Link's

115 Verantwoording

Om een of andere sukkelige reden ben ik toch in slaap gevallen. Mijn humeur is niet al te best wanneer een even knorrige Ier aan mijn schouder trekt. Hij lacht aangezien we ons beiden absoluut hetzelfde voelen. Ik sta dan toch maar op en piep eens onschuldig doorheen het busraam. We staan veilig op de parking, maar ik hoor veel lawaai buiten. Ik moet niet raden wie dat allemaal kan veroorzaken. Of wat misschien... Ik grijns naar Moussa die nog even in zijn ogen wrijft en dan uitstapt in het middagzonnetje. Het zijn wel degelijk enkele zingende fans en de schreeuwende pers die al dat lawaai maken. Ik negeer het volledig en frons als de coach me aanklampt.
"Louis, ik heb nog iemand nodig voor de persconferentie."
"Ik?" Mijn frons wordt veel zwaarder. "Dat is geen goed idee." Nee, ik klink overtuigend en zo voel ik me ook. Ik denk echt dat dat geen goed idee is.
"Nee, Louis. Je hebt voor ophef gezorgd en mensen hebben informatie nodig. Ik denk dat het belangrijk is dat je toont dat je gewoon professioneel bent en dat dan ook bewijst." Het gebroken Engels en de moeilijke samengestelde zinnen doen me twijfelen aan de betekenis ervan.
"Ik wil jouw wel vertrouwen, coach." Mauricio glimlacht en knijpt kort in de spieren bij mijn nek die hij vast heeft.
"Oké, dan verwacht ik jou binnen tien minuten naast me." Ik slik en probeer steun te zoeken bij een van mijn ploegmaats die allemaal even vrolijk het stadion binnenwandelen. Son komt echter wel dichter naar me toe.
"Het komt wel goed." Hij grijnst waardoor zijn spleetogen nog kleiner worden en jogt dan verder naar Kyle. Waar is de Ier als ik een bemoedigende blik nodig heb? Ik schrik als Hugo een arm rond mijn schouders heen slaat. De Fransman lacht om mijn gekke bewegingen.
"Hoe kan je dadelijk spelen als je zo snel schrikt?" Ik glimlach om zijn gebroken Engels en de manier waarop hij het dan ook nog zegt.
"Zie jij maar dat je juist wel schrikt als er een bal richting ons doel vliegt." Hugo lacht en slentert dan langs me naar binnen. Net als mij is hij tamelijk klein in vergelijking met andere spelers die dezelfde positie hebben. Iedereen loopt door richting kleedkamers, behalve ik. Ik loop die deur voorbij en kom in een andere gang terecht. Mauricio glimlacht en geeft me nog een klopje als ik langs hem kom staan.
"Gewoon jezelf zijn." Ik weet niet eens welke van de drie deuren we in moeten, maar dat zal ook wel duidelijk- de deur vliegt al open. Grote camera's lopen. Ik volg gewoon de coach braaf en ga naast hem zitten. Voor me staan enkele gesponsorde drankjes waar ik niet van ga drinken. Er schijnen felle lichten in mijn ogen waardoor de verschillende stemmen als een waas over me heen komen.
"Louis!" Ik hoor mijn naam weergalmen, Mauricio zet zich dichter bij de microfoon voor hem.
"Laten we de volgorde houden zoals ze was." Dat betekent dat hij dus eerst vragen gaat beantwoorden. De journalisten zijn onrustig. Ik probeer mijn blik er niet op te richten en staar wat voor me uit terwijl de coach dan toch de vragen beantwoord. Het lijkt enorm kort te duren want ineens zijn alle blikken volledig op mij gericht. Mauricio geeft me een knikje, het is echt aan mij.
"Louis, beïnvloed de uitzending van gisterenavond de match van vandaag niet?" Ik frons lichtjes en schuif de micro dan toch dichterbij. Mijn vingers voelen zweetachtig aan, logisch.
"Ik zou niet weten waarom wel. Elke match geef ik mezelf, en dat zal vandaag niet anders zijn." Mijn ogen doen pijn doordat ik voortdurend in de kleurenwaas van journalisten moet kijken.
"Hoe ligt jouw probleem in de kleedkamer?"
"Ik weet niet over welk probleem we het hebben?" Ik kuch kort en probeer mijn ergernis te verbergen. "Iemands geaardheid is nooit een probleem en al helemaal niet in de kleedkamer." We zijn gelukkig een hechte ploeg, anders had ik dit niet gedaan.
"Is het waar dat je een relatie hebt met je advocaat?"
"Kunnen we het over de match hebben? Ik zit hier niet om verslag te geven aan een roddelmagazine." Mauricio kan zijn glimlach niet verbergen, ik heb hetzelfde probleem met mijn irritatie. Even is het stil.
"Hoe schat je de tegenstander van vandaag in?"
"Eindelijk een degelijke vraag, dankjewel." Ik zet me terug iets beter en probeer me nu daadwerkelijk te concentreren. Stomme pers.
"We hebben meer punten dan hen, maar dat betekent niet dat we niet kunnen verliezen. We doen altijd ons best om zo goed mogelijk te presteren."
"Ben je niet afgeleid door de verborgen waarheid waarmee je de laatste tijd hebt moeten leven?"
"Vond je me afgeleid op het veld laatste tijd?" Geen antwoord, zoals ik al dacht. De man doet zijn mond wel open maar ik kijk al naar iemand anders.
"Louis, wat zijn je verdere verwachtingen voor het seizoen nog?"
"Goh, ik kan niet echt naar seizoenen kijken. Ik, en ik denk dat dit voor al de spelers telt, probeer gewoon elke match te winnen." Als er teken wordt gedaan dat de tijd om is, vliegen ze recht en roepen ze nog allemaal vragen over elkaar. Harry's naam valt, ik negeer die heisa en sta op om me naar buiten te laten begeleiden, stelletje gekken daar.
"Ik zei toch dat je dit kon." Mauricio is veel kalmer dan ik, ik weet zelfs niet hoe hij het doet. "Ontspan jezelf terug, ik heb je fris en ontspannen nodig." Ik knik en wandel hem dan achterna. Iedereen is al omgekleed voor de opwarming, ik moet dat nog doen. Eigenlijk wil ik liever andere dingen doen, maar dat gaat niet. Doordat er hier bewust geen bereik is, kan ik Harry ook niet bellen en dat knaagt. Dat knaagt verschrikkelijk.

Tja...Louis kan en moet (zich) soms ook verdedigen.