krullenbol knikt en laat daarmee zijn eten ook staan.
"Ik zal afrekenen en dan kunnen we al naar binnen gaan." Binnen een uur start de opwarming en de wedstrijd. Hoe hij binnen zal geraken, moet hij nog even afwachten. De manager zou al binnen zijn en Harry de badges doorgeven. "Of wil je nog iets eten?" Ze schudt haar hoofd en de lange bruine haren bewegen mee. Voor even snapt de vampier niet hoe zo'n mooi meisje niet aanbeden kan worden door alle jongens. Het betalen gaat snel waarna ze terug naar de parking wandelen, zij met een rugzakje vol boeken.
"Geraak je wel binnen?" Harry knikt en steekt opnieuw zijn handen in zijn jaszakken.
"Alles is geregeld, maak je maar geen zorgen." Ze geeft hem een bedenkelijke blik, maar komt er snel achter dat hij gelijk heeft. De manager van de ploeg komt de badges overhandigden waarna ze in het vipgedeelte binnen mogen. Harry zoekt een rustige kamer voor haar zodat ze wat kan studeren en staat dan voor het raam te kijken naar het bijna lege stadium. De spanning in de man zijn lichaam is voelbaar voor de vampier. Zijn manager komt langs hem staan.
"Ik voel me verantwoordelijk voor Louis' welzijn en geluk." Harry glimlacht en knikt.
"Dat ben je ook, je hebt mij in zijn leven gebracht." De man knikt en probeert het onderwerp nog even uit te stellen.
"Is die rechtszaak volledig afgerond?" Harry knikt opnieuw en zucht.
"Het eindvonnis werd nog uitgesproken, maar er is al een brief geweest dat we niet noodzakelijk aanwezig moeten zijn."
"Ik ben blij dat ik iemand zo polyvalent als jou heb aangenomen." De man kon niet om Harry's kwaliteiten heen, dat wist hij zelf ook. Toch blijft de geaardheid van zijn geliefde voetballertje onbesproken.
"Harry?" De stem zou nauwelijks hoorbaar moeten zijn voor een mens, dus laat hij haar een tweede keer roepen waarna hij pas reageert.
"Ja?"
"Wat bedoelen ze met 'exploiteren'?" Hij zet zich behendig neer en merkt de gitaar aan de zijkant op.
"Uitbuiten." Haar mond maakt een 'ah' vorm waarna ze verder werkt. "Heb je geen internet meer?" Ze schudt haar hoofd.
"Net opgebruikt toen ik met mama skypete." Dat is dus haar vorm van huiswerk maken? Ach, ze moest toch iets laten weten... De verleiding om het muziekinstrument te bespelen is te groot waardoor Harry zich uitrekt om de gitaar te nemen om dan wat te tokkelen. Hij ervaart het zelf niet als storend.
"Louis speelt ook best goed."
"Louis speelt gitaar?" Dat was Harry nog volledig onbekend. Hij is het instrument ook nog nergens in dat moderne huis tegengekomen.
"En hij zingt enorm goed, maar dat toont hij nooit aan anderen. Ik heb hem er een keer op betrapt." Op die manier... Ze schrijft verder aan een of andere invuloefening.
"Kan jij spelen?" Ze schudt haar hoofd.
"Ik weet wel hoe, maar het is absoluut geen talent van me."
"Wil je het me laten horen?" Het meisje haar gezicht betrok al voordat Harry de vraag kon stellen. Ze twijfelt, de pen rust al tussen haar pagina's. "Ik kan je ermee helpen."
"Het is echt enorm lang geleden." Alsof dat een goed excuus is, neemt ze de pen weer vast, maar Harry laat het er niet bij en gaat langs haar zitten. Zonder al te veel poespas legt hij het boek weg en zet hij de gitaar op de schoot van Phoebe. "Speel maar iets dat je nog kent." Ze twijfelt overduidelijk, de vampier weet niet waarom die Tomlinsons altijd zo zelfzeker en verlegen tegelijkertijd kunnen zijn. Ze neemt de gitaar over en legt haar vingers op de snaren. De eerste aanslag gebeurt twijfelachtig, maar ze begint wel traag en met horten en stoten te spelen. "Ik heb al slechter gehoord." Ze glimlacht en schuift de gitaar weer door naar Harry, alsof ze blij is dat ze ervan af is. "Heb je thuis een gitaar om te oefenen?" Ze schudt haar hoofd en neemt met haar slanke vingers het boek weer vast. Dat is iets waar hij later nog iets aan kan doen. "Ik ga terug daar zitten. Ze zullen binnen een minuut of tien wel aan de opwarming beginnen." Ze knikt terwijl Harry opstaat.
"Dankjewel, Harry." Hij weet niet precies voor wat ze hem juist bedankt, maar in ieder geval is het een goed teken.

Wie wil er geen moment met Harry spenderen?