Link's

13 Samen?

De deur is op een of andere manier open als ik boven aankom, mijn sporttas in het washok gooiend en mijn sleutels neerleggend. Verbaasd wandel ik eerst verder om Harry daadwerkelijk achter het fornuis terug te vinden. Wat doet hij daar zelfs? Die kerel blijft me verbazen.
"Hoe ben je hier zelfs binnen geraakt?" Ik steek oprecht verbouwereerd mijn handen omhoog waardoor de man scheef grijnst en zijn lichaam in mijn richting draait.
"Ik kan mensen goed overtuigen."
"Nee, echt niet!" Ik wandel terug en doe mijn schoenen uit. "Ik heb zelfs Niall een sleutel gegeven omdat ze hem niet door lieten, laat staan zonder pasje ondergronds parkeren en zomaar mijn huis in geraken. En Niall is googlebaar." De man lacht als ik terug in de keuken ben. De tafel is al gedekt, iets wat nog nooit zo grondig is gebeurd hier. Voor even lijkt het wel alsof eten echt een leuk onderdeel van de dag is.
"Zoals ik al zei: talent."
"Of geld." Ik mompel het niet nadenkend en ga vermoeid aan tafel zitten. "Ga je mij ook bedienen dan?" Ik denk er aan het nieuwe verslag op het klembord bij de ouden te hangen.
"Dat zou te mooi zijn." Hij glimlacht en gaat zitten dus zet ik de pannen gewoon op tafel.
"Self service." Ik haal onschuldig mijn schouders op en haal de deksels van de pannen. "Hoe-?" Dit is precies wat ik zou moeten eten volgens de planning.
"Ik wist heus wel dat je op een regime zit. Dit is jouw verplichte gerecht met een vleugje magie." Hij grijnst onschuldig naar me. Het eten ziet er gekruid uit en hij heeft verschillende groenten gebruikt die zo lang duren om klaar te maken. Waar haalt hij ze zelfs vandaan? Magie bestaat toch niet?
"Wauw." Meer kan ik niet zeggen, niet dat de man tegenover me zich daar iets van aan trekt. Hij schept mij een gigantische portie op en maakt dan zijn eigen bord gereed.
"Twee honderd gram pasta, alsjeblieft." Ongelovig kijk ik naar mijn overvolle bord waar nog kip en groenten bij moeten op een of andere manier.
"Je weet toch ook dan dat ik me nooit aan die belachelijke hoeveelheden houd? Kijk naar mijn bord, ik bedoel maar..." Ik trek mijn wenkbrauwen op als Harry zijn bestek al vast neemt.
"Je kan het gebruiken. Smakelijk." Als ik nog wat verbaasd reageer, beginnen we ineens te eten. Man, hij heeft dat echt lekker gekruid. Vergeleken met wat ik hem soms als eten geef in de plaats...
"Je had kok moeten worden." Zijn groene ogen kijken de mijne ondeugend aan.
"Dan had ik jou er niet gelukkig mee kunnen maken."
"Maar wel vele andere mensen." Hij haalt zijn schouders op, er niets om gevend en doet me zo glimlachend mijn hoofd schudden terwijl ik probeer zo veel mogelijk te eten.

"Het spijt me maar ik heb geen dessert in de vorm van iets zoets voor je." Harry's oogjes blinken op een manier die ik niet kan plaatsen. Ik ga naast hem in de zetel zitten en klap mijn laptop open. "Aan jou om een film uit te kiezen." Zijn pupillen versmallen kort bij het zien van wat hij wel niet allemaal kan kiezen. "Kijk je vaak films?" Hij perst zijn volle lippen nadenkend op elkaar en draait zij hoofd lichtjes in mijn richting.
"Niet bijzonder neen. Zelfs weinig vermoed ik." Ik hum en trek mijn knieën tot tegen mijn borstkas aan zodat ik mijn hoofd daar op kan doen leunen. "Je kiest maar iets, al heb ik er al veel gezien dus dan meld ik dat even." Het duurt even voordat Harry begint te klikken op verschillende genres.
"Wat kijk je überhaupt graag?" Zijn hoofd draait zich in het half duister naar me toe waardoor ik naar boven moet kijken.
"Ik ben daar niet moeilijk in. Alles al ben ik niet in de mood voor tragedie." Hij knikt en fronst, vechtend met de keuzes. "Zoek eerst een genre." Dat helpt, meestal. "Of zoek op recent verschenen, acteur of actrice.." Hij knikt wel en lijkt ook goed te zoeken. Ik sluit kort mijn ogen. "Was Adidas niet akkoord?" Ik open mijn ogen terug vragend.
"Ze hebben je graag veel intensiever voor hun." Ik zucht en sluit mijn ogen weer.
"Stelletje opdringerige mensen. Straks kies ik een ander merk." Harry maakt een snuif-achtig geluid. Als ik elektrisch geluid hoor open ik mijn ogen.
"Deze?" Het scherm weergeeft een nieuwere film; Deadpool.
"Al gezien maar ik wil hem nog wel eens bekijken. Ik weet wel niet of het jouw soort van humor is." De man grijnst nieuwsgierig naar me.
"En wat zou mijn soort van humor dan moeten zijn?" Ik glimlach en zet me rechter.
"Laat maar." Even verbreekt geen van ons beiden het oogcontact waardoor ik toch maar naar het scherm kijk en probeer niet tegen de grote adviseur aan te kruipen, al zou dat lekker liggen. Ik verplaats me een paar keer waardoor ik na de vijfde keer me bekeken voel.
"Louis," mijn ogen staren onschuldig naar boven, hij bekijkt me. "Je mag tegen me komen zitten." Volgens mij zegt mijn gezichtsuitdrukking genoeg als ik hem doe glimlachen. Mijn opluchting is fysiek groot, maar mentaal weerleg ik het aanbod nog even.
"Het gevaar is dat ik dan ga slapen. En dat is niet gezellig." Even is het stil, de film staat op pauze. "Hoe heb je me eerder zelfs naar boven gebracht en de deur geopend en me in het bed gelegd?"
"Tactiek." Hij glimlacht in het donker en kijkt kort naar het computerscherm waarna hij mij terug aankijkt, niet volledig ontspannen. Ik check kort het tijdstip waarop mijn wekker ingesteld staat en leg dan toegevend mijn hoofd tegen zijn arm. Doordat hij rechter zit komt mijn hoofd maar halverwege zijn bovenarm. Hij duwt na een korte mentale afwezigheid terug op spelen en grijnst stiekem om de vreselijke grapjes in het fragment.

Wie is er even stiekem jaloers op deze Louis?